Διδάγματα από το Κόσοβο οφείλει να αντλήσει μία ειρηνευτική συμφωνία για την Ουκρανία αναφέρει άρθρο του James Stavridis στο Bloomberg. Ο Ελληνοαμερικανός πρώην διοικητής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ και ναύαρχος εν αποστρατεία επισημαίνει, παράλληλα, την ανάγκη να προβλεφθούν τρεις βασικές εγγυήσεις στο σχέδιο τερματισμού του πολέμου που μαίνεται από το 2022.
Όπως γράφει ο James Stavridis στο Bloomberg, το σχέδιο για την Ουκρανία θα πρέπει να βασίζεται στο αντίστοιχο του Κοσόβου και να στηριχθεί σε εγγυήσεις ασφάλειας για τη θάλασσα, τον αέρα, την ξηρά και τον κυβερνοχώρο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σε πρώτη φάση, το Κίεβο πρέπει να έχει διαβεβαιώσεις ότι ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας δεν θα επιχειρήσει να «στραγγαλίσει» το εμπόριό του, ιδίως τις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων και ποτάσας. Πριν από τη σύγκρουση, η Ουκρανία ήταν ο «σιτοβολώνας της Ευρώπης», και στο πλαίσιο οποιασδήποτε μελλοντικής ειρηνευτικής διευθέτησης, η ικανότητά της να εξάγει σιτάρι και άλλα προϊόντα μέσω της Οδησσού και των υπόλοιπων λιμανιών θα είναι καθοριστικής σημασίας για την οικονομία της.
Μία μόνιμη ναυτική παρουσία του ΝΑΤΟ θα είναι απαραίτητη, με δύο ή τρία αντιτορπιλικά ή φρεγάτες σε επιφυλακή, αντίστοιχο αριθμό ναρκαλιευτικών σκαφών και επαρκή αεροπορική κάλυψη, συμπεριλαμβανομένων μακράς εμβέλειας ναυτικών αεροσκαφών περιπολίας όπως το αμερικανικής κατασκευής P-8 Poseidon.
Αυτή η δύναμη θα μπορούσε να επιχειρεί από ναυτικές βάσεις του ΝΑΤΟ στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και την Τουρκία.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Θα ήταν ανάλογη με την παρέμβαση που έκανε η Ατλαντική Συμμαχία πριν από 25 χρόνια για να προστατεύσει το χερσαίο, απομονωμένο Κόσοβο:
Συγκρότησε τότε μία ναυτική δύναμη στην Αδριατική, εξασφαλίζοντας ότι η Σερβία δεν μπορούσε να προμηθευτεί όπλα διά θαλάσσης.
Από τη θάλασσα στον αέρα
Στον αέρα, το πιο σημαντικό αμυντικό στοιχείο θα ήταν η εγκαθίδρυση απαγόρευσης πτήσεων (no-fly zone) πάνω από το υπόλοιπο έδαφος της Ουκρανίας, που θα επιβάλλεται από μαχητικά του ΝΑΤΟ και τις ουκρανικές αεροπορικές δυνάμεις.
Καθώς ολοένα και περισσότερα αμερικανικά F-16 φτάνουν στα χέρια του Κιέβου μέσω των Ευρωπαίων συμμάχων, αυτό θα μπορούσε να υλοποιηθεί άμεσα, με τις αεροπορίες του ΝΑΤΟ και της Ουκρανίας να συνεργάζονται. Η αεροπορική βάση του ΝΑΤΟ στο Ράμσταϊν της Γερμανίας θα ήταν το αρχηγείο για την απαγόρευση πτήσεων, η οποία θα μπορούσε να επιβληθεί από 40 έως 50 αεροσκάφη του ΝΑΤΟ: Μαχητικά σε περιπολία και αεροσκάφη AWACS για διοίκηση και έλεγχο.
Η επίθεση θα στηριζόταν σε πυραύλους μακρού βεληνεκούς όπως οι Tomahawk, 1.500 μιλίων εμβέλειας. Ένα πυραυλικό οπλοστάσιο, στα χέρια της Ουκρανίας, θα αποτελούσε σημαντική απειλή για την κρίσιμη ρωσική οικονομική υποδομή, ιδίως για τα συστήματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Στο Κόσοβο το ΝΑΤΟ επέβαλε no-fly zone και χρησιμοποίησε πυραύλους Κρουζ εναντίον στόχων στην πρωτεύουσα της Σερβίας, το Βελιγράδι, συμπεριλαμβανομένου του Υπουργείου Άμυνας.
