Δεν αποδέχεται, πάντως, τον χαρακτηρισμό «άβατο» για τα Εξάρχεια, μολονότι παραδέχεται ότι υπάρχει πρόβλημα και γι’ αυτό προτείνει λύσεις, ενώ ενθαρρύνει τη δημιουργία χώρων ελεγχόμενης χρήσης για τους ναρκομανείς και πιστεύει – αν και καπνιστής – ότι θα πρέπει να εφαρμοστεί χωρίς εξαιρέσεις ο αντικαπνιστικός νόμος.
Καλεί επίσης από τώρα τους συνδιεκδικητές του δημαρχιακού θώκου να σκεφτούν ότι θα πρέπει να υπάρχουν συγκλίσεις λόγω της απλής αναλογικής, προκειμένου να διοικείται αποτελεσματικά ο Δήμος της Αθήνας. Τέλος, εξηγεί για ποιο λόγο δεν θα ήθελε οι εθνικές εκλογές να συμπέσουν με τις αυτοδιοικητικές και αναλύει τι πιστεύει πως θα πρέπει να γίνει σ’ αυτόν τον τόπο, ώστε να μη βιώσει μία ακόμη κρίση ή, πολλώ δε μάλλον, να μη χρειαστεί ένα νέο μνημόνιο.
Γιατί στο δήμο και όχι στη Βουλή
Γιατί, λοιπόν, ο Κώστας Μπακογιάννης διάλεξε το Δήμο Αθηναίων κι όχι τη Βουλή; «Για εμένα, αυτό ήταν μια πάρα πολύ εύκολη απόφαση, για έναν πάρα πολύ απλό λόγο. Διότι είμαι ερωτευμένος με την Αυτοδιοίκηση», απαντά και συνεχίζει: «Και ξέρετε γιατί; Γιατί στην Αυτοδιοίκηση δεν έχει σημασία πώς σε λένε ούτε έχει σημασία τι λες. Σημασία έχει τι κάνεις. Κοντά στα εννέα χρόνια τώρα στο Δήμο Καρπενησίου και στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος αισθάνομαι πραγματικά ότι έχουμε πετύχει όλοι μαζί να αλλάξουμε τις ζωές των συνανθρώπων μας, έστω και λίγο προς το καλύτερο. Δεν ισχυρίζομαι, προς Θεού, ότι τα έχουμε κάνει όλα τέλεια, σε καμία περίπτωση. Ούτε ισχυρίζομαι ότι δεν έχουμε κάνει λάθη. Μόνο όποιος δεν δουλεύει δεν κάνει λάθη. Αλλά σε κάθε περίπτωση μπορώ αυτή τη στιγμή που σας μιλάω να δείξω με το δάχτυλο έργα, παρεμβάσεις που είναι ορατές».
«Το πρόβλημα που θα λύσω την επόμενη μέρα»
Αν λοιπόν κερδίσει τις εκλογές και γίνει δήμαρχος, ποιο θα είναι το πρώτο πρόβλημα με το οποίο θ’ ασχοληθεί την επόμενη ακριβώς ημέρα της ορκωμοσίας του; «Η καθημερινότητα, η καθημερινότητα, η καθημερινότητα», λέει κι εξηγεί: «Ο Δήμος πρέπει να ξεκινήσει από κάτω προς τα πάνω κι ο Δήμαρχος πρέπει να κάνει την λάντζα. Αυτό πρακτικά, τι σημαίνει; Σημαίνει φωτισμός, σημαίνει καθαριότητα, σημαίνει δημόσιος χώρος. Είναι όλα αυτά τα μικρά, τα οποία κάνουν τα μεγάλα. Είναι όλα μαζί. Είναι ο πολιτισμός της καθημερινότητάς μας».
