Όμως χθες στην Βουλή είχαμε το πρώτο δείγμα ότι οι πολιτικοί μας μπορούν να συμφωνήσουν στο αυτονόητο.
Με πλειοψηφία άνω των 250 βουλευτών ψηφίσθηκε το νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Το αυτονόητο συνίσταται στην στοιχειώδη αποκατάσταση του περιεχομένου εννοιών όπως αυτοδιοίκηση, παιδεία, ελευθερία, έρευνα, ευθύνη.
Αυτοδιοίκηση σε αντίθεση με ανεξέλεγκτη δράση.
Παιδεία σε αντίθεση με συναλλαγή πτυχίων.
Ελευθερία σε αντίθεση με συντεχνιακό φασισμό
Έρευνα σε αντίθεση με παπαρολογία
Ευθύνη σε αντίθεση με ασυδοσία.
Τα δεύτερα μέρη των παραπάνω, επιεικώς αποδίδουν την παρακμή και την χυδαιότητα, όπου μέσα της είναι βουτηγμένη η πανεπιστημιακή κοινότητα εδώ και δεκαετίες πια. Και μόνο η σκέψη πως σε αυτό το βούρκο, η Ελλάδα αναπαράγει τις ελίτ της, θα αρκούσε για την απελπισία κάθε πολίτη που σέβεται τον εαυτό του, αγαπά τον τόπο του και σκέφτεται το μέλλον του.
Το εντυπωσιακό χθες δεν είναι απλώς ότι τα δυο κυβερνητικής χροιάς κόμματα συμφώνησαν, αλλά το ότι στην ουσία συζήτησαν και πέτυχαν σύνθεση των απόψεων τους
Η Κα Διαμαντοπούλου αρνήθηκε την σαφώς πολιτικάντικη αντίληψη της Ν.Δ. περί συμμετοχής των φοιτητών στην εκλογή των διδασκόντων. Στην ουσία, μεγαλόκαρδα πέταξε ένα σωσίβιο επιχειρήματος στην ΔΑΠ και θαρραλέα ανέλαβε το κόστος για το ΠΑΣΟΚ του αναθέματος των εξαθλιωμένων ποδοσφαιροποιημένων θυρών που ονομάζονται φοιτητικές παρατάξεις.
Επίσης η Ν.Δ. σθεναρά υποστήριξε και δικαίως την κατάργηση της αυθαιρεσίας που την έλεγαν άσυλο και που το νομοσχέδιο δεν τολμούσε να ορίσει, αφήνοντας ανοικτά – με τη γνωστή μέθοδο Ρέππα- τα παράθυρα συνέχισης της ασυδοσίας. Κι έτσι έδωσε στην πολύπαθη ΠΑΣΠ το δικαίωμα να ψελλίζει ακόμη, κατά Σχολή και περίπτωση, μπαχαλο- λεβεντιές. Και επέτρεψε στο ΠΑΣΟΚ να κρατά αδιόρατο λώρο με την ρητορική της μεταπολίτευσης.
Και οι δυο συνέβαλλαν. Μακάρι να συνεχίσουν, όχι να συναινούν όπως ανόητα λέγεται αλλά να διαλέγονται, δηλαδή να διαπραγματεύονται με τον κόπο και την ικανότητα που χρειάζεται για να επιτύχεις συμφωνίες οι οποίες μεγιστοποιούν το κοινό όφελος και απλώς ικανοποιούν το παραταξιακό.
Δηλαδή τα αυτονόητα.
Τα εύσημα στην Υπουργό κι ας το δουν οι υπόλοιποι δελφινο βαρώνοι, αν θέλουν να τιμήσουν το νόημα της χθεσινής τους ψήφου, σαν πρόκληση να τη μιμηθούν και όχι σαν ευκαιρία να την μαχαιρώσουν συντροφικά.
Τα αυτονόητα δηλαδή.
Τα εύσημα σε πρωθυπουργό και τον αρχηγό της Ν.Δ. Ας πιστέψουν ότι μπορούμε και να μην βουλιάξουμε, στον βαθμό που φερθούν και οι δύο υπεύθυνα. Χρειάζονται και οι δυο.
Το απολύτως προφανές και πάλι.
Τα εύσημα στους βουλευτές που υπερψήφισαν. Αυτός είναι ο δρόμος για να μην προπηλακίζονται, να μην ζουν στην κοινωνική παρανομία οι εκπρόσωποι της δημοκρατίας.
Θέλει σκέψη το προφανές;
Λυπημένο υστερόγραφο. Ότι η λειτουργική κοινωνική δύναμη της δημιουργίας, της ρηξικέλευθης σκέψης, των οραματισμών και της ηθικής ευγένειας, δεν βρίσκει πλέον ατόφια έκφραση στο κομματικό σύστημα και κείται διάχυτη στην ατομική υπόσταση των πολιτών.
Μιλώ για την κάποτε Αριστερά που χθες πρόσθεσε με την στάση της κι άλλο βάρος στην ταφόπλακα των ονείρων που την σχημάτισαν κομματικά.
