Μένουν λίγες ημέρες μέχρι την συνάντηση Τραμπ – Πούτιν στην Αλάσκα ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο.
Μέχρι στιγμής πολλά λέγονται και γράφονται για την συνάντηση αυτή, αλλά κανείς από τους γράφοντες δεν μπορεί να στηριχθεί σε τίποτα από τις πραγματικές προθέσεις τόσο του Τραμπ όσο και του Πούτιν. Προθέσεις που παραμένουν φυσιολογικά και αναμενόμενα, επτασφράγιστο μυστικό.
Υπάρχουν όμως κάποιες «πληροφορίες» οι οποίες προς το παρόν είναι δημόσιες και αδιάψευστες. Και από αυτές δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν βγαίνουν σημαντικά συμπεράσματα και προβλέψεις.
Η πρώτη «πληροφορία» είναι προφανώς ότι η συνάντηση κατά βάση γίνεται για να συζητηθεί η δυνατότητα να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Δεν θα ήμαστε μακριά από την πραγματικότητα αν υποστηρίξουμε ότι αυτή η δυνατότητα θα συζητηθεί σε συνδυασμό με το ευρύτερο γεωπολιτικό πλαίσιο που εμπλέκει την κατάσταση στην Μέση Ανατολή και ειδικά την επικείμενη νέα σφαγή στην Γάζα, όπως επίσης και τις σχέσεις των δύο πλευρών με την Ευρώπη και την Κίνα.
Με βάση την επίσημη και αδιαμφισβήτητη αυτή «πληροφορία», τα ενδεχόμενα αυτής της συνάντησης Τραμπ/Πούτιν είναι κατ’ αρχήν δύο, είτε μία συμφωνία που οδηγεί σε προσωρινή κατάπαυση του πυρός με προοπτική μία συμφωνία ειρήνης, είτε μια συμφωνία για έναρξη άμεσης ειρηνευτικής διαδικασίας.
Το ενδεχόμενο μίας «ρήξης» στην Αλάσκα δεν θα μπορούσε να αποκλεισθεί, αλλά επειδή αυτές οι συναντήσεις δεν γίνονται αν δεν έχει υπάρξει μία διαδικασία επιβεβαίωσης της δυνατότητας κάποιου είδους συμφωνίας, θα μπορούσε να πει κανείς ότι το ενδεχόμενο ρήξης προς το παρόν δεν… παίζει. Και σε κάθε περίπτωση δεν είναι αυτό που σκοπεύουμε να σχολιάσουμε εδώ.
Με βάση λοιπόν τα δύο «ειρηνευτικά» ενδεχόμενα, είτε άμεσης εφαρμογής, είτε σταδιακής προσέγγισης μιας συμφωνία ειρήνης, καθώς θα πρέπει με κάποιο τρόπο να βρεθεί και κάποιος «νόμιμος εκπρόσωπος» από την πλευρά της Ουκρανίας (ο Ζελένσκι έχει περάσει καιρός που έχει λήξει η θητεία του και κυβερνάει με έκτακτες εξουσίες) δημιουργείται ένα νέο περιβάλλον στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, ειδικά στο πλέον ευαίσθητο στοιχείο για την Ε.Ε., την ενεργειακή της επάρκεια και την ασφάλεια.
Θα μπορούσε να πει κανείς εδώ ότι η «ειρήνη» στην Ουκρανία, εφ’ όσον προχωρήσει μία σχετική συμφωνία, ξαναδημιουργεί προϋποθέσεις για τις οικονομίες της Ευρωζώνης να μειώσουν δραστικά το ενεργειακό τους κόστος, με την ανακοπή της απόφασης για οριστική απεξάρτησης από το φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο, προς ανακούφιση της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Ταυτόχρονα θα εκτονώσει αφ’ ενός τις ανάγκες της άμεσης χρηματοδότησης και τροφοδοσίας της Ουκρανίας με οπλικά συστήματα που βαρύνουν πλέον ολοένα και περισσότερο αποκλειστικά στην Ε.Ε. Αφ’ ετέρου θα εκτονώσει και την αμεσότητα της πίεσης για κατακόρυφη αύξηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων που αφορούν στις ίδιες τις χώρες της Ε.Ε.
Αυτό άλλωστε είναι το λεγόμενο «μέρισμα της ειρήνης» όταν αυτή επιτυγχάνεται.
Όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Για την ακρίβεια είναι απολύτως αντίθετα με τις προηγούμενες προβλέψεις.