Κόβουμε και ράβουμε το θέμα της ασφάλειας ανάλογα με τις πεποιθήσεις μας
Και το ζήτημα της ασφάλειας; «Νομίζω ότι θα πρέπει να κάνουμε μια μεγάλη συζήτηση και να μιλήσουμε επιτέλους πάρα πολύ ανοιχτά», απαντά, διότι, όπως συνεχίζει, «γίνεται μια προσπάθεια να πολιτικοποιούμε το θέμα, να το ιδεολογικοποιούμε. Γίνεται μια προσπάθεια να κόβουμε και να ράβουμε το θέμα της ασφάλειας ανάλογα με τις προτιμήσεις μας, τις πεποιθήσεις μας ή, τέλος πάντων, ό,τι μας βολεύει. Λοιπόν, ποια είναι η αλήθεια σήμερα στην Αθήνα; Η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίζει ο μέσος Αθηναίος τεράστια ζητήματα. Προχθές ήμουν στη Ριζούπολη και μου έλεγε μια μαμά ‘εγώ ένα πράγμα θέλω: να μπορεί η κόρη μου να επιστρέφει από το φροντιστήριο το βράδυ’. Παραπροχθές ήμουν στον Άγιο Παύλο και ήταν μια γιαγιά, η οποία μου λέει ‘ξέρεις τι δεν μπορώ άλλο; Φοβάμαι να βγω από το σπίτι μου’. Εμείς λοιπόν ερχόμαστε και λέμε ότι ο Δήμαρχος δεν μπορεί απλώς να καταγγέλλει. Ο Δήμαρχος δεν είναι έτσι και αλλιώς σχολιαστής. ο Δήμαρχος πρέπει να είναι μέρος της λύσης, όχι μέρος του προβλήματος. Άρα λοιπόν, να βγει προς τα έξω δυναμικά, να δημιουργηθεί επιτέλους ένα κοινό συντονιστικό επιχειρησιακό κέντρο για όλους τους συναρμόδιους φορείς, όπως άλλωστε κάνουν όλες οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Δεν λέμε κάτι ιδιαίτερα έξυπνο ή πρωτότυπο».
Ο Δήμαρχος δεν είναι έτσι και αλλιώς σχολιαστής. Ο Δήμαρχος πρέπει να είναι μέρος της λύσης, όχι μέρος του προβλήματος
«Επιτέλους, ας ακολουθήσουμε την πεπατημένη άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Να υπάρχει συνεργασία της Ελληνικής και της Δημοτικής Αστυνομίας. Όποτε το έχουμε κάνει αυτό στο παρελθόν, έχει δουλέψει και έχει δουλέψει αποτελεσματικά. Να αναβαθμίσουμε τη Δημοτική Αστυνομία, να μην είναι απλώς ένας εισπρακτικός μηχανισμός που γράφει κλήσεις, αλλά να βγει έξω στις γειτονιές με εκπαίδευση, με νέο εξοπλισμό, με όλα τα αναγκαία μέσα. Και βέβαια, να δώσουμε μια ξεκάθαρη λύση στο πολύ μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα που θέλουμε να σπρώχνουμε κάτω από το χαλί κι αναφέρομαι βεβαίως στα ναρκωτικά. Γιατί αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχουμε παρατήσει, εγκαταλείψει χιλιάδες συνανθρώπους μας στη μοίρα τους και είναι δεξιά και αριστερά στο κέντρο της Αθήνας παραδομένοι, ζόμπι, σκιές του εαυτού τους. Σε αυτούς τους ανθρώπους θα πρέπει να δώσουμε μια ευκαιρία. Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία δεν έχει σχέδιο για τα ναρκωτικά, δεν έχει εθνική στρατηγική. Ε, ο Δήμος πρέπει να αποκτήσει τη δική του στρατηγική».
