Η φράση ακούστηκε σαν προειδοποίηση, αναγγελία, σύνθημα, «στα όπλα», «σύρμα», «γρηγορείτε», όταν στην πορεία εμφανίσθηκε ο Κ. Χατζηδάκης. Μετά άρχισαν τα όργανα.
Παρένθεση. Εξαιρετικές οι δηλώσεις του για το ότι χρειάζεται να ξανασκεφτούμε τα πράγματα. Μέχρι που ακραία μπορείς να πεις «έχει κι ένα καλό που τις έφαγε γιατί ακούστηκαν αυτές οι δηλώσεις», μήπως και συνέλθουμε λιγάκι.
Περνάει πολιτικός. Οι λεπροί είχαν καμπανάκια για να φεύγει ο κόσμος όταν πλησίαζαν. Στους πολιτικούς, ο νόμος του όχλου κρεμάει κουδούνια για να μαζεύεται ο κόσμος και να λιντσάρει.
Δυο παρατηρήσεις. Η πρώτη αφορά σε κάτι ιερατεία κομματικά, που μέσα στη Βουλή πριν μια βδομάδα εξηγούσαν αυτολεξεί πως «ο λαός πρέπει να πάρει την κυβέρνηση με τις πέτρες». Χωρίς βαρύγδουπα κλισέ πως τάχα όπλισαν το χέρι αυτών που βιαιοπράγησαν, καλά θα κάνουν να ξανασκεφτούν για τη φωτιά και το λάδι. Εκτός αν ισχύει το άλλο γνωμικό πως στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται.
Είναι λύκοι; Να το ξέρουμε γιατί αν και είδος υπό προστασία ο λύκος δεν χαίρει ασυλίας, απλά προστατεύεται από την εξαφάνιση.
Η δεύτερη αφορά στους βουλευτές. Συγνώμη που δεν λυπάμαι για τη δεινή τους θέση. Αποδεικνύονται αφόρητα κατώτεροι των περιστάσεων. Μας ζητάν να τους λυπηθούμε γιατί ο κόσμος τους περιφρονεί, τους απειλεί, εξοργίζεται, τους λέει δίγλωσσους, βολεμένους, κλέφτες και τα υπόλοιπα κοσμητικά. Γιατί, κυρίως του ΠΑΣΟΚ, υποφέρουν στη μέγγενη της αντίφασης, από τη μια κομματικής πειθαρχίας και από την άλλη υποχρέωσης να εκφράσουν την δυσαρέσκεια και την απόγνωση του κόσμου που εκπροσωπούν.
Απάντηση. ΤΡΙΧΕΣ, με κεφαλαία. Δεν βουλεύονται, γκρινιάζουν γιατί ξεβολεύονται.
Στην κάθε περιφέρεια, αυτοί θα έπρεπε να οργανώσουν, να επιμεληθούν και να ηγούνται, με προσωπική εργασία, οικονομικό παράδειγμα και προσφορά, κινήματος δράσεων και δικτύων αλληλεγγύης, όχι ελεημοσύνης, για τους αδύναμους, για την ανάκτηση της κοινότητας και το χτίσιμο του «κοινού συμφέροντος». Τοπική ανακούφιση και ζωοδότηση της κοινωνίας. Λεφτά μπορεί να μην υπάρχουν, αλλά αξίες, δρόμο για δράσεις, παράδοση αλληλεγγύης, δουλειά ως δραστηριότητα, επινοητικότητα του φτωχού και της ένδειας, αναγνώριση του είναι των συνανθρώπων, λέμε ότι έχουμε και το υμνούμε σαν κληρονομιά.
Και οι ταγοί, ο Θεός να τους κάνει, θα έπρεπε να τα αναδείξουν, να τα υπενθυμίσουν όλα αυτά και να γίνουν οι εκπρόσωποι του τόπου τους. Παρέα με τους πρόσφατα εκλεγμένους δημοτικούς άρχοντες, την εκκλησία- άλλοι απαράδεκτοι που απεφάνθησαν πως η Ελλάδα βρίσκεται σε κατοχή- , να ανακουφίσουν, να εφεύρουν και να αναπτύξουν την οικονομία της ανάγκης, της αλληλεγγύης, της κοινοτικής Ελλάδας.
Αλλιώς ψοφοδεείς θαμώνες του καφενείου της Βουλής, με σκουριασμένη ψυχή και ξέπνοο μυαλό, θα ηγούνται εν χορώ άδοντες τη μπαλάντα των Μοιραίων του Βάρναλη και του Θεοδωράκη.
«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα»
