Ο Άρειος Πάγος άνοιξε το δρόμο σε όλους τους πολίτες να αξιώνουν αποζημιώσεις για προσβολή της προσωπικότητάς τους, από τους εμπρηστές ή από όσους κόβουν δένδρα από τα δημόσια δάση ή επιφέρουν καταστροφές στις δασικές εκτάσεις.
Ειδικότερα, το Ανώτατο Δικαστήριο με αφορμή διένεξη οικοπεδούχων κοντά σε δασική έκταση, έκρινε ότι συνιστά παράνομη προσβολή της προσωπικότητας ο αποκλεισμός πρόσβασης των πολιτών σε δάσος, λόγω της αλλοίωσης ή της καταστροφής του (όπως είναι η κοπή δένδρων, η πυρκαγιά, κ.λπ.) που έχει επέλθει από τρίτα πρόσωπα. Μάλιστα, η προσβολή αυτή της προσωπικότητας γεννά δικαίωμα αποζημίωσης των θιγομένων, προσθέτουν οι αρεοπαγίτες.
Οι δικαστές ερμηνεύοντας τον Αστικό Κώδικα (άρθρα 57 και 59), αποφάνθηκαν ότι όταν προσβάλλεται παράνομα η προσωπικότητα πολίτη, αυτός “έχει δικαίωμα να απαιτήσει να αρθεί η προσβολή αυτή, να μην επαναληφθεί στο μέλλον και να καταδικασθεί ο υπαίτιος σε χρηματική ικανοποίηση της ηθικής βλάβης του ή σε οτιδήποτε επιβάλλεται από τις περιστάσεις”.
Η προσβολή της προσωπικότητας επέρχεται από παράνομη πράξη η οποία μειωτικά διαταράσσει την προσωπικότητα των πολιτών, επισημαίνει η αρεοπαγιτική απόφαση. Διαταραχή της προσωπικότητας υπάρχει ακόμη και όταν παρακωλύεται η χρήση κοινόχρηστου πράγματος (όπως αυτό περιγράφεται στον Αστικό Κώδικα), “χωρίς να ενδιαφέρει ο τρόπος με τον οποίο έχει παραχθεί η κοινοχρησία, αλλά αρκεί το γεγονός ότι εμποδίζεται παράνομα ο πολίτης να χρησιμοποιήσει το κοινόχρηστο πράγμα”.
Σύμφωνα με τους αρεοπαγίτες “στην έννοια του κοινόχρηστου πράγματος υπάγεται και το δημόσιο δάσος, το οποίο αναγνωρίζεται από το δίκαιο ως περιβαλλοντικό αγαθό, που εντάσσεται στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα (άρθρο 24 παράγραφος 1 του Συντάγματος) και διατηρεί τον κοινόχρηστο χαρακτήρα του ως δάσος ακόμα και μετά την καταστροφή ή αποψίλωσή του (άρθρο 117 παράγραφος 3 του Συντάγματος), θεμελιώνεται δε και δικαίωμα αποζημιώσεως σε βάρος εκείνου που προκαλεί ρύπανση ή άλλη υποβάθμιση του περιβάλλοντος (άρθρο 29 του Ν. 1650/1986)”.
Και καταλήγουν οι δικαστές: “Η παράνομη προσβολή του δικαιώματος επί της προσωπικότητας μπορεί να συνίσταται είτε σε αυθαίρετο αποκλεισμό της προσβάσεως σε δημόσιο δάσος, είτε σε αλλοίωση της φυσιογνωμίας ή καταστροφή του, με συνέπεια να υποβαθμίζεται (για λόγους αισθητικής, αναψυχής και υγιεινής) η ποιότητα ζωής των ευρισκομένων διαρκώς ή προσκαίρως σε τοπική σχέση με το δημόσιο δάσος”.