Ναρκωτικά: Είναι λύση οι ελεγχόμενοι χώροι;
Είναι λοιπόν λύση για τα ναρκωτικά οι χώροι ελεγχόμενης χρήσης; Ο ίδιος επισημαίνει πως «είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι η ελληνική Βουλή επιτέλους, έστω και με μια πάρα πολύ μεγάλη καθυστέρηση, προχώρησε στη θεσμοθέτηση αυτών των χώρων ελεγχόμενης και εποπτευόμενης ασφαλούς χρήσης. Έχουμε 100 τέτοιους αυτή τη στιγμή που μιλάμε σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι μια πολύ καλή πρακτική, ένα πετυχημένο μοντέλο, το οποίο πρέπει επιτέλους να το φέρουμε και στην Ελλάδα. Βεβαίως, για να τα λέμε όλα, έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία η χωροθέτηση. Αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε πρόχειρα ούτε αποσπασματικά ούτε επιπόλαια. Θα πρέπει να γίνει με σχέδιο, αλλά και με αποφασιστικότητα. Από εκεί και πέρα, όμως, μην έχουμε τις αυταπάτες ότι είναι πανάκεια. Το λέω αυτό, γιατί άκουγα κάτι δηλώσεις τις τελευταίες εβδομάδες και σχεδόν πείστηκα ότι το λύσαμε το πρόβλημα των ναρκωτικών, τέλος. Δεν είναι προφανώς τόσο απλά τα πράγματα. Εδώ μιλάμε για έναν ολόκληρο κύκλο, ο οποίος ξεκινάει από την πρόληψη. Ο Δήμος της Αθήνας αυτή τη στιγμή λειτουργεί κάποια κέντρα πρόληψης, θα πρέπει να τα αναβαθμίσουμε για να εστιάσουν ιδιαίτερα στα νέα παιδιά. Πλέον με την τεχνολογία μπορούμε να ανιχνεύσουμε τις ιδιαίτερα ευπαθείς ομάδες. Έχει να κάνει με το state work και τις λεγόμενες ‘πολιτικές μείωσης βλάβης’. Έχει να κάνει, όμως, και με την θεραπεία και στο τέλος με την επανένταξη. Είναι λοιπόν μια ολόκληρη στρατηγική. Σήμερα, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν έχει εθνική στρατηγική για τα ναρκωτικά. Λοιπόν, αυτό το κενό πρέπει να το καλύψει ο Δήμος της Αθήνας και να αποκτήσει τη δική του στρατηγική, σε συνεργασία βεβαίως με όλους τους φορείς, τις οργανώσεις, τους επιστήμονες που αυτή τη στιγμή που μιλάμε δίνουν τη μάχη επί τω πεδίω καθημερινά».
Αν αισθανόμουν ότι υπάρχουν άβατα στην Αθήνα, προφανώς δεν θα ήμουν άξιος να είμαι Δήμαρχος αυτής της πόλης, έτσι;»
Με αφορμή συνεπώς τα ναρκωτικά, είναι άραγε άβατο τα Εξάρχεια, όπως κατά κόρον έχει ειπωθεί; «Αν αισθανόμουν ότι υπάρχουν άβατα στην Αθήνα, προφανώς δεν θα ήμουν άξιος να είμαι Δήμαρχος αυτής της πόλης, έτσι;», σπεύσει να ξεκαθαρίσει και προσθέτει: «Θέλω, εφόσον οι Αθηναίοι μου κάνουν την τεράστια τιμή να με εμπιστευτούν να είμαι Δήμαρχος όλων, να αισθάνομαι υπεύθυνος για όλα και υπόλογος για όλα. Να μην μπαίνω σε αυτό το γνωστό παιχνιδάκι ‘α, αυτό δεν είναι αρμοδιότητά μου’. Έχουμε λοιπόν τα Εξάρχεια. Είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, διότι δεν έχουμε απλώς να κάνουμε με τη λεγόμενη αναρχία, με ό,τι αυτό κουβαλάει από το παρελθόν. Έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό. Με μια περιοχή όπου έχουμε μια σειρά από ομοφοβικές επιθέσεις, έξαρση βιασμών, ένα οργανωμένο έγκλημα που κάνει πάρτι. Χρειάζεται λοιπόν τη συνεργασία της Ελληνικής Αστυνομίας με το Δήμο για να δοθεί μια πραγματική λύση σε ένα πραγματικό πρόβλημα. Αλλά χρειάζεται και μια επίθεση πολιτισμού. Τι εννοώ όταν λέω «επίθεση πολιτισμού»; Έχουμε αυτή τη στιγμή το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Είναι το πρώτο μουσείο της χώρας. Έχει 11.000 εκθέματα κι άλλες 200.000 στις αποθήκες. Και δεν μιλάμε τώρα για το κομμάτι ενός αγγείου, αλλά για εκθέματα, τα οποία έχουν τεράστια αρχαιολογική αξία. Δίπλα έχουμε το Μετσόβειο Πολυτεχνείο και απέναντι το ‘ΑΚΡΟΠΟΛ’. Ποια είναι η δική μας πρόταση; Να επεκτείνουμε το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, να ενοποιήσουμε όλη αυτή την τριλογία, να δημιουργήσουμε έναν χώρο πολιτισμού, για να πάψει πια αυτή η ιστορία με το άσυλο. Γιατί έχουν μετατρέψει το ΕΜΠ σε ορμητήριο κι αυτό δεν μπορεί πλέον να γίνεται αποδεκτό».
