Γιατί με την αγορά και την οικονομία ασχολούμαστε όλοι κάθε μέρα. Άρα όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αγοράζω, προτιμώ, κόστος, ακριβό, πελάτης, εξυπηρέτηση.
Αυτά για τα προϊόντα.
Με την πολιτική δεν ασχολούμαστε όλοι. Και πολλά δεν τα καταλαβαίνουμε. Όμως καθορίζει τη ζωή μας κι όσοι το αμφισβητούσαν το κατάλαβαν καλά με την κρίση και το μνημόνιο.
Έτσι ξεκινώντας από το γνωστό και οικείο- τα προϊόντα και τις υπηρεσίες μπορούμε κατ’ αναλογία να καταλάβουμε το λιγότερο γνωστό, ανοίκειο- την πολιτική. Αναλογίες και ισοδύναμα λοιπόν όπου πελάτης σκεφθείτε πολίτης και όπου προϊόν ή υπηρεσία βάλτε κόμμα.
Αυτά είναι τα βασικά που ενδιαφέρουν. Μετά θα δείτε πως οι δυο γλώσσες έχουν αρκετά κοινά. Αγοράζω ένα προϊόν/υπηρεσία, ψηφίζω ένα κόμμα. Προτιμώ με την ίδια διαδικασία. Συγκρίνω χαρακτηριστικά ή προγράμματα. Καταγράφω οφέλη ή παροχές. Κυρίως εξυπηρετούμαι.
Δηλαδή είτε κόμμα είτε προϊόν- υπηρεσία μετά την αγορά/ ψήφιση, μετά τέλος πάντων την πράξη που δημιουργεί σχέση πελάτη με την εταιρεία ή σχέση πολίτη με το κόμμα-κυβέρνηση, περιμένω την ανταπόδοση την συνέχιση της σχέσης μέσα από την ικανοποίηση των αναγκών που δημιουργεί η χρήση του προϊόντος ή η καθημερινότητα του κυβερνώμενου.
Πολλοί θα αντιδράσουν. Έτσι φτιάξαμε το πελατειακό κράτος , με τέτοια μυαλά γίναμε από πολίτες πελάτες. Τα κόμματα δεν είναι σαμπουάν. Θα το σκεφθούν και θα έχουν το δίκιο τους. Αλλά και το άδικό τους.
Γιατί το ποτήρι ούτε μισοάδειο ούτε μισογεμάτο είναι. Είναι γεμισμένο μέχρι τη μέση με νερό. Τα υπόλοιπα είναι γνώμη και άποψη.
Έτσι λοιπόν ναι κόμματα και προϊόντα δεν είναι το ίδιο. Το ένα είναι κοινωνικό, δημόσιο, κοινό αγαθό-τα κόμματα είναι θεσμός του πολιτεύματος, της ανθρώπινης επινόησης που λέγεται δημοκρατία κι είναι ό τρόπος που βρήκαμε για να ζούμε μαζί, σε κοινωνία.Το άλλο είναι ατομικό αγαθό, ιδιωτικό, προσωπικό και είναι επιλογή καθημερινής χρήσης.
Και ας το δούμε κι ανάποδα. Ο πελάτης τον λογαριασμό της κινητής τον πληρώνει κάθε μήνα. Ο πολίτης τους φόρους τους πληρώνει κάθε χρόνο;
Κι όταν όμως τα προϊόντα –υπηρεσίες τα χρησιμοποιούν όλοι ή σχεδόν όλοι; Όταν το μαζικό αρχίζει να μοιάζει στο καθολικό;
Όταν για παράδειγμα έχεις να κάνεις με υπηρεσίες όπως η κινητή τηλεφωνία που σου εξασφαλίζει το αγαθό της επικοινωνίας;
Μήπως τότε ο πελάτης κι ο πολίτης έρχονται σαν έννοιες πιο κοντά;
Μήπως η εξυπηρέτηση του πολίτη που είναι μείζον αγαθό δημοκρατίας, βρίσκει το ομόλογο της στην εξυπηρέτηση του πελάτη της κινητής;
Μήπως οι μεν- το δημόσιο έναντι των πολιτών πρέπει να μάθουν από τους δε- τα κέντρα εξυπηρέτησης των πελατών ;
Μήπως από τις εταιρείες μαζικών υπηρεσιών περιμένουμε και κοινωνική ευθύνη, δηλαδή συναίσθηση πως διαχειρίζονται υπηρεσίες που είναι σχεδόν απαραίτητα αγαθά επιβίωσης, όπως η επικοινωνία;
Εξυπηρέτηση του πελάτη/πολίτη και κοινωνική ευθύνη/ δημόσιο συμφέρον είναι λοιπόν τα κεντρικά χαρακτηριστικά, ομόλογα για να διαλέξεις κόμμα ή εταιρεία και προϊόν.
Όταν βέβαια, το ξαναλέμε, πληρώνεις τους λογαριασμούς και τους φόρους σου αντίστοιχα!
Θάνος Σοφιανός
