Δεν είναι πάντα το κρασί που κάνει τη διαφορά. Είναι οι άνθρωποι – αυτοί που σε κοιτούν στα μάτια όταν μιλάς για ένα κρασί με ενθουσιασμό. Αυτοί που καταλαβαίνεις αμέσως αν τους άρεσε ή όχι, μόνο από την έκφραση του προσώπου τους.
Αν εκφράζαμε έτσι και στην καθημερινότητά μας αυτά που μας αρέσουν ή όχι, η ζωή θα ήταν σίγουρα πιο αληθινή. Πιο ζωντανή. Σαν ένα καλό κρασί.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αυτό το καλοκαίρι, υπήρξαν βραδιές που μένουν. Ειδικά κάποιες με τον Σάββα, σε events όπου βλέπαμε εμάς τους ίδιους μέσα από το ποτήρι. Μια φιάλη κρασί άνοιγε κουβέντες, προκαλούσε διαφωνίες, σκέψεις. Καθένας έλεγε τη γνώμη του, και τελικά ξέραμε ποιο κρασί θα προσφέρουμε και σε ποιον θα άρεσε. Κι αυτό, ήταν το πιο ωραίο.
Το κρασί έχει κάτι βαθιά ανθρώπινο μέσα του. Όπως και οι άνθρωποι, έτσι και το κρασί: δεν ταιριάζει σε όλους. Αλλά υπάρχει ένα κρασί για τον καθένα – όπως και ένας άνθρωπος που κουμπώνει με τον δικό σου τρόπο.
Αυτό που μου έμαθε εμένα το κρασί, είναι να εμπιστεύομαι ανθρώπους και να μεγαλώνω τον πυρήνα μου. Στις Μπαχάμες λένε πως πρέπει να φοβάσαι αυτόν που δεν πίνει καθόλου – κάτι κρύβει. Εγώ θα το κάνω πιο ελληνικό: να φοβάσαι αυτόν που δεν δοκιμάζει κρασί! Πλάκα κάνω, εννοείται – αλλά η αλήθεια είναι πως για μένα το κρασί είναι ιεροτελεστία. Ένα από τα λίγα πράγματα που κάνουν τη σιωπή τόσο απολαυστική.
Σκέψου την εικόνα: πίνεις με την παρέα ένα απολαυστικό ποτήρι και επικρατεί για λίγα δευτερόλεπτα μια σιωπή. Αυτή η παύση πριν ξεσπάσουν τα γέλια και οι κουβέντες σαν νερό. Εκεί κρύβεται η μαγεία.
Για μένα, το κρασί ήταν – και είναι – ένας τρόπος να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου. Εύχομαι το ίδιο και για εσάς.