Αντικαπνιστικός νόμος: Πρέπει να εφαρμοστεί, λέει ο Κώστας Μπακογιάννης
Ανάμεσα στ’ άλλα, θα εφαρμόσει και τον αντικαπνιστικό νόμο; «Μα είναι απόλυτη υποχρέωση δημάρχου», απαντά ξεκάθαρα και συνεχίζει, λέγοντας πως «υπάρχει ο νόμος, αλλά εμείς οι ίδιοι αρνούμαστε να τον εφαρμόσουμε και είμαστε οι τελευταίοι όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Ακόμα και η Τουρκία έχει καταφέρει να εφαρμόσει τον αντικαπνιστικό νόμο και εμείς δυσκολευόμαστε. Και σας το λέω με πόνο καρδιάς, γιατί και εγώ ο ίδιος είμαι καπνιστής. Πρέπει, όμως, κάποια στιγμή για την υγεία των παιδιών μας να το πάρουμε απόφαση και να εφαρμόσουμε τον αντικαπνιστικό νόμο σε όλη την Αθήνα».
Θα μπορέσει λοιπόν ν’ αποσπάσει κοινοτικά κονδύλια και να προχωρήσει σε έργα στην Αθήνα; «Μα βέβαια, μην έχετε καμία αμφιβολία για αυτό», επισημαίνει με σιγουριά και συμπληρώνει πως είναι πάρα πολύ υπερήφανος «γιατί καταφέραμε στην Περιφέρεια της Στερεάς Ελλάδος να είμαστε πρώτοι σε απορροφητικότητα στο ΕΣΠΑ. Αυτό το καταφέραμε με πολλή δουλειά, με σκληρή δουλειά και με σχέδιο. Όμως, γίνεται. Κι είναι που θέλω να κρατήσετε. Έχουμε λοιπόν αυτή τη στιγμή τα δημοσιονομικά κι είναι αυτά που είναι, έτσι; Μην προσπαθούμε τώρα να κάνουμε όνειρα απατηλά. Είναι αυτά που είναι. Όμως, έχουμε τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Έχουμε σύγχρονα χρηματοδοτικά εργαλεία που επιτρέπουν συμπράξεις του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Βεβαίως και τους εθνικούς πόρους. Ξέρετε, μετά από όλα αυτά τα χρόνια στην Αυτοδιοίκηση, έχω μάθει δύο πράγματα. Πρώτον, να μπορείς να κάνεις όσο γίνεται περισσότερα με λιγότερα. Και δεύτερον, να μπορείς να εξορθολογείς ένα οργανισμό για να χρησιμοποιήσεις τα χρήματα, τα οποία έχεις εξοικονομήσει, και να τα επενδύσεις στις ζωές των πολιτών. Γιατί τι νόημα έχει να έχεις ένα πλούσιο δήμο σε μία φτωχή πόλη;»
«Το πιο σημαντικό για εμένα, είναι να γίνει η Αθήνα μία δημοκρατική πόλη. Και τι εννοώ δημοκρατική πόλη; Δεν μιλάω θεωρητικά και αφηρημένα, δεν έχει κανένα νόημα αυτό. Γιατί η δημοκρατία μας κρίνεται στην πράξη»
Και πώς συνοψίζει ο ίδιος το πρόγραμμά του για την πόλη; Απαντά: «Το πιο σημαντικό για εμένα, είναι να γίνει η Αθήνα μία δημοκρατική πόλη. Και τι εννοώ δημοκρατική πόλη; Δεν μιλάω θεωρητικά και αφηρημένα, δεν έχει κανένα νόημα αυτό. Γιατί η δημοκρατία μας κρίνεται στην πράξη. Μία δημοκρατική πόλη είναι μία πόλη όπου δεν βασιλεύει το σκοτάδι. Είναι μία πόλη φωτεινή. Μία δημοκρατική πόλη είναι μία πόλη που δεν φοβάστε εσείς και εγώ για τα παιδάκια μας, αλλά μπορούμε να κυκλοφορήσουμε ελεύθερα στον δρόμο. Δημοκρατική πόλη είναι μία πόλη όπου υπάρχει προσβασιμότητα, όπου μπορεί ο ηλικιωμένος να περπατήσει σε ένα πεζοδρόμιο, όπου δεν χρειάζεται ένας ανάπηρος να δώσει πραγματικά μάχη για να μπορέσει να πάει από το σπίτι στη δουλειά του. Δημοκρατική πόλη