Ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών, στο εβδομαδιαίο δελτίο του προτείνει το δικό του πλαίσιο για τα εργασιακά, που εστιάζει σε 5 τομείς και δεν διαφέρει παρά ελάχιστα από τα όσα ζητούν οι εταίροι. Αναλυτικά τα 5 σημεία της πρότασης του ΣΕΒ:
Κατώτατος μισθός: Το σύστημα του διοικητικού καθορισμού του κατώτατου μισθού, λέει ο ΣΕΒ εννοώντας αυτόν που συμφωνήθηκε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις με το μνημόνιο και υποκατέστησε την παλιά ΕΓΣΣΕ, “προβλέπεται από το νόμο να παραμείνει σε ίσχυ όσο τα επίπεδα ανεργίας παραμένουν άνω του 10% δηλαδή για πολλά χρόνια ακόμη. Οι κοινωνικοί εταίροι” συνεχίζει ο Σύνδεσμος εκφράζοντας και τη συμφωνία του υπουργείο Εργασίας με τη ΓΣΕΕ, τη ΓΣΕΒΕΕ και την ΕΣΕΕ, “επιζητούν να επανέλθει το παλαιό σύστημα καθορισμού του κατώτατου μισθού μέσω συλλογικής σύμβασης”. Εξηγεί μάλιστα γιατί πρέπει να επανέλθει η ελευθερία στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας: “Πιστεύουμε ότι έχουμε πάρει όλοι τα μαθήματά μας από το παρελθόν, και μια τέτοια λύση αποτρέπει τον υπαρκτό κίνδυνο με το σημερινό σύστημα ένας λαϊκιστής υπουργός Εργασίας να δώσει υπερβολικές αυξήσεις μόλις δει τα πρώτα ίχνη της ανάκαμψης, αγνοώντας τις επιπτώσεις σε μια εύθραυστη οικονομία.”
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας: Στο θέμα, όμως, αυτό ο κορυφαίος σύνδεσμος των εργοδοτών εκφράζει διαφορετική θέση σε σχέση με τους υπόλοιπους κοινωνικούς εταίρους και το υπουργείο Εργασίας: “Πέραν της ΕΓΣΣΕ, το σύστημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων στη χώρα πρέπει με οριστικό τρόπο να ενταχθεί στη λογική ότι υπερισχύουν εκείνες οι συμβάσεις που είναι πλησιέστερα στο χώρο εργασίας στον οποίο αφορούν” υποστηρίζει και γίνεται πιο ξεκάθαρος: “Με άλλα λόγια οι επιχειρησιακές συμβάσεις πρέπει σε κάθε περίπτωση να κατισχύουν, καθεστώς που υφίσταται τώρα”.
Διαιτησία: Η άλλη μεγάλη ανατροπή που εισηγείται ο ΣΕΒ αφορά τον θεσμό της διαιτησίας. Επισημαίνει πως η συγκεκριμένη μορφή λειτουργίας της είναι αντίθετη με τις διεθνείς συμβάσεις εργασίας και δεν υπάρχει πουθενά στην Ευρώπη. Και για τους λόγους αυτούς ζητά ουσιαστικά την κατάργηση της υπάρχουσας νομοθεσίας: Όμως η ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων σήμερα νοθεύεται από το καθεστώς της λογόμενης “υποχρεωτικής διαιτησίας” όπως εφαρμόζεται στην Ελλάδα.
Ομαδικές απολύσεις: Οι εργοδότες ούτε λίγο ούτε πολύ ζητούν την απελευθέρωση τους και συγκεκριμένα την άρση της νομοθετικής διάταξης που προβλέπει ότι οι ομαδικές απολύσεις επιτρέπονται μόνο από το υπουργείο Εργασίας. Ο ΣΕΒ επιδιώκει να εμφανίσει τον περιορισμό αυτόν ως αδιέξοδο τόσο ως προς την επιβίωση των επιχειρήσεων όσο και ως προς τη διάσωση θέσεων εργασίας. Όπως λέει μια επιχείρηση για να εξετάσει την περίπτωση των ομαδικών απολύσεων “σημαίνει ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και προσπαθεί να περικόψει το ζημιογόνο κομμάτι της λειτουργίας της για να διασφαλίσει την επιβίωσή της με όποιες δραστηριότητες απομένουν”.
Απεργίες-συνδικαλιστές: Η απεργιακή νομοθεσία, κατά τους εργοδότες, “απαιτείται να εκλογικευτεί ιδιαίτερα σε τομείς που παρέχουν υπηρεσίες κοινής ωφέλειας ή που εξυπηρετούν το γενικό οικονομικό συμφέρον (εταιρείες που παρέχουν ηλεκτρισμό, ύδρευση, επικοινωνίες, μεταφορές, υγεία κλπ). Οι απεργοί δεν μπορούν να κρατούν όμηρο την οικονομία ή να μην παρέχουν παρέχουν ελάχσιτες ζωτικής σημασίας υπηρεσίες” αναφέρει χαρακτηριστικά το εβδομαδιαίο δελτίο του ΣΕΒ. “Ειδικότερα ζήτημα σχετικά με την κήρυξη απεργιών είναι η έκταση της εξουσιοδότησης της γενικής συνέλευσης του σωματείου προς το διοικητικό συμβούλιο που κηρύσει την απεργία και η όσο το δυνατόν πιο γνήσια εκπροσώπηση της βούλησης των εργαζομένων, που ενίοτε καταστρατηγείται από μειοψηφίες”.
ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
