«Ο Διονύσης Σαββόπουλος θα υπάρχει μέσα από το έργο του, κάθε μέρα με τα τραγούδια του θα κρατάει έναν καθρέφτη απέναντι στον Έλληνα είτε αυτός είναι ερωτευμένος, είτε επαναστατημένος, είτε ταλαιπωρημένος, είτε ιδεαλιστής, είτε απλώς “Κωλοέλληνας”», γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος.
Φτωχότερος έμεινε ο καλλιτεχνικός κόσμος από το βράδυ της Τρίτης (21.10.2025), όταν άφησε την τελευταία του πνοή ο σπουδαίος τραγουδοποιός, συνθέτης και σκηνοθέτης, Διονύσης Σαββόπουλος. Ανάμεσα σε δημόσια και πολιτικά πρόσωπα, αλλά και καλλιτέχνες που τον «αποχαιρέτησαν» δημόσια, είναι και ο κορυφαίος συνθέτης και μαέστρος, Σταύρος Ξαρχάκος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Με μία μακροσκελή ανάρτησή του στη σελίδα του στο Facebook, ο Σταύρος Ξαρχάκος τόνισε ότι ο «Διόνυσος» Σαββόπουλος, όπως τον ονόμασε, δεν υπήρξε ποτέ «κανονικός», ως δημιουργός, καθώς διατηρούσε την αυθεντικότητά του, παρά τις επιθέσεις που κατά καιρούς δεχόταν.
Παράλληλα, στο μήνυμά του, έθιξε ένα κοινωνικό ζήτημα, σχολιάζοντας την τάση που έχει η ελληνική κοινωνία να θέλει τους καλλιτέχνες στα δικά της «μέτρα», , αναφέροντας ότι η Ελλάδα είναι «η μοναδική χώρα που θέλει να κάνει τους καλλιτέχνες σύμφωνα με το κοινώς αποδεκτό».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Στον πλανήτη αυτό μεταξύ των κανονικών ανθρώπων υπάρχουμε εμείς, οι όχι και τόσο -για κάποιους- κανονικοί άνθρωποι, οι καλλιτέχνες. Στο μικρό αυτό κομμάτι της γης που λέγεται Ελλάδα θέλουμε καλλιτέχνες σύμφωνα με το προσωπικό μας γούστο, τις απόψεις, τις κοσμοθεωρίες μας.
Ευτυχώς, όμως, συνεχίζουμε να διατηρούμε τις απόψεις, τα ελαττώματα, τις ιδιορρυθμίες μας, τις σεξουαλικές, κομματικές και ιδεολογικές μας προτιμήσεις, καθώς και το δικαίωμά μας να ζούμε και να εκφραζόμαστε όπως εμείς θέλουμε στην Τέχνη και τη ζωή μας.
Να διατηρούμε το θάρρος της γνώμης μας ακόμα κι όταν δε συμφωνείτε… Αλλιώς, πιστέψτε με, δε θα είμασταν καλλιτέχνες ούτε κι εσείς θα μας αγαπούσατε-μισούσατε τόσο!
Αυτό το δικαίωμα ευτυχώς ο Διονύσης το διατήρησε και εκεί κυρίως θα εστιάσω το κείμενό μου. Κατ´ αρχάς να πω ότι με τον Διονύση δεν κάναμε ποτέ παρέα, δεν ήμασταν φίλοι αν και πάντα υπήρχε αλληλοεκτίμηση.
Μια φορά μονάχα –και αυτό μου το θύμισε ο ίδιος διαβάζοντας το βιβλίο του – όταν έπαιζε κάπου, ανέβηκα στο πιάνο και άρχισα να τον συνοδεύω. Τον είδα σε κάποιες συναυλίες του, ήρθε σε δικές μου και πέρυσι είχα τη χαρά να γιορτάσω μαζί του, με την παρέα και την οικογένειά του, τα τελευταία του γενέθλια.
Σε ένα αφιέρωμα τον ονόμασα “Διόνυσο Σαββόπουλο” γιατί αυτό ήταν στα δικά μου μάτια, ένας σύγχρονος Διόνυσος. Πολεμήθηκε, αμφισβητήθηκε και κατά καιρούς έγινε βορά, απλώς και μόνο επειδή είχε διαφορετική άποψη ή ιδεολογία.
Ας θυμόμαστε πόσο σκληρά κρίθηκε, ας αναρωτηθούμε πόσο δημοκράτες είμαστε όταν αποδομούμε τόσο εύκολα τους καλλιτέχνες και όταν τους θέλουμε “στα μέτρα μας”. Ίσως να είμαστε η μοναδική χώρα που θέλει να κάνει τους καλλιτέχνες σύμφωνα με το κοινώς αποδεκτό!
Αυτός άραγε είναι ρόλος του καλλιτέχνη; Ας αναρωτηθούμε…
Όμως, το καλό στην ιστορία αυτή είναι ότι στην πραγματικότητα κανείς δε μπόρεσε ούτε θα μπορέσει να τον βλάψει διότι πολύ απλά, ο Διονύσης θα υπάρχει μέσα από το έργο του, κάθε μέρα με τα τραγούδια του θα κρατάει έναν καθρέφτη απέναντι στον Έλληνα είτε αυτός είναι ερωτευμένος είτε επαναστατημένος είτε ταλαιπωρημένος είτε ιδεαλιστής είτε απλώς “Κωλοέλληνας”. Ας διαλέξει ο καθένας σε ποια κατηγορία ανήκει κι ας πορευτεί αναλόγως…
Χαίρε Διόνυσε. Καλό σου κατευόδιο. Σταύρος Ξαρχάκος».