Ο λόγος είναι ότι η κα Φον Ντερ Λάιεν έχει ήδη υπογράψει πρόσφατα στην Σκωτία με τον κ. Τραμπ, για λογαριασμό της Ε.Ε. συμφωνία με τις ΗΠΑ η οποία ακυρώνει όλα τα προηγούμενα, αφού προβλέπει αφ’ ενός την δέσμευση της Ε.Ε. να αγοράσει από τις ΗΠΑ τα επόμενα τρία χρόνια (χρόνια ειρήνης, που αποσύρεται δηλαδή ο λόγος διακοπής της τροφοδοσίας από την Ρωσία με φυσικό αέριο) ένα τεράστιο ποσό ακριβού φυσικού αερίου της τάξης των 750 δισ. δολ.
Για να γίνει κατανοητό τι σημαίνει για τις ανάγκες της Ε.Ε. σε φυσικό αέριο το ποσό αυτό, αρκεί να πούμε ότι το 2024 (χρονιά που αυξήθηκε κατακόρυφα το συνολικό ποσό φυσικού αερίου από τις ΗΠΑ) το αμερικανικό LNG που έχει εισαχθεί στην Ε.Ε., ήταν της τάξης των 70 δισ. δολ.
Με άλλα λόγια μέσα σε τρία χρόνια – χωρίς πόλεμο στην Ουκρανία αν υπάρξει συμφωνία στις 15/8 στην Αλάσκα – η Ε.Ε. πρέπει να πληρώσει πάνω από δέκα φορές περισσότερα για να αγοράσει αμερικανικό φυσικό αέριο σε τιμές από 50% έως 100% ακριβότερο από το διαθέσιμο ρωσικό, το οποίο δεν θα έχει πλέον λόγο να μην το προμηθευτεί η Ε.Ε.
Παράλληλα την ίδια περίοδο, όπου κανονικά η Ε.Ε. λόγω της συμφωνίας στην Ουκρανία, θα μπορούσε να απολαμβάνει το «μέρισμα της ειρήνης», δηλαδή την απαλλαγή της από την εκρηκτική επιβάρυνση αφ’ ενός από το κόστος της τροφοδοσίας με όπλα για την Ουκρανία και αφ’ ετέρου της εκτόνωσης της πίεσης για αυξημένες αμυντικές δαπάνες, έχει δεσμευθεί από την συμφωνία με τις ΗΠΑ για αύξηση των δαπανών για το ΝΑΤΟ στο 5% του ΑΕΠ των χωρών μελών της.
Με απλή αριθμητική μπορεί να δει εύκολα κανείς ότι η «ειρήνη» στην Ουκρανία, είτε επιτευχθεί, είτε όχι, θα κοστίσει στην Ε.Ε. με το τρομακτικό σε μέγεθος ποσό των 750 δισ. δολ. σε φυσικό αέριο, συν το 5% του ΑΕΠ για όπλα στο ΝΑΤΟ (το 40% – 45% σε αγορές από τις ΗΠΑ), συν ένα πλαίσιο δασμών 15%.
Αν ψάξει κανείς στην μεταπολεμική ιστορία της Ευρώπης, δεν πρόκειται να βρει κάτι ανάλογο…
Κάτι δηλαδή που να υποχρεώνει τις οικονομίες της Ευρώπης συλλογικά, αλλά και την κάθε μία ξεχωριστά, σε καταστάσεις που η «ειρήνη» κερδίζει έδαφος στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, αυτές να δεσμεύονται σε τρομακτικής έκτασης δαπάνες για την ενέργεια και τον πόλεμο… Και όλα αυτά η Κομισιόν έσπευσε να τα «συμφωνήσει» εκ μέρους όλων των χωρών μελών, λίγες μόλις ημέρες πριν οι ΗΠΑ και η Ρωσία – κατά πως φαίνεται – συναποφασίσουν ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορεί να λήξει με μία συμφωνία που βολεύει προς το παρόν τουλάχιστον και τις δύο πλευρές. Αλλά όχι την Ευρωζώνη.
Θα ήταν χρήσιμο οι αναγνώστες μας, που έχουν κάθε δικαίωμα να διατηρούν τις επιφυλάξεις τους για τον ισχυρισμό ότι η Ουάσιγκτον βάζει – με επιτυχία – άλλο ένα πετραδάκι στην δυναμική ενίσχυσης των φυγόκεντρων δυνάμεων στο εσωτερικό της Ε.Ε., να κοιτάξουν περισσότερο προσεκτικά αυτή την «εικόνα».
Για το πώς δηλαδή θα είναι η επόμενη ημέρα, μετά την 15 Αυγούστου, στην Ευρώπη, ότι και αν έχουν στο μυαλό τους ο Τραμπ και ο Πούτιν πηγαίνοντας στην Αλάσκα.
