Σε υπόγεια στη Νέα Ζηλανδία, κάτω από υπόστεγα στην Αγγλία ή ακόμη και σε έναν παλιό αγωγό νερού στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάτοικοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με μουμιοποιημένες αράχνες, σκεπασμένες με μια ανησυχητική λευκή κρούστα. Ο «δήμιός» τους: ένας παρασιτικός μύκητας που καταβροχθίζει το σώμα της αράχνης από μέσα προς τα έξω, αφήνοντας πίσω του μια φαντασμαγορική σιλουέτα, αναφέρει το WSJ.
Η Άννα Μπάνταμς, μια 54χρονη Βρετανίδα, αφηγείται ότι βρήκε εκατοντάδες τέτοια δείγματα αραχνών με τον μύκητα στον κήπο της στο Σαουθάμπτον. «Δεν φοβάμαι κανονικά τις αράχνες, αλλά αυτές με τρόμαξαν», λέει στην εφημερίδα. Παραδέχεται ότι έχασε τον ύπνο της για εβδομάδες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο «μύκητας Άτενμπορο»
Ταυτοποιήθηκε το 2021 στη Βόρεια Ιρλανδία από μία ομάδα επιστημόνων στην οποία συμμετείχαν ειδικοί από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Δανίας και τους Βασιλικούς Βοτανικούς Κήπους Kew. Στην έρευνά τους, ονόμασαν τον μύκητα Gibellula attenboroughii προς τιμήν του Βρετανού φυσιοδίφη Ντέιβιντ Άτενμπορο. Έκτοτε έχει εντοπιστεί σε πολλές ηπείρους. «Καταναλώνει το σώμα του ξενιστή από μέσα, όργανο μετά το όργανο», εξηγεί ο μυκητολόγος Ζοάο Αραούζο από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Δανίας.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η μόλυνση μπορεί να διαρκέσει αρκετές εβδομάδες, επηρεάζοντας τη συμπεριφορά της αράχνης και ωθώντας την να εγκαταλείψει το φυσικό της περιβάλλον για να τοποθετηθεί κάτω από φύλλα ή σε πιο ανοιχτούς χώρους, αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες διάδοσης των σπορίων του μύκητα.
Χωρίς κίνδυνο για τον άνθρωπο
Οι εικόνες αυτών των «ζόμπι αραχνών» θυμίζουν άμεσα τη δυστοπική σειρά The Last of Us, όπου ένας μεταλλαγμένος μύκητας μολύνει τους ανθρώπους. Οι επιστήμονες όμως καθησυχάζουν: «Για να μολύνει τον άνθρωπο θα χρειάζονταν εκατομμύρια χρόνια γενετικής εξέλιξης», υπογραμμίζει ο Αραούζο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το φαινόμενο δεν είναι μοναδικό. Μυρμήγκια που μολύνονται από τον μύκητα Ophiocordyceps αναγκάζονται να δαγκώσουν φύλλα πριν πεθάνουν, μια συμπεριφορά γνωστή ως «death grip». Οι τζιτζίκες, από την άλλη, μπορούν να μετατραπούν σε «ιπτάνουσες αλατιέρες του θανάτου», χάνοντας την κοιλιά τους αλλά συνεχίζοντας να πετούν και να μεταδίδουν σπόρια.
Για ορισμένους λάτρεις της φύσης, ο τρόμος δίνει τη θέση του στη γοητεία. Ο ερασιτέχνης φυσιοδίφης Μπεν Μίτσελ από τη Σκωτία περιγράφει την ανακάλυψή του ως «ένα απίστευτο σύννεφο μαλλί της γριάς» κολλημένο κάτω από ένα φύλλο. Όμως για την πλειοψηφία των μαρτύρων, αυτά τα πλάσματα με τα συρρικνωμένα πόδια μοιάζουν περισσότερο με εφιάλτη.
Η Άννα Μπάνταμς παραμένει κατηγορηματική: «Δεν ξαναπατάω στο υπόστεγό μου. Ποτέ δεν ξέρεις αν έχουν μείνει μία ή δύο που κρύβονται εκεί μέσα».
