Στην εποχή του κορονοϊού, όλοι χρειαζόμαστε κάποιον να είναι «δίπλα» μας, να μιλήσουμε, να συζητήσουμε, να μοιραστούμε προβληματισμούς και ανησυχίες εξαιτίας του εγκλεισμού στο σπίτι. Αυτό το κενό ήρθε να «γεμίσει» η τηλεφωνική γραμμή 1110 της Περιφέρειας Αττικής και του ΙΣΑ, στην οποία βρίσκονται εθελοντικά, δεκάδες ειδικοί και μεταξύ αυτών είναι και η Αδαμαντία Καζάκου ως ειδικός στην προσωπική ανάπτυξη και στην αυτοβελτίωση, για όσους θέλουν να μιλήσουν ανώνυμα και να μοιραστούν τις σκέψεις και τις αγωνίες τους. Τις τελευταίες ημέρες, η ίδια και ο κάθε εθελοντής ξεχωριστά, έχει δεχθεί πάνω από 1500 τηλέφωνα στο συντονιστικό κέντρο.
Ποιοι άνθρωποι καλούν όμως ποιας ηλικίας και για ποιο λόγο σηκώνουν το ακουστικό για να μιλήσουν; Είναι άνδρες ή γυναίκες στην πλειοψηφία, από ποιες περιοχές της Ελλάδας; Και ποια είναι τα συναισθήματα τους; Πόσα περίπου τηλέφωνα δέχεται την ημέρα η κυρία Καζάκου;
«Τα τηλεφωνήματα είναι πάρα πολλά. Μπορεί να φτάσουμε τα 100, τα 150. Εξαρτάται ποια μέρα είναι, τι έχει συμβεί, διότι η γραμμή αυτή έχει ξεκινήσει από 16 Μαρτίου όπως καταλαβαίνετε και είμαστε πλέον στην πέμπτη εβδομάδα. Προσφέρουμε εθελοντικά, όλη η ομάδα που είμαστε εκεί μέσα από την καρδιά μας και προσπαθούμε να βοηθήσουμε τους πολίτες, έτσι ώστε να νιώσουν λίγο καλύτερα. Με τη γραμμή αυτή, μπορούν να επικοινωνήσουν όλοι οι πολίτες από όλη την Ελλάδα. Και επειδή μπορεί να ακούμε Περιφέρεια Αττικής, να σημειώσουμε ότι έχουν πρόσβαση όλοι οι πολίτες από όλη την Ελλάδα.»
Άντρες ή γυναίκες το μεγαλύτερο ποσοστό των καλούντων;
«Είναι περισσότερες γυναίκες με το που ξεκίνησε το lockdown, το “μένουμε μέσα” είχαμε πολλές μαμάδες, οι οποίες βρεθήκανε ξαφνικά με τα παιδιά μέσα στο σπίτι, την ώρα που τα παιδιά είναι στο σχολείο και οι μητέρες εργάζονται ή είναι στο σπίτι και κάνουν τα οικιακά. Βρεθήκανε να είναι καθημερινά μαζί. Τα παιδιά θέλουν να παίξουν γιατί είναι παιδιά. Η μητέρα μέσα σε ένα σπίτι είναι πάρα πού δύσκολο το πώς θα ηρεμήσει τα παιδιά αυτά. Και έτσι, αρχικά δίναμε κάποιες συμβουλές, κάποιες καθοδηγήσεις στο να μπαίνει ένα πρόγραμμα μέσα στην ημέρα και να κάνουν κάποιες δραστηριότητες μαζί, έτσι ώστε να υπάρχει ένας στόχος. Και πάντα ο στόχος μα βοηθά ψυχολογικά να ξέρουμε το μετά τι θα γίνει.»
