Θα είχαν κι εδώ προ πολλού εμφανιστεί στην βιτρίνα της κοινωνίας αν η αειφόρος ανάπτυξη όπως νόμιζαν οι πολιτικοί δεν παρείχε την περίσσεια ρευστότητας για να μην χάνουν την αξιοπρέπεια τους ακόμη και οι ληστές.
Δεν είναι για χάνει κανείς στροφές στη σκέψη για υποθέσεις σαν του πρώην υπουργού που γυρόφερνε στο προάστιο με τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν πάντα οι τιμημένοι επαγγελματίες της παρανομίας, όταν σκάρωναν διάφορα κόλπα.
Ούτε είναι για να εκπλήσσεται κανείς για την αρνητική καμπύλη της ανθρώπινης κακομοιριάς, αήθειας και μικρότητας. Είναι μέσα στον προγραμματισμό της φύσης του ανθρώπου, η αχρειότητα.
Όπως μέσα στον προγραμματισμό της φύσης του είναι και η αδυναμία αντίληψης του πεπρωμένου του, μάλιστα περισσότερο όσο πλησιάζει κανείς στο μέσο όρο που έχει θέσει η στατιστική για την διάρκεια της ζωής.
Δεν είναι τυχαίο ότι εκτίθενται περισσότερο οι μεσήλικες όλων των κοινωνικών, δημόσιων και ιδιωτικών χώρων και ο βαθμός της έκθεσης φτάνει στη στρατόσφαιρα από μια απελπισμένη κοινωνία που λιθοβολεί από το διαδίκτυο, αλλά δεν λυτρώνεται.
Η κατάσταση θα φέρει κι άλλα ψάρια στον αφρό, θα σπάσει κι άλλες βιτρίνες ασυλίας, θα γελοιοποιήσει κι άλλες ανακολουθίες πολιτικών που σαν ακόλαστοι παππάδες άλλα θα λεν στην εκκλησιά κι άλλα θα κάνουν στο σπίτι. Καθισμένοι πάνω σε σάκους εκατομμυρίων την ώρα που θα εγκαλούν θεούς και δαίμονες για το κομμένο ηλεκτρικό των νοικοκυριών.
Θα γίνουμε σιγά-σιγά σαν την Αλβανία την εποχή που κανείς νόμος δεν μπορούσε να εφαρμοστεί στην εποχή της γενικευμένης ασυδοσίας και διαφθοράς αξιωματούχων και παραξιωματούχων.
Όμως στην μεγάλη περίμετρο του ανθρώπινου κύκλου θα εξακολουθούν ευτυχώς να διαδραματίζονται και ας χάνονται από τη δημοσιότητα πράγματι μεγάλες ανθρώπινες ιστορίες του μικρού κόσμου.
Ιστορίες σαν αυτή του νεαρού Αλβανού που σώθηκε στην πυρκαγιά της Ηλείας μπάζοντας το κεφάλι του στο χώμα. Και που τώρα, ταγμένος υποδειγματικός νοσοκόμος αφαιρεί πόνο από του ασθενείς, εξαργυρώνοντας το λαχείο της επιβίωσης πέρα την υποχρέωση ενός συμβατικού ωραρίου.
Η τηλεόραση θα συνεχίσει να αναγγέλλει τα νέα της παρηκμασμένης επικράτειας και ο νοσοκόμος Σπύρος θα ζυγίζει τους ανθρώπους και τον πόνο τους, στους θαλάμους, προσπαθώντας να τους αφαιρέσει έστω και ένα γραμμάριο. Και να τους προσθέσει ένα γραμμάριο ψυχολογίας, τις ώρες που όλο και κάποια νέα θα διαχέονται σαν τις ανυπόφορες αναθυμιάσεις των καύσιμων της εποχής.
