Στη διάρκεια της ψηφοφορίας που έγινε στην ουγγρική Βουλή τις 29 Ιουνίου, έλαβε 263 ψήφους στο σύνολο 386 και είχε την υποστήριξη του κυβερνώντος δεξιού κόμματος «Ένωση Νεαρών Δημοκρατών» του Βίκτορ Ορμπάν. Αντίπαλός του ήταν ο Αντρας Μπάλοχ, υποψήφιος της σοσιαλιστικής αντιπολίτευσης, που έλαβε 59 ψήφους.
Όπως και μετά την εκλογή του, ο νέος πρόεδρος, ο οποίος επικρίνεται ήδη από την αντιπολίτευση ως κομματικός στρατιώτης του κυβερνώντος κόμματος, του οποίου υπήρξε και υπαρχηγός στο παρελθόν, υποσχέθηκε κατά την τελετή παράδοσης-παραλαβής, ότι θα ασκήσει τα καθήκοντά του υπεράνω των κομμάτων με απόλυτο σεβασμό στο Σύνταγμα και με στόχο τη διατήρηση της ισορροπίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων.
Ο Παλ Σμιτ είχε ξεκινήσει τη σταδιοδρομία του στον πρωταθλητισμό ήδη στη διάρκεια της κομμουνιστικής διακυβέρνησης στην Ουγγαρία, κατακτώντας ως μέλος της εθνικής της ομάδας δύο φορές χρυσό μετάλλιο στην ξιφασκία στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1968 και 1972, για να συνεχίσει αργότερα ως υφυπουργός Αθλητισμού.
Ως μέλος της τότε κομμουνιστικής κυβέρνησης, ο Παλ Σμιτ δεν συμμετείχε, λόγω απουσίας του στο εξωτερικό, στη λήψη της αντιδημοφιλούς απόφασης για μποϊκοτάρισμα των Ολυμπιακών Αγώνων του Λος Αντζελες το 1984, από την Ουγγαρία και άλλες χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Το γεγονός αυτό, όπως σημειώνουν αναλυτές στη Βουδαπέστη, του εξασφάλισε μετέπειτα μια μακρά σταδιοδρομία τόσο στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, όπου είναι μέχρι σήμερα διευθυντής πρωτοκόλλου, όσο και στην Ουγγρική Ολυμπιακή Επιτροπή της οποίας πρόεδρος διατελεί ήδη από το 1989.
Από τις πρώτες δεξιές κυβερνήσεις, μετά τις καθεστωτικές αλλαγές του 1989, ο Παλ Σμιτ είχε αποσταλεί ως πρέσβης της Ουγγαρίας στη Μαδρίτη για να βρεθεί το 1998 ως υποψήφιος της Ενωσης Νεαρών Δημοκρατών του Βίκτορ Ορμπάν (στην οποία ανήκει ως μέλος από το 1993) για το αξίωμα του δημάρχου Βουδαπέστης και να ηττηθεί από τον φιλελεύθερο, μέχρι σήμερα δήμαρχο της πρωτεύουσας, Γκάμπορ Ντέμσκι.
Στη συνέχεια, εκλέχτηκε υπαρχηγός του Ορμπάν στο κόμμα, για να βρεθεί αργότερα ευρωβουλευτής του στις Βρυξέλλες και να αναλάβει, τελευταία, για σύντομο διάστημα, πρόεδρος του Κοινοβουλίου, μετά τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές του Απριλίου.
Για τους επικριτές του, ο νέος πρόεδρος ως έμπιστος του νέου πρωθυπουργού θεωρείται πλήρως αφοσιωμένος στον Βίκτορ Ορμπάν, του οποίου, όπως τονίζουν, θα στηρίξει πλήρως την, ούτως ή άλλως αυταρχική και εύκολη – λόγω της συνταγματικής πλειοψηφίας των δύο τρίτων – διακυβέρνηση του.