είναι μία πόλη με ένα δημόσιο χώρο που θέλεις να τον ζεις, που είναι ευχάριστος. Δημοκρατική πόλη είναι μία πόλη για το μόνιμο κάτοικο, γιατί το μεγάλο πρόβλημα της Αθήνας σήμερα είναι ότι τα τελευταία 15 χρόνια δύο στους πέντε έχουν φύγει. Έχουμε μία εγκατάλειψη της Αθήνας, μία παραίτηση. Δεν μπορούμε, όμως, να συμφιλιωθούμε με αυτήν. Θα πρέπει να δώσουμε τη μάχη να αντιστρέψουμε αυτή την πορεία και να αξιοποιήσουμε το θετικό momentum που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην πόλη με τον τουρισμό, αλλά αυτό να γίνει ισόρροπα σε όλα τα δημοτικά διαμερίσματα και σε όλες τις γειτονιές. Δεν έχει κανένα νόημα να ανεβαίνει ένα κομμάτι της Αθήνας και να πέφτει ένα άλλο. Ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι αυτός ο τοίχος, αν θέλετε, ο νοητός τοίχος που χωρίζει την Αθήνα, ένας νοητός τοίχος που περίπου σταματάει στην Ομόνοια. Έχουμε την τύχη να έχουμε ένα ενιαίο πολεοδομικό συγκρότημα κι αυτό το πολεοδομικό συγκρότημα θα πρέπει να το δούμε ολοκληρωμένα με ευκαιρίες για όλους».
Τεράστιο ζήτημα η απλή αναλογική
Τον φοβίζει, άραγε, η απλή αναλογική και το ενδεχόμενο ακυβερνησίας στο Δήμο; «Η απλή αναλογική είναι ένα τεράστιο ζήτημα», σημειώνει κι εξηγεί: «Διότι στην πραγματικότητα μπορεί να λειτουργήσει διαλυτικά για τα δημοτικά συμβούλια και να τα μετατρέψει, αν θέλετε, σε λέσχες ιδεών. Όμως, σε ένα Δημοτικό Συμβούλιο δεν πάμε για να πιούμε τσάι και να συζητήσουμε για την παγκοσμιοποίηση. Σε ένα Δημοτικό Συμβούλιο πάμε για να λάβουμε αποφάσεις, γιατί αυτό περιμένει ο πολίτης από εμάς κι αν δεν το κάνουμε, κινδυνεύουμε να απονομιμοποιηθούμε όλοι μαζί στα μάτια των πολιτών. Άρα, λοιπόν, τι μπορεί να γίνει αυτή τη στιγμή που μιλάμε; Ένα, να αντιληφθούμε όλοι μαζί ότι δεν είμαστε εχθροί – μπορεί για 80 ημέρες οι υποψήφιοι δήμαρχοι και οι παρατάξεις να βρεθούμε απέναντι, όμως είμαστε συνοδοιπόροι τα επόμενα τέσσερα χρόνια, γιατί θα είμαστε καταδικασμένοι να συνυπάρχουμε από όποια θέση και αν μας τάξει ο λαός μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο. Δύο, να καταλάβουμε επιτέλους ότι δεν είναι ντροπή ο συμβιβασμός. Ότι πρέπει να δώσουμε νόημα στις έννοιες της συνεργασίας, της συνεννόησης, της συναίνεσης. Ξέρω ότι στο κεντρικό πολιτικό σύστημα υπάρχει μία τοξικότητα, αλλά στην πραγματικότητα, αυτό που γίνεται κεντρικά στην Ελλάδα σήμερα, είναι ότι δηλητηριάζουμε το πηγάδι από το οποίο πίνουμε όλοι. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε έτσι. Από κάτω προς τα πάνω πρέπει να βρίσκουμε τα κοινά πεδία σύγκλισης. Εμείς το έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια στην Αυτοδιοίκηση, οκτώ στις δέκα αποφάσεις του Περιφερειακού Συμβουλίου μας λαμβάνονται με διευρυμένες πλειοψηφίες. Δεν λέω ότι είναι εύκολο, όμως οφείλουμε όλοι να ξεπεράσουμε όχι μόνο κόμματα και ιδεολογίες, αλλά και τους ίδιους μας τους εαυτούς».
