Σε μια πόλη που βυθίστηκε στο χάος του πολέμου στο Σουδάν, η Τουμά και χιλιάδες άλλες οικογένειες βλέπουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν από την πείνα και τις πληγές του πολέμου. Με το νοσοκομείο ως μοναδική σωτηρία, η 25χρονη μητέρα αναγκάζεται να πάρει την αδιανόητη απόφαση: να σώσει μόνο ένα από τα δίδυμα της.
Η ζωή και η οικογένεια της Τουμά καταστράφηκαν από τον πόλεμο στο Σουδάν. Η Τουμά δεν έχει φάει εδώ και μέρες. Στην αγκαλιά της, ακίνητη και εξαντλημένη από την πείνα, βρίσκεται η τρίχρονη κόρη της, η Μασάτζεντ. «Μακάρι να έκλαιγε», λέει ψιθυριστά στο BBC. «Έχει μέρες να κλάψει».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το νοσοκομείο Μπασάερ είναι από τα ελάχιστα που εξακολουθούν να λειτουργούν στην πρωτεύουσα Χαρτούμ, μια πόλη ρημαγμένη από τον εμφύλιο που μαίνεται από τον Απρίλιο του 2023. Μητέρες ταξιδεύουν για ώρες για να φτάσουν, κρατώντας στην αγκαλιά τους παιδιά που λιμοκτονούν.
Στην πτέρυγα υποσιτισμού, τα παιδιά είναι πολύ αδύναμα για να παλέψουν ενάντια στις ασθένειες. Οι μητέρες τους στέκονται δίπλα τους, ανήμπορες.
Η Τουμά και η οικογένειά της αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους, περίπου 200 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Χαρτούμ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Μας πήραν τα πάντα, τα χρήματά μας, τα ζώα μας, ό,τι είχαμε στα χέρια μας», λέει. «Φύγαμε μόνο με τις ζωές μας». Χωρίς φαγητό, χωρίς χρήματα, τα παιδιά της άρχισαν να λυγίζουν.
«Παλιά, το σπίτι μας ήταν γεμάτο ευτυχία. Είχαμε γάλα, φρούτα, χουρμάδες… Τώρα τίποτα».
Το Σουδάν έχει βυθιστεί από τις 15 Απριλίου 2023 σε πόλεμο που ξέσπασε λόγω της μάχης για εξουσία δύο πρώην συμμάχων: του διοικητή του στρατού και ντε φάκτο επικεφαλής του Σουδάν, του στρατηγού Αμπντέλ Φάταχ αλ Μπουρχάν και του επικεφαλής των παραστρατιωτικών Δυνάμεων Ταχείας Υποστήριξης (ΔΤΥ), του στρατηγού Μοχάμεντ Χαμντάν Ντάγκλο.
Η σύγκρουση έχει προκαλέσει τον θάνατο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, τον εκτοπισμό εκατομμυρίων, και έχει οδηγήσει στη «μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση που υπάρχει αυτή τη στιγμή», σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Τρία εκατομμύρια παιδιά κάτω των πέντε ετών υποσιτίζονται σοβαρά. Τα ελάχιστα νοσοκομεία που λειτουργούν δεν προλαβαίνουν.
Το νοσοκομείο Μπασάερ παρέχει βασική φροντίδα δωρεάν. Όμως τα φάρμακα που σώζουν ζωές – αντιβιοτικά, ενδοφλέβια, συμπληρώματα – πρέπει να τα πληρώσουν οι οικογένειες.
Η Μασάτζεντ είναι δίδυμη. Ήρθε μαζί με την αδελφή της, τη Μανάχιλ. Όμως υπήρχαν χρήματα μόνο για τα φάρμακα ενός παιδιού. Η Τουμά αναγκάστηκε να επιλέξει. Επέλεξε τη Μανάχιλ.
«Μακάρι να μπορούσαν και οι δύο να ζήσουν, να ξαναπαίζουν μαζί όπως παλιά», λέει σπαρακτικά.
Κρατά σφιχτά τη Μασάτζεντ, που ξεψυχά στην αγκαλιά της. «Είμαι μόνη. Δεν έχω τίποτα. Μόνο τον Θεό».
Ο 12χρονος Ζαχέρ: «Γιατί μου έκοψαν τα πόδια; Γιατί τους άφησες;»
Σε όλη τη Χαρτούμ, η ζωή των παιδιών ξαναγράφεται μέσα στα ερείπια. Για σχεδόν δύο χρόνια, οι δρόμοι της πόλης έγιναν πεδία μάχης. Τανκς εισέβαλαν σε γειτονιές, μαχητικά αεροπλάνα βούιζαν πάνω από τα σπίτια, άμαχοι εγκλωβίστηκαν ανάμεσα σε πυρά και βόμβες.
Μέσα σε αυτό το τοπίο της καταστροφής, μια παιδική φωνή ξεπροβάλλει από τα χαλάσματα.
Ο 12χρονος Ζάχερ σπρώχνει το αναπηρικό του καροτσάκι ανάμεσα σε καμένα αυτοκίνητα και γκρεμισμένα σπίτια.
«Γυρίζω σπίτι…» τραγουδά σιγανά. «Δεν μπορώ να το βρω πια. Πού είναι το σπίτι μου;»
Η μητέρα του Ζάχερ, η Χαμπίμπα, κάθεται δίπλα του σε ένα αυτοσχέδιο καταφύγιο. Ένα πρωί ένα drone χτύπησε κοντά τους.
«Τον κοίταξα και έτρεχε αίμα παντού», θυμάται. «Έχανα τις αισθήσεις μου, αλλά ήξερα πως αν λιποθυμούσα, θα τον έχανα για πάντα.»
Ο Ζάχερ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με συντριπτικά τραύματα. Η μητέρα του προσευχόταν: «Θεέ μου, πάρε τη ζωή μου, μόνο σώσε τα πόδια του».
Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να τα σώσουν. Και τα δύο ακρωτηριάστηκαν κάτω από το γόνατο.
«Ξυπνούσε και με ρωτούσε γιατί τους άφησα να του κόψουν τα πόδια… Δεν είχα απάντηση».
Τώρα, η Χαμπίμπα δεν έχει χρήματα για τεχνητά μέλη. Ο γιος της ονειρεύεται μόνο ένα πράγμα:
«Να μπορώ να περπατήσω ξανά, να παίξω ποδόσφαιρο με τους φίλους μου όπως παλιά.»
Ο Ζάχερ, παρά τον πόνο του, μπαίνει στο χωμάτινο γήπεδο για να παίξει ποδόσφαιρο με τους φίλους του.
«Το αγαπημένο μου πράγμα είναι το ποδόσφαιρο», λέει χαμογελώντας. «Υποστηρίζω τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Ο αγαπημένος μου παίκτης είναι ο Βινίσιους».
Παίζει γονατιστός. Μα δεν τον νοιάζει. «Μακάρι να μπορέσω να περπατήσω, να γυρίσω σπίτι, να πάω σχολείο».
