που θα είναι το πλέον οδυνηρό κόστος, που καλείται να πληρώσει ο λαός σε μια εποχή πρωτοφανούς ύφεσης που υφίσταται η ελληνική κοινωνία. Αντιθέτως, θεωρείται βέβαιο ότι οι αυξημένοι φόροι, που περιλαμβάνονται στον προϋπολογισμό, με την εξαίρεση της μείωσης του ΦΠΑ για τον τουρισμό, που αποτελεί την μόνη πηγή πλούτου για την ελληνική οικονομία, θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερο κόστος για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και κατά συνέπεια στο ενδεχόμενο να υποχρεωθούν να κάνουν ακόμα μεγαλύτερες απολύσεις.
Ηδη, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΑΕΔ για τον μήνα Οκτώβριο, οι εγγεγραμμένοι σε αυτόν υπερέβησαν κατά πολύ τις 700 χιλιάδες. Και δεν είναι μακριά η στιγμή κατά την οποίαν ο αριθμός των ανέργων θα προσεγγίσει η ακόμα και θα ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο. Προκαλώντας αλυσιδωτές παρενέργειες, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές ακόμα και ψυχολογικές στην χώρα μας, και θέτοντας ακόμα και σε αμφισβήτηση την συνοχή της κοινωνίας μας. Δυστυχώς δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπό τις συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης, που βιώνουμε το κόστος της ανεργίας θα είναι ότι χειρότερο θα κληθεί να πληρώσει η ελληνική κοινωνία. Και το μεγάλο ερώτημα, που φαίνεται να κυριαρχεί πλέον στην πολιτική συζήτηση είναι αν το οδυνηρό αυτό κόστος πρέπει να το πληρώσει αποκλειστικά και μόνον ο ιδιωτικός τομέας, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα.
Εδώ κι εβδομάδες, η αγωνία των κυβερνώντων είναι το πώς θα διαψεύσουν ότι θα γίνουν απολύσεις η διακοπές συμβάσεων στο δημόσιο. Ακόμα και στις ΔΕΚΟ, όπου η σπατάλη κι οι προκλητικές αμοιβές ήταν ο κανόνας επί δεκαετίες, η κυβέρνηση αρνείται να κάνει ακόμα και τις πιο λογικές και επιβεβλημένες απολύσεις. Αλλά αντιθέτως υπόσχεται ότι θα υπάρξουν μετατάξεις σε άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου, χωρίς να διευκρινίζει πού, με το δεδομένο ότι δεν υπάρχουν πέραν συγκεκριμένων ειδικοτήτων άλλες ανάγκες για ανεπαρκείς και λουφαδόρους. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα το Δημόσιο έχει ανάγκη από νοσηλευτές κυρίως.
Αλλά δεν νομίζουμε ότι όσοι θα μεταταγούν από τον ΟΣΕ η τον ΟΑΣΑ μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες αυτές. Αντιθέτως, η κυβέρνηση απορρίπτει ως «νεοφιλελεύθερες» τις προτάσεις του προέδρου του ΣΕΒ Δημήτρη Δασκαλόπουλου για σημαντικές περικοπές στο Δημόσιο, με την κατάργηση άχρηστων υπηρεσιών και οργανισμών, που ακόμα δεν έχει γίνει, και με την απομάκρυνση των δημοσίων υπαλλήλων, που περισσεύουν. Αντιθέτως, η κυβέρνηση, τα κανάλια, κι οι «ευαίσθητοι» συνδικαλιστές σιωπούν μπροστά στην τρομακτική εκτίναξη της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα. Όμως κακά τα ψέματα, ότι αν λέει ο προϋπολογισμός του 2011, όπως τον παρουσίασε ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, δεν πρόκειται να έχει αποτέλεσμα αν δεν υπάρξουν σημαντικές περικοπές δαπανών στο Δημόσιο, όπου η μεγαλύτερη δαπάνη είναι η μισθολογική.
Είναι πασιφανές, χωρίς να χρειάζεται να είσαι νομπελίστας των Οικονομικών, ότι για να μπορέσει η Ελλάδα να αντιμετωπίσει το τρομακτικό πρόβλημα του χρέους, που έχει βυθίσει την οικονομία και την κοινωνία, πρέπει να αρχίσει να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα. Δηλαδή οι δημόσιες δαπάνες να είναι μικρότερες από τα έσοδα, έτσι ώστε με το πλεονάζον εισόδημα να μπορεί να πληρώνει τους τόκους και τα χρεολύσια των τρομακτικών δανείων, που έχει εδώ και χρόνια συσσωρεύσει.
Για να μπορεί όμως να φθάσει στο αποτέλεσμα αυτό θα πρέπει να βάλει χέρι αποφασιστικά στο μισθολογικό κόστος του Δημοσίου, που είναι μακράν το μεγαλύτερο, που πληρώνει κάθε χρόνο η ελληνική οικονομία, και κατά συνέπεια ο έλληνας φορολογούμενος από το υστέρημα του. Αν αυτό δεν πραγματοποιηθεί, τότε αναπότρεπτα, ότι κι αν λέει ο πρωθυπουργός κι ότι κι αν πράττει ο υπουργός του επί των Οικονομικών, το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό για τον τόπο. Κι η χρεοκοπία αναπότρεπτη.
