το βράδυ της Δευτέρας σε ηλικία 100 ετών, όπως ανακοινώθηκε από την ιστοσελίδα της.
Σύμφωνα με το BBC, η γυναίκα που αψήφησε τους Ναζί και έκρυψε επί δύο χρόνια την οικογένεια Φρανκ άφησε την τελευταία της πνοή στο γηροκομείο όπου είχε μεταφερθεί μετά από μια πτώση που είχε τον περασμένο μήνα.
Η Γκις, που δεν ήταν η ίδια Εβραία, προμήθευε με τρόφιμα και βιβλία την Άννα, τους γονείς της, την αδελφή της και άλλους τέσσερις Εβραίους που κρύβονταν επί 25 μήνες, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια σοφίτα στο Άμστερνταμ. Μετά τον εντοπισμό και τη σύλληψή τους από την Γκεστάπο, η Γκις μάζεψε τα σημειωματάρια και τα χαρτιά της νεαρής Άννας και τα κλείδωσε σε ένα συρτάρι για να της τα δώσει μετά τον πόλεμο. Αρνήθηκε μάλιστα να τα διαβάσει, υποστηρίζοντας ότι η ιδιωτική ζωή ακόμη και των εφήβων είναι ιερή. Αργότερα πάντως φέρεται να είπε ότι αν διάβαζε τότε το ημερολόγιο θα το είχε κάψει γιατί ενοχοποιούσε όσους βοήθησαν την οικογένεια.
Η Γκις, που δεν ήταν η ίδια Εβραία, προμήθευε με τρόφιμα και βιβλία την Άννα, τους γονείς της, την αδελφή της και άλλους τέσσερις Εβραίους που κρύβονταν επί 25 μήνες, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια σοφίτα στο Άμστερνταμ. Μετά τον εντοπισμό και τη σύλληψή τους από την Γκεστάπο, η Γκις μάζεψε τα σημειωματάρια και τα χαρτιά της νεαρής Άννας και τα κλείδωσε σε ένα συρτάρι για να της τα δώσει μετά τον πόλεμο. Αρνήθηκε μάλιστα να τα διαβάσει, υποστηρίζοντας ότι η ιδιωτική ζωή ακόμη και των εφήβων είναι ιερή. Αργότερα πάντως φέρεται να είπε ότι αν διάβαζε τότε το ημερολόγιο θα το είχε κάψει γιατί ενοχοποιούσε όσους βοήθησαν την οικογένεια.
Το ημερολόγιο, που είχε δοθεί ως δώρο στην Άννα για τα 13α γενέθλιά της, καταγράφει της ζωή στην κρυψώνα της από τις 12 Ιουνίου 1942 μέχρι την 1η Αυγούστου 1944. Το δημοσίευσε το 1947 ο πατέρας της Άννας, Ότο Φρανκ, ο μόνος από τους οκτώ που επέζησαν από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Άννα πέθανε από τύφο σε ηλικία 15 ετών στο στρατόπεδο Μπέργκεν-Μπέλσεν, τον Μάρτιο του 1945.
Για το θάρρος που επέδειξε η Μιπ Γκις είχε τιμηθεί από το ισραηλινό Μουσείο του Ολοκαυτώματος Γιαντ Βάσεμ, από τη γερμανική κυβέρνηση, από το ολλανδικό κράτος και από διάφορους εκπαιδευτικούς οργανισμούς. Η ίδια ωστόσο αρνιόταν τον τίτλο της “ηρωίδας” υποστηρίζοντας ότι έκανε απλά το καθήκον της.
Ο σύζυγός της, Γιαν Γκις, που είχε και αυτός βοηθήσει τους Φρανκ να κρυφτούν και τους εξασφάλιζε τρόφιμα μέσω της ολλανδικής αντίστασης, πέθανε το 1993.
