Ένας άνθρωπος που μπορεί να μην ήθελες να του μοιάσεις όμως αγωνιούσες για την ευτυχία του. Δηλαδή το δικαίωμά του το παιδικό να «κάνει ότι θέλει».
Ο Νίκος γεννούσε αυτή την διάθεση φροντίδας, όχι τώρα στα τελευταία , μα από πολύ παλιά, ακόμη κι όταν κραταιός οδηγούνταν στο Μαξίμου.
Γιατί εξέπεμπε τη μοναδικότητά του, αυτή τη βαθιά ανθρώπινη ουσία του καθενός μας, με τρόπο καθαρό και σαν πρόσκληση συνάντησης. Έτσι οι αντιφάσεις του ήταν εκπλήξεις, οι αδυναμίες του ευκαιρίες αναστοχασμού, τα χόμπι του παρακίνηση για περισσότερη ζωή, τα έργα του παραινέσεις για την ενεργητική αποδοχή της τραγικότητας της ύπαρξης όταν συναντά την Ιστορία.
Ζωή πολιτική, επάγγελμα ό,τι άλλο.
Ευτυχής που έζησε, που κατάφερε να ζήσει, μεγάλο μέρος αυτού που ήταν. Και Νίκος και Θέμελης.
Να ακούει Μάλερ, να κοιτά τους δείκτες των ρολογιών του που σταμάτησαν κι ας συνεχίζουν ακόμη μηχανικά στον ίδιο σταθερό ρυθμό του μεγάκοσμου.