Και από τον αέρα στη στεριά
Οι εγγυήσεις ασφάλειας για την ξηρά θα χρειαστούν περισσότερη πολιτική διαχείριση. Η Μόσχα θα αντιταχθεί με κάθε τρόπο σε μία πολεμική αποστολή του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, αλλά η παρουσία τουλάχιστον 10.000 στρατιωτών από κράτη – μέλη της Συμμαχίας, οι οποίοι θα επιχειρούν υπό τις εθνικές τους σημαίες, μία «συμμαχία των πρόθυμων», μπορεί να καταστεί αναγκαία.
Θα πρόκειται ουσιαστικά για δυνάμεις, που θα προέρχονται κυρίως από τις παραμεθόριες χώρες του ΝΑΤΟ: Την Πολωνία, τις χώρες της Βαλτικής, τη Φινλανδία και τη Σουηδία. Θα μπορούσαν να λειτουργούν υπό έναν ενιαίο διοικητή, ενδεχομένως έναν Πολωνό στρατηγό, που θα υπαγόταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και να τοποθετηθούν σε πέντε σημαντικά τμήματα κατά μήκος της νέας ουκρανικής – ρωσικής μεθορίου.
Αντίστοιχα, στο Κόσοβο υπήρξε μία αποστολή του ΝΑΤΟ περίπου 17.000 στρατιωτών, καθώς και μία ισχυρή παρουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα, η δύναμη του ΝΑΤΟ έχει μειωθεί σε λίγες χιλιάδες άνδρες, καθώς η ειρήνη έχει σε μεγάλο βαθμό διατηρηθεί.
Ένα ακόμη μέρος των εγγυήσεων ασφάλειας στο έδαφος θα πρέπει να είναι η μόνιμη πρόσβαση του Κιέβου σε συστήματα χερσαίου πολέμου από τους δυτικούς υποστηρικτές του, όπως πυρομαχικά, πυροβολικό, άρματα μάχης, νάρκες και άλλα βασικά μέσα χερσαίων επιχειρήσεων. Αυτή η γραμμή εφοδιασμού υπάρχει ήδη σε μεγάλο βαθμό και χρειάζεται απλώς να θεσμοθετηθεί μέσα από τις διαπραγματεύσεις. Θα μπορούσε να παραμείνει υπό την εποπτεία του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Διοίκησης των ΗΠΑ (EUCOM) με έδρα τη Στουτγάρδη της Γερμανίας.
Και ο ηλεκτρονικός πόλεμος
Τέλος, η Ουκρανία θα χρειαστεί προστασία από τις ρωσικές κυβερνοεπιθέσεις. Αν και οι Ουκρανοί έχουν αναπτύξει σημαντική τεχνολογία αμυντικού κυβερνοπολέμου -και σε κάποιο βαθμό και επιθετικού-, η βοήθεια μίας αμερικανικής δύναμης κυβερνοάμυνας είναι αναγκαία. Αυτή θα μπορούσε να λειτουργεί υπό την US Cyber Command, με έδρα το Fort Meade στο Μέριλαντ. Η ομάδα αυτή θα συνέβαλλε επίσης στη διασφάλιση της συνδεσιμότητας της Ουκρανίας με το διάστημα, μέσω των συστημάτων Starlink και άλλων τακτικών δικτύων.
Με ένα τέτοιο πακέτο εγγυήσεων ασφάλειας για τη θάλασσα, τον αέρα, την ξηρά και τον κυβερνοχώρο, η Ουκρανία θα μπορούσε ρεαλιστικά να εξετάσει μία συμφωνία «γη για ειρήνη». Παρότι η προοπτική να διατηρήσει ο Πούτιν μόνιμο έλεγχο στο 20% της Ουκρανίας προκαλεί αποστροφή, οι εξελίξεις στο πεδίο φαίνεται να καθιστούν αυτό το αποτέλεσμα αναπόφευκτο, σύμφωνα με τον αρθρογράφο του Bloomberg, Ελληνοαμερικανό πρώην διοικητή των δυνάμεων του ΝΑΤΟ και ναύαρχο εν αποστρατεία, James Stavridis.
Η μόνη ρεαλιστική πορεία προς τα εμπρός είναι, επομένως, η Δύση να διαπραγματευθεί ουσιαστικές εγγυήσεις που θα εξασφαλίσουν μακροχρόνια ευημερία και ασφάλεια για την Ουκρανία. Αυτό σημαίνει σχεδιασμό τώρα, με λεπτομέρεια, για την εφαρμογή του και προετοιμασία μίας συνόδου ΗΠΑ – Ρωσίας που θα έχει πραγματικό νόημα.
