Η τραγωδία νότια της Κρήτης με την εναέρια σύγκρουση δύο F-16,πρέπει υποχρεωτικά να ανοίξει μία σοβαρή και υπεύθυνη συζήτηση για το αν θέλουμε αξιόπιστες και σοβαρές ένοπλες δυνάμεις. Οι δικαιολογίες περί “ανθρώπινου λάθους”,”υπερβάλλοντα ζήλου” και άλλων εύκολων δικαιολογιών πρέπει να τελειώσει. Οι ευθύνες είναι διαχρονικές και διακομματικές. Εδώ και αρκετά χρόνια η ορθή και λογικότατη άποψη για συμμάζεμα των ανεξέλεγκτων αμυντικών δαπανών έχει μετατραπεί σε εύκολη “καραμέλα”, της εκάστοτε κυβέρνησης.
Τι θα κόψουμε για να ορθοποδήσουμε οικονομικά;Τις αμυντικές δαπάνες .Κι επειδή κανείς δεν λέει ότι τα τελευταία έξι χρόνια νέες αγορές δεν έχουν γίνει αρχίσαμε να κόβουμε ότι βρίσκαμε. Μεταξύ αυτών κόψαμε τις εκπαιδευτικές πτήσεις των πιλότων για να γλιτώσουμε τη κηροζίνη και τα ανταλλακτικά.
Μερικά ερωτήματα θα ήταν χρήσιμο να απαντηθούν:
Είναι αλήθεια ότι οι αμιγώς εκπαιδευτικές ώρες πτήσεις έχουν μειωθεί μεταξύ 10 και 15 ωρών το μήνα; Το χαμηλότερο όριο ωρών πτήσεως για έναν χειριστή σύμφωνα με το ΝΑΤΟ είναι 180 ως 200 ώρες το χρόνο. Είναι ερώτημα πόσοι χειριστές μας έχουν το …προνόμιο να πιάνουν αυτό το όριο.
Ποιες είναι οι διαθεσιμότητες των μαχητικών αεροσκαφών λόγω ελλείψεως ανταλλακτικών και ποια είναι η επίπτωση στις εκπαιδευτικές πτήσεις;
Οι Έλληνες πιλότοι παρόλα αυτά εξακολουθούν να βρίσκονται στην πρώτη τριάδα των καλύτερων χειριστών του κόσμου. Στις ΗΠΑ ακόμη θυμούνται την παρουσία Ελλήνων πιλότων που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν αμερικανούς συναδέλφους σαρώνοντας τους σχεδόν σ´όλες τις αερομαχίες.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι αν θέλουμε να διατηρήσουμε αυτό το επίπεδο ή όχι. Είτε μας αρέσει είτε όχι δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τη Πολεμική Αεροπορία και τις Ένοπλες Δυνάμεις σαν …ΔΕΚΟ. Είπαμε να συμμαζέψουμε το “μαγαζί”, όχι να το κλείσουμε. Προς το παρόν πέρα από το να θρηνούμε τους 34 νεκρούς πιλότους της ΠΑ που έχουν χαθεί από το 1990,ας σοβαρευτούμε επιτέλους.
Διαφορετικά το τίμημα που θα πληρώνουμε σε ανθρώπινες ζωές όλο και θα μεγαλώνει.
