Η χθεσινή μέρα στο Μέγαρο Μαξίμου ήταν η δυσκολότερη για τον Αλέξη Τσίπρα γιατί συνειδητοποίησε το αδιέξοδο μιας όχι ξεκάθαρης στρατηγικής από την αρχή που σχοινοβατούσε μεταξύ “συμφωνίας” και “ρήξης” σε σημείο μάλιστα που ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης να τον προ-καλέσει σχεδόν ευθέως με την συνέντευξή του στην ΕΡΤ1 να αναλάβει την πρωτοβουλίας των κινήσεων και να αποφασίσει.
Είχε προηγηθεί, σύμφωνα με πληροφορίες, ολοήμερη έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των μελών της διαπραγματευτική ομάδας που οδήγησε τελικά την κυβέρνηση πίσω στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης προτείνοντας πλέον “3ο Μνημόνιο”, γεγονός που καθιστά και εντελώς ανεπίκαιρο το δημοψήφισμα αφού στηρίχθηκε στο σενάριο της ρήξης μετά το τελεσίγραφο των δανειστών.
Οι πιέσεις στο Μέγαρο Μαξίμου είναι πλέον αφόρητες από πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους εντός και εκτός Ελλάδας με αποτέλεσμα ο Αλέξης Τσίπρας μέσα στις επόμενες ώρες να πρέπει αν αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει και κυρίως αν θέλει να κυβερνήσει μια χώρα εντός της ευρωζώνης.
Το εσωτερικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ανέκαθεν ήταν η πολυφωνία των απόψεων και θέσεων εξαιτίας εξαιτίας της ύπαρξης των “συνιστωσών”, γεγονός που ανάγκαζε τον Αλέξη Τσίπρα να ισορροπεί αναζητώντας την αναγκαία σύνθεση και την κοινή συνισταμένη του πολυτασικού κόμματος του οποίου ηγείται.
Στο τελευταίο Συνέδριο επιχειρήθηκε η “ενιαιοποίηση” του κόμματος, ωστόσο στην πράξη δεν άλλαξε τίποτα καθώς οι “συνιστώσες” εξακολουθούσαν να δίνουν το στίγμα του κόμματος με αποτέλεσμα στην προεκλογική περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται με ένα αντιφατικό πλέγμα θέσεων που κινούνταν από τον “έντιμο συμβιβασμό” με τους εταίρους και δανειστές μέχρι το “σκίσιμο” του μνημονίου, τη ρήξη και την επιστροφή ακόμη και στο εθνικό νόμισμα.
Οι τελευταίοι πέντε μήνες με τον ΣΥΡΙΖΑ πλέον στο τιμόνι της χώρας ήταν αποκαλυπτικοί της θολής στρατηγικής και τακτικής του κόμματος καθώς επιχειρήθηκε μια “αμοιβαία και επωφελής συμφωνία” μετά “ρήξεως” εντός του ευρώ!
Προφανώς κάτι αδύνατο, γεγονός το οποίο σημείωνε η αριστερή πτέρυγα του κόμματος την προεκλογική περίοδο με όλα τα στελέχη της από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τον Δημήτρη Στρατούλη μέχρι τον Στάθη Λεουτσάκο και τον Κώστα Λαπαβίτσα να ισχυρίζονται επί της ουσίας ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια πολιτική ΣΥΡΙΖΑ ενός του ευρώ, φωτογραφίζοντας την ανάγκη εξόδου από την ευρωζώνη.
Από την πρώτη στιγμή της διαπραγμάτευσης εντός του κυβερνώντος κόμματος είχαν διαμορφωθεί: το μπλοκ της “συναίνεσης” με τους Γιάννη Δραγασάκη, Γιώργο Σταθάκη. Ευκλείδη Τσακαλώτο, Δημήτρη Παπαδημούλη κ.α. και το μπλοκ της “ρήξης” με τον Γιάνη Βαρουφάκη, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου κ.α. με τον πρωθυπουργό να επιχειρεί να συνθέτει τις απόψεις με αποτέλεσμα η στρατηγική της διαπραγμάτευσης να ξεκινήσει από την “δημιιουργική ασάφεια”, να συνεχίσει με τον “έντιμο συμβιβασμό”, να προχωρήσει στην “αμοιβαία και επωφελή συμφωνία” και τέλος μπροστά στη αδιάλλακτη ομολογουμένως στάση των δανειστών να επιλέξει τη “ρήξη” ως διαπραγματευτικό χαρτί προκηρύσσοντας παράλληλα δημοψήφισμα.
Μάλιστα η επιλογή του δημοψηφίσματος και η σύγκρουση με τους δανειστές (όπως συνέβη και στο ΠΑΣΟΚ το 2011) στάθηκε αφορμή για να αναδυθούν δυνάμεις φιλοευρωπαϊκες που διαφώνησαν ανοιχτά με την προοπτική ρήξης, όπως οι ευρωβουλευτές Κώστας Χρυσόγονος και Στέλιος Κούλογλου, ο βουλευτής Επικρατείας Κώστας Τσουκαλάς ο οποίος με σημερινό άρθρο του απευθύνει έκκληση συνέχισης των διαπραγματεύσεων τονίζοντας παράλληλα “Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη ιστορική καμπή. Σε μια μόνο στιγμή κρίνονται το μέλλον της Ελλάδας, η αξιοπιστία της κυβερνώσης Αριστεράς και οι μακροπρόθεσμες προοπτικές της Ευρώπης. Και δεν μπορούμε να αφήσουμε καμία στιγμή και καμία ευκαιρία να κυλήσουν ανεκμετάλλευτες. Ας μη φτάσει ποτέ η ώρα εκείνη που θα λέμε πως «η στιγμή της ελευθερίας μας ήταν χθες”.