Οι προτάσεις των εθελοντών για την ψυχολογική στήριξη των καλούντων
«Έχουμε προτείνει να φυτέψουν παρέα λουλούδια σε γλάστρες. Έχουμε προτείνει να φτιάξουν κουλούρια παρέα. Γιατί δεν έχει σημασία το φύλο του παιδιού, όσο η διαδικασία, να δει την διαδικασία, γιατί με αυτές τις πράξεις ξεκινάει ένα παιδί και παρατηρεί την αρχή και την ολοκλήρωση του στόχου, να φτιάξουμε κουλουράκια, να φυτέψουμε ένα λουλούδι στη γλάστρα μας. Και αυτό βοηθάει πολύ στο να καταλάβουν τα στάδια και ενώνεται η οικογένεια, συνδημιουργεί, αλληλεπιδρούν μεταξύ τους τα μέλη της οικογένειας και έτσι έχουμε ένα αποτέλεσμα και ταυτόχρονα βιώνουν διαφορετικές καταστάσεις μαζί, που αν δεν είχαμε τον κορωνοϊό, μπορεί να μην το κάνανε και ποτέ.»
Οι «κακές σχέσεις» ανάμεσα στα ζευγάρια
«Το μένουμε μέσα ουσιαστικά σημαίνει, μένω μέσα και βλέπω μέσα μου τί συμβαίνει και τί συμβαίνει με τους σημαντικούς άλλους της ζωής μου, που είμαι στο ίδιο σπίτι, στον ίδιο χώρο. Άρα εδώ, είναι σαν να βγαίνουν πολλά γεγονότα και καταστάσεις. Που εθελοτυφλούσαμε και ήρθε η ώρα να τα δούμε κατάματα. Άρα υπάρχουν διάφορες δύσκολες συνθήκες, οι οποίες στην περίπτωση αυτή θα συμβούλευα να είμαστε με όριο και σεβασμό μέσα σε αυτή τη δύσκολη εποχή του κορωνοϊού και καθώς τελειώσει αυτό θα δουν τι θα κάνουν ο καθένας με τη ζωή του. Ο κορωνοϊός έχει φέρει και τα όμορφα και τα δύσκολα. Μετά από αυτό, τα πράγματα σε κάποια ζευγάρια θα είναι διαφορετικά και σε κάποια δεν θα είναι. Γιατί κάποια ζευγάρια έχουν έρθει και πολύ κοντά.»
Οι ηλικίες των ανθρώπων που καλούν στο 1110. Άνθρωποι μονάχοι
«Συνήθως είναι από 40 έως 65 ετών. Περισσότεροι όμως είναι εκείνοι από 50 έως 65 και συνήθως άνθρωποι που τα παιδιά τους έχουν μεγαλώσει και έχουν φύγει. Αυτό που είναι εντυπωσιακό, είναι η μοναξιά που επικρατεί αυτή την εποχή. Καλούν στη γραμμή και έχουν πολύ ανάγκη να μιλήσουν με έναν άνθρωπο. Ξεκινώντας να πουν ότι φοβούνται και καθώς ξεδιπλώνεται η συζήτηση στο τί φοβάσαι, τί έχει συμβεί και φοβάσαι σήμερα και δεν φοβόσουν εχθές ή πριν τον κορωνοϊό και τελικά είναι ότι επειδή μένουν μέσα, είναι μόνοι τους, δεν συναναστρέφονται με κόσμο, δεν βλέπουν κόσμο, διότι μπορεί να είσαι μόνος σου, να κυκλοφορείς έξω και να βλέπεις κόσμο. Άρα μένοντας μέσα δεν βλέπεις κόσμο. Και εκεί νιώθουν ότι είναι ξεχασμένοι. Και αν συμβεί κάτι δεν θα