Ο πρώτος δάσκαλος ήταν οι επιλογές του πατέρα μου και αυτός ο λαϊκός άνθρωπος με μοναδικό όπλο τις δικές του εμπειρίες από την ζωή και εκείνη την ανυπέρβλητη λαϊκή αισθητική των ανθρώπων του μόχθου, μπορούσε και ξεχώριζε.
Ήμουν μικρός όταν η βελόνα του πικάπ άρχιζε να γυρίζει πάνω στις στροφές ενός δίσκου με το όνομα «Άγιος Φεβρουάριος».
Παράξενο όνομα, αρκετά οικείοι οι στίχοι σε μερικά τραγούδια, καθώς νόμιζα πως μιλούν για τη μικρασιατική προσφυγιά. Έπρεπε να περάσουν χρόνια για να κατανοήσω πως η μικρασιατική προσφυγιά ήταν η αφορμή, ο στιχουργός ήθελε να μιλήσει γι άλλα πράγματα, αλλά αυτό δεν είχε τότε τόση σημασία.
Η γειτονιά τραγουδούσε το «Ο Χάρος βγήκε παγανιά», αλλά ήταν και «τα γράμματα μ’ ευχές κι αφιερώσεις…», ήταν ο «Σταμάτης Κομνηνός», ήταν το «ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές», ήταν «η σούστα πήγαινε μπροστά κι ο μάγκας τοίχο-τοίχο».
Αρκετά οικείοι λοιπόν οι στίχοι, πρόσφυγας ο πατέρας και η γιαγιά, είχα ακούσει αφηγήσεις και ιστορίες.
Στις ιστορίες αυτές η γιαγιά άφηνε να ανεβαίνει ένας καημός από τα στήθια της, ένας καημός που τον είχα ακούσει και σε τραγούδια και ερμηνείες.
Στις ιστορίες όμως που έλεγε ο πατέρας, δεν έβγαινε καημός, ή έβγαινε λιγότερο, γιατί περισσότερο έβγαινε ένα πείσμα, πως κόντρα στους δύσκολους καιρούς θα πάμε μπροστά, θα την περπατήσουμε την ζωή, όπως κι αν ήλθε με ψηλά το κεφάλι και αλώβητη την αξιοπρέπεια.”
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ NEWSIT ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟ
