Όμως είχε την ίδια εκπληκτική ικανότητα να βλέπει αισθαντικά τον κόσμο που τότε και τώρα αναγεννάται. Αισθαντικά δηλαδή ευαίσθητα και ολιστικά.
Έκανε ψηφιακή τέχνη δια μέσου της τεχνολογίας. Μηχανικός αλλά και ποιητής ή ζωγράφος. Δηλαδή Ντα Βίντσι.
Υπάρχει σημειολογία, μήνυμα, σημαινόμενο σε έναν υπολογιστή;
Απολύτως άσχετο θα απαντούσε ο άλλος θεός της εποχής ο Μπιλ Γκέητς. Το ζήτημα είναι, θα συνέχιζε, να απελευθερώσουμε τις δημιουργικές ικανότητες του ανθρώπου, να του δώσουμε τα μέσα, να πάει με ελευθερία όπου και όπως θέλει. Δηλαδή Windows. Λογισμικό για «βλάκες», για όλους, χωρίς ειδικές γνώσεις, τόσο απλό , τόσο εύκολο όσο μια καλημέρα. Ανοιχτό σύστημα. Microsoft. Τα εργαλεία δεν έχουν ψυχή!
Δεν υπάρχει τεχνολογία χωρίς τέχνη, θα απαντούσε ο Στηβ Τζομπς, γιατί η ικανότητα να φαντάζεσαι, η έμπνευση είναι διαδικασία σύνθετη, καλλιτεχνική, ανεξαρτήτως αντικειμένου. Ανεξάρτητα δηλαδή από το αν ζωγραφίζεις, γράφεις ή φτιάχνεις κομπιούτερς.
Η κοινή βάση είναι μια ιδέα για τον κόσμο. Όχι πως είναι, αλλά που θες να πάει. Σύστημα κλειστό, πρόταση ολόκληρη, περιοριστική στην επικοινωνία με άλλα συστήματα, αφοπλιστική στην τελειότητα της ομορφιάς αλλά και της ευκολίας, της επινοητικότητας στη χρήση. Επικίνδυνη από κάθε άποψη.
Τι είναι ένα Mac; Μαζί , ένα χάδι και πολλές άψογες ιδέες. Όλα όμορφα ! Ενας κόσμος. Το κόστος του; Η μοναξιά!
Ακριβώς έτσι ήταν και ο Στηβ Τζόμπς όπως εμείς οι κοινοί θνητοί τον γνωρίσαμε μέσα από τις δηλώσεις του. Μόνος, χαρισματικός, τυραννικά ευφυής. Δίτιμος όπως θα λέγαμε στα μαθηματικά, δηλαδή άσπρο-μαύρο. Κοσμοκαλόγερος.
Έφτασε πολλές φορές στην άκρη του γκρεμού, η Apple θεωρήθηκε τελειωμένη στα μέσα της δεκαετίας του 90, όταν το τσουνάμι της παγκοσμιοποίησης έδειχνε ανοιχτά συστήματα, επικοινωνία, τυποποίηση, κοινή παγκόσμια γλώσσα στο παγκόσμιο χωριό.
Τηλεόραση και Windows . Γκέητς και Μέρντοκ έμοιαζαν νικητές.
Όμως ο οραματιστής του Πάλο Άλτο έβλεπε ήδη τις νέες παγκόσμιες ροές, τις ανάγκες των ανθρώπων να κουβαλήσουν στις πλανητικές μετακινήσεις τους τον εαυτό τους, δηλαδή την ταυτότητα, τον πολιτισμό τους, την ομορφιά τους. Την ανθρώπινη ουσία.
Έβλεπε την ανάγκη οι ξένοι να γνωριστούν, να μιλήσουν και να συγκατοικήσουν τον πλανήτη γιατί μοιράζονται την ίδια αίσθηση. Ψηφιακά αυτό ονομάζεται γραφικά, δηλαδή Mac. Ψηφιακά αυτό ονομάζεται μουσική, δηλαδή iPod. Και μετά ο κόσμος στην παλάμη μου, iPhone και iPad.
Ναι η δεκαετία του 2000 είναι ο θρίαμβος του οικουμενικού Στηβ. Λάτρευε τους κήπους ζεν στο Τόκιο γιατί ένοιωθε εκεί περπατώντας, την πληρότητα της αρμονίας που μόνο οι κατασκευαστικές ιδέες του χάριζαν.
Ήθελε να μιλά καλά Γαλλικά. Όχι μόνο γιατί η Γαλλία ήταν πάντα πρώτη, μετά την Αμερική, σε πωλήσεις Apple, αλλά γιατί καταλάβαινε πόσο του πήγαιναν τα Γαλλικά. Μια γλώσσα που θυσιάζει πολλά στην καλλιέπεια, μια σκέψη που ψάχνει πάντα το αδύνατο, το ονειρικό. Που δεν αντέχει την ακρίβεια χωρίς το κάλλος.
Ενενήντα εννιά φορές στις εκατό αποτυγχάνει.
Όμως η μία που … κάθεται πάει τον κόσμο, όλο τον κόσμο μπροστά.
Είναι ο Μαρσέλ Προύστ, που γράφει συναισθήματα σαν ζωγράφος.
Είναι ο Στηβ Τζομπς που έδωσε ψυχή στην τεχνολογία, αυτός ο άσπρο-μαύρο που γέμισε τον κόσμο μουσικές και χρώματα.