το καταλάβει κανείς. Καλώντας στη γραμμή, ακούν έναν άνθρωπο ο οποίος ασχολείται και ενδιαφέρεται για εκείνους. Και αυτό τους προκαλεί συγκίνηση, αυτό τους προκαλεί μία ζεστασιά και πολλές φορές κάποιοι κλαίνε, δηλώνοντας ότι έχω πολύ καιρό να νιώσω κάποιον να ρωτάει για μένα και να με ακούει στη γραμμή και να μην θέλει να κλείσει. Και εκεί καταλαβαίνουμε το μεγάλο πρόβλημα της μοναξιάς μέσα στον κορωνοϊό»
Ο λόγος που καλούν οι πολίτες και ζητούν βοήθεια
«Η πανδημία αυτή τί κάνει; Κάποιοι άνθρωποι πεθαίνουν. Άρα αυτό τους ανησυχεί. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Και φοβούνται τί θα συμβεί αν κολλήσουν και μην πεθάνουν. Επίσης έχει πολύ μεγάλο φόβο άνθρωποι που είναι στις ευπαθείς ομάδες. Είναι πάρα πολύ δύσκολο για αυτούς τους ανθρώπους αυτό. Αυτή την ώρα. Και ταυτόχρονα καλούν άνθρωποι οι οποίοι έχουν παράπονο από αυτό που γίνεται και εκεί εξηγούμε ότι το μένουμε μέσα δεν είναι για τιμωρία. Μένουμε μέσα για προστασία. Μένουμε μέσα για να μπορέσουμε να βγούμε καθώς περάσει όλο αυτό και να ξαναείμαστε πάλι όλοι μαζί. Οπότε προσπαθούμε να το βάλουμε σε μία σειρά το “μέσα” τί σημαίνει.»
Καλούν άνθρωποι που είναι στην πρώτη γραμμή ενάντια στον κορονοϊό;
«Στη δική μου βάρδια δεν έχω λάβει κάποιο τέτοιο τηλεφώνημα, προφανώς γιατί αυτή την ώρα όσοι εργάζονται, εργάζονται με πολύ μεγάλη ταχύτητα, άρα δεν θεωρώ ότι θα έχουν τον χρόνο να καλέσουν και μέσα από την ταχύτητα και τη δράση τους, βρίσκονται σε μία εγρήγορση αυτή την ώρα. Και αυτό που αξίζει να πούμε είναι συγχαρητήρια σε όλους τους εργαζόμενους που δίνουν την καρδιά τους αυτή την ώρα πραγματικά. Εθελοντές και μη εθελοντές.»
Οι περιοχές από τις οποίες καλούν οι πολίτες
«Καλούν από όλη την Ελλάδα, καλούν από Κοζάνη πολλοί, αλλά καλούν από όλη την Ελλάδα και από νησιά. Συνήθως καλούν πρώτη φορά σε τηλεφωνική γραμμή στήριξης. Όταν καλείς και μιλάς στο τηλέφωνο, ουσιαστικά έχεις τη δυνατότητα και κρύβεσαι. Δεν φαίνεσαι και ταυτόχρονα καλείς ένα τηλεφωνικό κέντρο και υπάρχει μία ανωνυμία. Εμείς ζητάμε το μικρό όνομα, την ηλικία και την περιοχή. Και κανένα άλλο στοιχείο, έτσι ώστε να τους είναι άνετο να μιλήσουν, να ανοιχτούν και να νιώθουν σιγουριά. Γιατί και αυτό θέλει ιδιαίτερη προσοχή γιατί το θέμα είναι ο άνθρωπος να μπορέσει να πει τί του συμβαίνει, έτσι ώστε να λάβει και τη βοήθεια.»
