Η κατεδάφιση που προανήγγειλε ο νέος υπουργός Περιβάλλοντος φαίνεται πως θα ξεκινήσει από τις… πολεοδομικές ρυθμίσεις που είχαν την ατυχία να αφορούν εκτάσεις οι οποίες ανήκουν στη λεγόμενη ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου. Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται δασικές εκτάσεις, λατομεία, μεταλλεία, αλυκές, ιαματικές πηγές, ιχθυόσκαλες, λιμνοθάλασσες κ.λπ.
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, που ως υπουργός Οικονομικών είχε εκπονήσει τον εφαρμοστικό νόμο ο οποίος ψηφίστηκε πρόσφατα από τη Βουλή, στην πρώτη του εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη με τη νέα του ιδιότητα διευκρίνισε ότι θα εφαρμόσει διαδικασίες τύπου fast track στον πολεοδομικό σχεδιασμό «για να “εισφερθούν” τα ακίνητα του Δημοσίου που πάνε για αξιοποίηση». Μάλιστα αποκάλυψε ότι στη νέα διαδικασία το υπουργείο Περιβάλλοντος θα έχει ρόλο… κομπάρσου, αφού ένα μέρος των σχεδιασμών θα γίνει από το υπό σύσταση Ταμείο Αξιοποίησης.
Αποκαλυπτικό των προθέσεων της κυβέρνησης και της τρόικας είναι το δεύτερο κεφάλαιο του εφαρμοστικού νόμου, στο οποίο αναφέρεται ότι απλώς «λαμβάνονται υπόψη και συνεκτιμώνται οι κατευθύνσεις εθνικής χωροταξικής πολιτικής», ενώ προβλέπεται η τροποποίηση εγκεκριμένων ρυμοτομικών και σχεδίων πόλεων, ακόμα και του ισχύοντος Ρυθμιστικού Σχεδίου, αν δεν βολεύουν τους επενδυτές!
Σύμφωνα με δημοσίευμα της “Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας”, δεν αποκλείονται αρχαιολογικοί χώροι και ζώνες οικολογικού ενδιαφέροντος αρκεί να μην καλύπτουν ολόκληρο το προς αξιοποίηση ακίνητο του Δημοσίου.
Συγκεκριμένα:
* Μειώνεται το χρονικό περιθώριο υποβολής ενστάσεων για τις μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων σε 5 έως 10 ημέρες, έναντι 10 έως 15 που προβλέπει η υφιστάμενη νομοθεσία.
* Καθορίζονται αυστηροί όροι δόμησης, με συντελεστή από 0,2 έως 0,4, αλλά, με δεδομένο ότι στις περισσότερες περιπτώσεις αφορούν μεγάλης έκτασης ακίνητα, επιτρέπεται να χτιστούν δεκάδες χιλιάδες τετραγωνικά και μάλιστα να καλύψουν έως και το 50% της επιφάνειάς του.
* Προβλέπεται ότι ακόμη και το ύψος των κατασκευών μπορεί να ξεφεύγει από τα οριζόμενα στον Γενικό Οικοδομικό Κανονισμό (ΓΟΚ).
* Θεσπίζεται ότι οι οικοδομικές άδειες δεν εκδίδονται από τις κατά τόπους πολεοδομίες αλλά από την αρμόδια διεύθυνση του υπουργείου Περιβάλλοντος, όπως είχε γίνει και για τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις.
Και οι παραλίες
Το πιο σημαντικό ίσως είναι ότι θεσπίζεται η παραχώρησης της χρήσης έως και 50 χρόνια έκτασης που βρίσκεται μέσα στη ζώνη αιγιαλού και παραλίας με σκοπό την κατασκευή και εκμετάλλευση λιμενικών έργων ή και επέκταση υφιστάμενων για τα οποία δεν γίνεται καν διαχωρισμός ανάμεσα σε νόμιμες και αυθαίρετες κατασκευές. Η ασαφής διατύπωση γεννά ερωτήματα, ότι με τη διάταξη αυτή θα επιχειρηθεί να γίνει αναδρομική τακτοποίηση παρανομιών που έχουν ήδη γίνει σε ξενοδοχειακά συγκροτήματα του Δημοσίου, τα οποία έχουν εκμισθωθεί παλιότερα σε ιδιώτες.
Δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά που θεσπίζονται παρεκκλίσεις από τους ισχύοντες όρους δόμησης, αλλά κατά κανόνα είχαν σημειακό χαρακτήρα και όχι βαρύτητα γενικευμένης διάταξης. Ξεκινώντας από τα πιο πρόσφατα, οι περισσότερες ολυμπιακές εγκαταστάσεις κατασκευάστηκαν με ειδικούς όρους, που έγιναν αποδεκτοί από το ΣτΕ για λόγους εθνικού συμφέροντος.
Παλιότερα, στη δεκαετία του ’60, με παρεκκλίσεις έγιναν μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, όπως αυτή της «Πεσινέ», και κυρίως τουριστικές εγκαταστάσεις, αρχίζοντας από τα «Ξενία», που κατασκευάστηκαν σε προστατευόμενους χώρους (Ακροναυπλία, Μετέωρα κ.λπ.), αλλά εντάχθηκαν με υποδειγματικό τρόπο στον περιβάλλοντα χώρο και φθάνοντας ώς το «Χίλτον», που λόγω του ύψους του είχε τότε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων. *
Πηγή: “Ελευθεροτυπία”
