Εμείς θα ζούσαμε έτσι;

Η μπέμπα της φωτογραφίας έχει μέρες να κάνει μπάνιο. Κάποτε όταν ξυπνούσε το πρωί στο σπίτι της, η μαμά της της εφτιαχνε πρωινό και της χτένιζε τα μαλλάκια. Τώρα, είναι άγνωστο αν είναι μαζί της η μαμά της και ζει επι εβδομάδες μέσα στο κρύο, στην υγρασία. Κοιμάται πάνω στο χώμα και δεν έχει να φάει και να πλυθεί.

Τα δυο παιδάκια παίζουν. Όχι ξέγνοιαστα στην λιακάδα, όπως είπε ο κ. Μπαλτάς επισκεπτόμενος πριν από ημέρες το λιμάνι του Πειραιά. Παίζουν με ό,τι βρουν στις λάσπες και σε άθλιες συνθήκες υγιεινής. Και επίσης δεν έχουν να φάνε. Και επίσης δεν έχουν να κάνουν μπάνιο.

Η κυρία της φωτογραφίας, μόλις άπλωσε τα ρούχα. Όχι στο μπαλκόνι της αλλά σε μια αυτοσχέδια μπουγάδα που έχει στηθεί ανάμεσα σε κορμούς δέντρων στην Ειδομένη. Τα ρούχα της δεν μοσχοβολούν, όπως γινόταν στο σπίτι της πριν της το γκρεμίσουν οι βόμβες ή πριν της το πάρουν με τη βία. Και σκυφτή επιστρέφει στον καταυλισμό για να περιμένει να ανοίξουν τα σύνορα.

Ο κύριος της φωτογραφίας κοιτάζει με άδειο βλέμα το άνοιγμα στον φράχτη. Περπατάει πάνω στις ράγες της σιδηροδρομικής γραμμής και σκέφτεται τι μπορεί να πήγε λάθος. Μόνο να περπατάει γύρω – γύρω μπορεί και να περιμένει…

Πρωινή βόλτα με τα παιδιά. Στην ομίχλη. Τους λέει ιστορίες από τα παλιά; Μπορεί. Τους λέει ιστορίες από το μέλλον; Ποιό μέλλον;

Ο μπόμπιρας μόλις ξύπνησε. Και η μαμά του τον έχει αγκαλιά. Σπίτι τους μια σκηνή. Στέγη τους ο ουρανός. Δεν το επέλεξαν. Τους το επέβαλλαν. Και ελπίζουν ότι μια μέρα θα ανοίξουν τα σύνορα. Και θα αποκτήσουν ξανά σπίτι.

Μια αυτοσχέδια φωτιά για να σπάσει η πρωινή υγρασία. Η μάνα κοιτάζει το παιδί της με ένα βλέμμα που είναι δύσκολο να το περιγράψεις. Όμως σου τρυπάει την καρδιά.

Το ερώτημα είναι. Εμείς θα ζούσαμε έτσι; Σε καμία περίπτωση. Ξέρετε κάτι όμως; Το ίδιο έλεγαν κι εκείνοι…

ΦΩΤΟ: REUTERS