Η διάρκεια μίας κλήσης
«Διαρκεί περίπου 7 με 10 λεπτά. Και σε κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις, μπορεί λίγο να φύγουν τα λεπτά. Αλλά όταν χτυπάει συνέχεια το τηλεφωνικό κέντρο και μας μεταφέρουν γραμμές να εξυπηρετήσουμε τον κόσμο, δεν έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε μαζί τους, όπως θα λέγαμε σε μία συνεδρία 45 – 50 λεπτά. Έστω και τηλεφωνική συνεδρία»
Τα συναισθήματα των πολιτών κατά τη διάρκεια της κλήσης
«Κατ’ αρχάς με το που σηκώνουμε τη γραμμή, η χροιά της φωνής είναι σπασμένη από την άλλη πλευρά. Από πόνο, από θλίψη, από θυμό, από “ακούστε με και πείτε μου έχω δίκιο;” Σιγά σιγά καθώς συνεχίζει η επικοινωνία μας, η χροιά της φωνής αλλάζει και αλλάζει και ο τρόπος της αναπνοής τους. Γιατί στην αρχή η αναπνοή είναι κοντή και γρήγορη. Και περνώντας τα λεπτά, ηρεμεί η αναπνοή και ηρεμεί και η φωνή. Και τελικά η λέξη φοβάμαι αρχίζει και παίρνει μια άλλη μορφή. Ότι τελικά, μήπως από την παραπληροφόρηση που έχουνε μέσα στην ημέρα, δεν μπορούν να επεξεργαστούν όλες αυτές τις πληροφορίες και αυτό μετατρέπεται σε άγχος, σε φόβο, σε ανησυχία. Και εκεί τους συμβουλεύουμε να ενημερώνονται. Αλλά με όριο. Με μέτρο. Γιατί ξέρουμε ότι πάντα το όριο και το μέτρο είναι καλός δάσκαλος. Γνωρίζουν ότι είναι εθελοντική η δράση και είναι πάρα πολύ ευγενικοί, δίνουν πολύ δυνατές ευχές, μέσα από την ψυχή τους και ταυτόχρονα αν θα τους πούμε ότι ότι χρειαστείτε καλέστε πάλι, σπάει η φωνή από συγκίνηση.»
Μικρές Συμβουλές για την καθημερινότητά μας κατά τη διάρκεια της καραντίνας
«Ας μείνουμε συντονισμένοι στο τι κάνουμε, κάθε στιγμή. Και ας μπορέσουμε να νιώσουμε περισσότερα συναισθήματα. Δεν είναι ντροπή κάποιος να κλάψει. Μέσα από το κλάμα γίνεται ένα άδειασμα της ψυχής και έχει τη δυνατότητα να σηκωθεί να προχωρήσει και να ξαναγεμίσει. Ας αγκαλιάσουμε τα συναισθήματά μας, είναι όλα δικά μας και ταυτόχρονα ας νιώσουμε το συναίσθημα και να μην το κάνουμε προβολή στον διπλανό μας, στον αδερφό μας, στη μητέρα μας, στο παιδί μας. Είναι δικό μας το συναίσθημα. Και ας κοιτάξουμε εμείς, να το μετασχηματίσουμε κατανοώντας το και όχι πηγαίνοντας κόντρα σε αυτό. Στη συνέχεια, ας μείνουμε συνειδητοποιημένοι για ποιο λόγο μένουμε μέσα και αυτό θα μας βοηθήσει πολύ να καταλάβουμε τί γίνεται και ταυτόχρονα, μπορούμε αυτή την ώρα να δουλέψουμε τους στόχους μας καθώς θα βγούμε μετά από λίγο καιρό από αυτή την καραντίνα και είναι πολύ όμορφο να γνωρίζουμε το τί θέλουμε να κάνουμε. Έχουμε μία ευκαιρία αυτή την ώρα να κάνουμε πράγματα που ως τώρα δεν τα κάναμε. Απ’το να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να καθαρίσουμε με κάθε λεπτομέρεια το σπίτι μας, μέχρι να χτενίσουμε τα μαλλιά μας, μέχρι να καθαρίσει κάποιος το αυτοκίνητό του. Να φυτέψει ένα δέντρο, έτσι ώστε βγαίνοντας από όλο αυτό να βγούμε δυνατότεροι, σοφότεροι και με λιγότερα κενά στις ψυχές μας».