Οι περισσότεροι από τους ηγέτες με τους οποίους συνεργάστηκε η καγκελάριος της Γερμανίας τα τελευταία χρόνια έχουν, ο ένας μετά τον άλλο, φύγει από την εξουσία. Είτε οικειοθελώς (με παραίτηση δηλαδή) είτε όχι (να οδηγήθηκαν σε εκλογές και να έχασαν). Γιατί δεν είναι μόνο οι προαναφερθέντες. Υπάρχουν κι άλλοι που τους… “έφαγε” η καγκελάριος.
Όλοι οι εταίροι της καγκελαρίου εξαφανίζονται… το παράξενο όμως δεν είναι ότι η Μέρκελ θα είναι και πάλι υποψήφια, αλλά το ότι το θέμα έγινε είδηση, αφού κανείς δεν αμφέβαλε για την ικανότητά της να επιβληθεί, αναφέρει στο σχόλιό της η Die Welt.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στη Γερμανία άλλωστε, η… μακροημέρευση ενός καγκελαρίου δεν είναι κάτι άγνωστο ή παράδοξο. Ο Χέλμουτ Κόλ κυβέρνησε επί 16 χρόνια, δύο περισσότερα δηλαδή από τον Κόνραντ Αντενάουερ, ο οποίος έγινε καγκελάριος στα 72 του. Αν η Μέρκελ είναι υγιής, τότε θεωρητικά θα μπορούσε να κυβερνά για πολλά χρόνια ακόμα, τονίζει η εφημερίδα.
Στο συνέδριο των Χριστιανοδημοκρατών, όπου επανεξελέγη η Μέρκελ (με ποσοστό μικρότερο από το προηγούμενο πάντως) τα μέλη του CDU έδειξαν με τις επευφημίες τους για την έγκριση της νέας της υποψηφιότητας για την καγκελαρία ότι δεν προτίθενται να της βάλουν εμπόδια στο δρόμο της, διότι στην Γερμανία ισχύει η ρήση του Αντενάουερ «Όχι πειράματα!», σημειώνει η εφημερίδα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η μεταπολεμική δημοκρατία της Γερμανίας δεν αρέσκεται σε πραξικοπήματα κατά των αρχηγών του κόμματος, όπως τα βρετανικά κόμματα. Κατά του Κολ δεν τόλμησε κανένας να αρθρώσει την αντίθεσή του σε αυτόν ακόμα κι όταν ήταν ήδη οφθαλμοφανής η κούρασή του. Ο Γερμανοί ψηφοφόροι, ιδίως όμως οι πολιτικοί, αγαπούν τη συνέχεια. Δεν θα άντεχαν μια αστάθεια τύπου Ιταλίας, σημειώνει ο σχολιαστής της Welt.
Και συμπληρώνει: Εκτός Γερμανίας οι πολιτικές καριέρες είναι τόσο σταθερές, όσο και ο καιρός. Ο Αντώνης Σαμαράς, ο συντηρητικός πρωθυπουργός της Ελλάδας με τον οποίο ήθελε κάποτε η Μέρκελ να επιλύσει την ευρωκρίση, καταψηφίστηκε. Ο παλιός φίλος της, Νικολά Σαρκοζί, δεν θα είναι ξανά υποψήφιος Πρόεδρος. Ο Φρανσουά Ολάντ επίσης. Ο Αυστριακός καγκελάριος Φάιμαν εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Ο προσωπικός φίλος της Μέρκελ, ο Ντέιβιντ Κάμερον, έπρεπε να υποστεί τις συνέπειες του Brexit. Η παραίτησή του ήταν το επακόλουθο του ιστορικού δημοψηφίσματος, το οποίο η Μέρκελ ποτέ δεν θα διακινδύνευε.
Μετά έμεινε μοναδικός σύμμαχος για την κοινή ευρωπαϊκή υπόθεση ο Ματέο Ρέντσι, αλλά και αυτός παραιτήθηκε. Έτσι απέμεινε μόνον ο Ραχόι, αλλά αν δει κανείς την κατάσταση στην Ισπανία πιο προσεκτικά, δεν έχει απομείνει από την πλειοψηφία του τίποτα, λόγω της ευρωκρίσης και του προσφυγικού.
Οι πολιτικές ελίτ είναι σαν κυλιόμενη σφαίρα. Είναι πιθανόν και στην Ολλανδία ο ενεργεία πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε να χάσει τις εκλογές την άνοιξη. Σε αυτήν την σκληρή πραγματικότητα η Μέρκελ ηγείται της καγκελαρίας στωικά εδώ και πολλά χρόνια. Όλοι φεύγουν αλλά εκείνη μένει. Το δίδαγμα είναι ότι στους καιρούς της παγκοσμιοποίησης και του διαδικτύου η πολιτική είναι ένα επάγγελμα βραχείας διάρκειας. Μόνο στη Γερμανία δεν είναι, καταλήγει η Die Welt.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
Φωτογραφίες: Reuters, EPA
