«Είδα το φαγητό ως διέξοδο όταν γύρω στα 18 μου είχα μια μεγάλη ερωτική απογοήτευση».
«Αργότερα έχασα τη γιαγιά μου, την ξαδέρφη και τον πατέρα μου. Έτσι άρχισα να μένω σπίτι να βλέπω τηλεόραση και να τρώω. Έβλεπα το φαγητό ως παρηγοριά. Πήγα σε κάποια κέντρα αδυνατίσματος, όπου μου μίλησαν με πολύ άσχημο τρόπο, λέγοντάς μου “πώς είσαι έτσι, το λίπος θα σε καταπιεί, σε λίγο καιρό θα είσαι μόνο λίπος”. Δεν το κάνεις αυτό για κανένα λόγο, ειδικά σε ένα νέο παιδί. Δεν ξαναπήγα. Ότι έκανα μετά, το έκανα μόνη μου…
