Μόνο που δεν μας λέει τι είδους και πόσο μεγάλα θα είναι τα προβλήματα, δεν μας λέει που θα βρεθεί η ισοτιμία του νέου νομίσματος και κατ΄ επέκταση οι περιουσίες των Ελλήνων, δεν μας λέει που θα πάνε οι τιμές, δεν μας λέει πόσος θα είναι ο πληθωρισμός κάθε χρόνο και τι υποτιμήσεις θα χρειαζόμαστε διαρκώς, δεν μας λέει τι θα γίνει με τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις, τα ΕΣΠΑ, τις αγροτικές επιδοτήσεις σε περίπτωση που στραφούμε προς ανατολάς για ρευστότητα (σε Ρωσία ή Ιράν), δεν μας λέει πόσες εξαγωγές παραπάνω μπορούμε να κάνουμε γιατί δεν γνωρίζει ποιο είναι το δυναμικό των ελληνικών εξαγωγικών επιχειρήσεων, δεν μας λέει αν οι ισχυροί που έβγαλαν τα λεφτά στο εξωτερικό θα αγοράσουν ότι πωλείται για ένα κομμάτι ψωμί.
Ξεχνά ή δεν θέλει να θυμάται πως όταν είχαμε δραχμή είχαμε και τεράστιο έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο.
Αν ήταν δυνατόν να λυθούν όλα τα προβλήματα με ένα μαγικό τρόπο μόνο με το νόμισμα, τότε δεν θα υπήρχαν κρίσεις, ούτε η Αργεντινή θα είχε χρεοκοπήσει.
Γιατί τότε το πέσο ήταν συνδεδεμένο με το δολάριο και το νόμισμα είχε αρχίσει να ανατιμάται επικίνδυνα έναντι των γειτονικών ανταγωνιστικών νομισμάτων και κυρίως του βραζιλιάνικου.
Η Αργενιτνή ως λύση αποφάσισε την αποσύνδεση από το δολάριο (σαν να λέμε επιστροφή στο αδύναμο νόμισμα), ο πληθωρισμός πήγε στο …Θεό, τα χρήματα που έπαιρναν οι μισθωτοί έτρεχαν να τα καταθέσουν στις τράπεζες γιατί την άλλη μέρα δεν είχαν καμία αξία, και η τελικά χρεοκοπία δεν αποφεύχθηκε.
Δυστυχώς δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο το οποίο να πείθει πως η επιστροφή στη δραχμή θα είναι στρωμένη με αναπτυξιακά ροδοπέταλα. Το αντίθετο. Η επιστροφή σε ένα αδύναμο νόμισμα είναι η καταστροφή. Να θυμηθούμε που είχαν πάει τα επιτόκια όταν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος ήταν ο μακαρίτης Γιάννης Μπούτος και η Ελλάδα είχε νομισματική δεχθεί επίθεση; Να θυμηθούμε πόσο άντεξαν τα αποθεματικά; Να θυμηθούμε τον πληθωρισμό και τους περίφημους ραντιέρηδες τους Ανδρέα Παπανδρέου;
Αντί λοιπόν να εξαντλούμε την ευφυΐα μας στην επιστροφή στη δραχμή, ας επιδιώξουμε να βρούμε λύσεις για αύξηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Ας πατάξουμε πρώτα τη γραφειοκρατία του Δημοσίου που κοστίζει πανάκριβα στις επιχειρήσεις και τους πολίτες, ας άρουμε τα εμπόδια και τα αντικίνητρα στην παραγωγική δραστηριότητα και τις εξαγωγές, ας αξιοποιήσουμε τα δισεκατομμύρια από την Ευρώπη για σωστές επενδύσεις, ας επιλέξουμε ένα φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα που ευνοεί την παραγωγικότητα, ας προωθήσουμε προγράμματα εκσυγχρονισμού των επιχειρήσεων, εισαγωγής τεχνολογίας, ας αναδιατάξουμε την παιδεία ώστε να βοηθά στην αύξηση της παραγωγικότητας της οικονομίας, ας επενδύσουμε σημαντικά ποσά στην παιδεία όπως οι χώρες της Βόρειας Ευρώπης που εμφανίζονται ως παράδειγμα ανταγωνιστικότητας και προπαντός ας φροντίσουμε την έρευνα και τις καινοτόμες επιχειρήσεις, όπως κάνουν οι Βορειοευρωπαίοι. Επιστημονικό δυναμικό υπάρχει. Σχέδια από την πολιτεία δεν υπήρξαν ποτέ για την αξιοποίησή του. Η Ελλάδα μπορεί να απογειωθεί εντός του ευρώ. Εχει όλες τις δυνατότητες. Οι πολιτικοί θέλουν; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα.
Αν κάνουμε όλα τα προαναφερόμενα η Ελλάδα θα είναι διαφορετική. Η οικονομία θα είναι αλλιώτικη. Θα έχει ένα ισχυρό νόμισμα, θα έχει τα ευρωπαϊκά κονδύλια θα έχει την προστασία από κερδοσκοπικές επιθέσεις, θα έχει αναβαθμισμένο κύρος.
Το να εμφανίζετε κύριε Λαπαβίτσα, εσείς και οι άλλοι οπαδοί της δραχμής, την επιστροφή στο κοινό νόμισμα ως τοποθέτηση του αυτόματου πιλότου της ανάπτυξης και προπαντός της λύσης των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας, είναι μία μεγάλη αυταπάτη για να μην πούμε μία επιστημονικοφανής απάτη.
Γιατί η ανταγωνιστικότητα δεν εξαρτάται μόνο από το νόμισμα, αλλά από τη συνολική παραγωγικότητα της οικονομίας η οποία απαιτεί μεταρρυθμίσεις και όχι αδύναμο νόμισμα.
Και για να τελειώνουμε το πραγματικό δίλημμα δεν είναι ευρώ ή δραχμή. Το πραγματικό δίλημμα είναι ισχυρό ή ασθενές νόμισμα. Ο κύριος Λαπαβίτσας επιλέγει το αδύναμο.