Δεν τα βλέπω ιδεολογικά τα πράγματα
Υπάρχει, άραγε, κάποιος από τους αντιπάλους του με τον οποίο αισθάνεται πιο κοντά ιδεολογικά; «Μα, εγώ δεν τα βλέπω ιδεολογικά τα πράγματα. Ούτε τα βλέπω πολιτικά τα πράγματα», τονίζει και συμπληρώνει: «Δεν έχω κρύψει, βεβαίως, ποτέ ποιος είμαι, πού ανήκω, τι πιστεύω. Όμως, αισθάνομαι ότι ένα από τα βασικά προβλήματα της Αθήνας είναι ότι ο Δήμαρχος της Αθήνας αισθάνεται τον εαυτό του παίχτη στην κεντρική πολιτική σκηνή. Θέλει πάντα αυτό το κάτι παραπάνω, να ανεβείς ένα σκαλί και μετά να ανεβείς ένα άλλο σκαλί. Γι’ αυτό, όμως, έχει οδηγηθεί η Αθήνα στην κατάσταση που είναι σήμερα. Η δική μας προσπάθεια είναι αυτοδιοικητική. Αυτό σημαίνει ότι θα δείτε και μία παράταξη, την οποία θα σας παρουσιάσουμε μέσα στις επόμενες εβδομάδες κι έχει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Μία παράταξη, η οποία θα αποτελείται από ανθρώπους με διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές αφετηρίες, που, όμως, όλοι έχουμε ένα κοινό προορισμό: να ανεβάσουμε την πόλη ψηλότερα».
Δεν θέλω να συμπέσουν οι εθνικές με τις αυτοδιοικητικές εκλογές
Τι προβλέπει, αλήθεια, για τις εθνικές εκλογές; Θέλει να συμπέσουν με τις αυτοδιοικητικές και τις ευρωεκλογές; «Όχι», ήταν η ξεκάθαρη και κοφτή απάντησή του. «Γιατί; Διότι αν γίνουν και εθνικές και αυτοδιοικητικές μαζί, εμείς δεν θα έχουμε ούτε το χώρο ούτε το χρόνο να μιλήσουμε για τα προβλήματα και τις λύσεις. Οι αυτοδιοικητικοί θα πνιγούμε, θα μας στερηθεί το οξυγόνο. Αυτό, όμως, είναι ένα τεράστιο ζήτημα όχι μόνο για τις εκλογές, αλλά και για την επόμενη μέρα. Μην ξεχνάτε ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι μία ευκαιρία να αναδείξουμε και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η πρωτεύουσα. Και οι προκλήσεις αυτές δεν έχουν μόνο να κάνουν με τα προβλήματα και με τη δύσκολη καθημερινότητα των δημοτών. Έχουν να κάνουν και με θεσμικές αγκυλώσεις. Για παράδειγμα, έρχεται η κυβέρνηση και το νομοθετεί, τη λεγόμενη Ανάπλαση Αθήνας Α.Ε. Τι είναι αυτή; Είναι μία ανώνυμη εταιρεία, η οποία υποκαθιστά το Δήμο μέσα στο Δήμο. Έχει ορίσει δηλαδή ένα Πρόεδρο, ο οποίος κάνει το Δήμαρχο. Μα έτσι δεν μπορεί να γίνει δουλειά. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τις αρμοδιότητες, γιατί ο πολίτης, ο δημότης αύριο το πρωί πρέπει να ξέρει από ποιον θα ζητήσει λογαριασμό. Δεν είναι τυχαία η λαϊκή ρήση «τα παράπονά σου στο Δήμαρχο». Θέλουμε έναν ισχυρό Δήμο με τα χέρια του λυμένα, με μία ξεκάθαρη εντολή για να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες του και να μην παίζουμε αυτό το παιχνίδι το αιώνιο που ρίχνουμε το μπαλάκι των ευθυνών ο ένας στον άλλον», καταλήγει.
Μνημόνια: Το πάθημα να μας γίνει μάθημα
Όσο για το πώς βλέπει τις εξελίξεις και τι πρέπει να γίνει για να μην υπάρχει ενδεχόμενο επιστροφής της χώρας στα μνημόνια και την κρίση, ο κ. Μπακογιάννης απαντά: «Το πάθημα πρέπει να γίνει μάθημα, ξεκάθαρα. Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι θα πρέπει επιτέλους να μάθουμε να συνεργαζόμαστε μεταξύ μας έστω στα βασικά. Δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει πάντα χώρος και χρόνος, αν θέλετε, για την πολιτική αντιπαράθεση. Μα και αυτή είναι και θεμιτή, αλλά και σκόπιμη. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να υπάρχει ένα μίνιμουμ συνεννόησης. Και να θυμόμαστε ότι επειδή διαφωνούμε, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε. Το δεύτερο που έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία είναι ότι δεν θα πρέπει να ξαναυποκύψουμε ξανά στις μεγάλες αυταπάτες, στις μεγάλες ψευδαισθήσεις, σε όλα αυτά τα ψέματα τα οποία μας έθρεψαν όλα αυτά τα χρόνια. Είδαμε πού μας πήγε αυτός ο τεχνητός διχασμός, αυτό το ζωοποιό ψέμα του μνημονίου και του αντιμνημονίου. Τις συνέπειες τις πληρώσαμε όλοι πάρα πολύ ακριβά. Κι επιτέλους να καταλάβουμε ότι δεν έχει να κάνει μόνο με τα πρόσωπα. Έχει να κάνει και με το θεσμικό πλαίσιο και το μοντέλο διακυβέρνησης».
«Αν θέλουμε, πραγματικά να δούμε μία διαφορά, θα πρέπει να γυρίσουμε το κράτος ανάποδα»
Και συνεχίζει: Πολλοί από εμάς δίνουμε μία μάχη για μία ισχυρή Αυτοδιοίκηση. Γιατί; Όχι γιατί θέλουμε ξαφνικά οι ίδιοι να φτιαχτούμε, αλλά γιατί πιστεύουμε πραγματικά στην αποκέντρωση. Η Ισπανία έκανε υπουργικό συμβούλιο με το ¼ των υπουργών της Ελλάδας, αν και έχει τον τετραπλάσιο πληθυσμό. Γιατί; Έχουν πετύχει ένα κράτος, το οποίο είναι λιγότερο ιεραρχικό, λιγότερο γραφειοκρατικό. Ένα κράτος που είναι πιο κοντά στον πολίτη. Εμείς, από την άλλη, επιμένουμε να υπηρετούμε ένα αναχρονιστικό πρότυπο που παραπέμπει περισσότερο στον 19ο αιώνα. Σκεφτείτε, γιατί έχουν μετρηθεί: το κεντρικό κράτος έχει 22.500 αρμοδιότητες και η Αυτοδιοίκηση 650, ενώ θα περίμενε κανείς το αντίθετο. Κι όλα αυτά, όταν υποτίθεται ζούμε στην εποχή του Internet. Στην εποχή όπου οι ιεραρχίες έχουν δώσει τη θέση τους στα δίκτυα. Αν θέλουμε, λοιπόν, πραγματικά να δούμε μία διαφορά, θα πρέπει να γυρίσουμε το κράτος ανάποδα», ολοκληρώνει.
Όλη η συνέντευξη του Κώστα Μπακογιάννη στο newsit.gr
- Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το Καφενείο «Η Ωραία Ελλάς» (Μητροπόλεως και Στοά Πανδρόσου, Μοναστηράκι).