Αντιμέτωπη με ένα τεράστιο και παράδοξο πρόβλημα είναι αντιμέτωπη η Ινδία. Οι αρχές πανηγυρίζουν για την αύξηση του πληθυσμού των ασιατικών λιονταριών, ενός είδους που βρέθηκε κάποτε στο χείλος της εξαφάνισης, όμως, πίσω από τα επίσημα νούμερα, οι κάτοικοι της Γκουτζαράτ ζουν έναν εφιάλτη. Μέσα σε πέντε χρόνια, περισσότερες από 20 ανθρώπινες ζωές χάθηκαν από επιθέσεις λιονταριών, ενώ τα κοπάδια των βοσκών γίνονται ολοένα και συχνότερα στόχος.
Σύμφωνα με το CNN, η πιο τραγική ιστορία με επιθέσεις λιονταριών στην Ινδία αφορά στον 5χρονο Pulsing Ajnera, ο οποίος έπαιζε με τα αδέλφια του σε χωράφι, όταν ξαφνικά ένα λιοντάρι όρμησε και τον άρπαξε. Παρά την απεγνωσμένη προσπάθεια της οικογένειας να τον σώσει, το ζώο τον παρέσυρε στο δάσος. Το παιδί βρέθηκε αργότερα νεκρό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το τελευταίο καταφύγιο των ασιατικών λιονταριών
Με τη σκούρα χαίτη και τις χαρακτηριστικές πτυχώσεις στην κοιλιά τους, τα ασιατικά λιοντάρια είναι μικρότερα από τα αφρικανικά ξαδέλφια τους. Κάποτε περιπλανιόνταν στη Μέση Ανατολή και την Ασία, όμως σήμερα ζουν αποκλειστικά στη Γκουτζαράτ – το τελευταίο οχυρό τους στον πλανήτη.
Το εθνικό πάρκο Γκιρ, έκτασης περίπου 1.400 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ιδρύθηκε το 1965 για την προστασία τους. Ωστόσο, πλέον τα περισσότερα λιοντάρια έχουν εγκαταλείψει τα όρια του πάρκου, μπαίνοντας σε χωριά, πόλεις και ακόμα και σε αυλές σπιτιών.
Όπως λέει ο βιολόγος Ράβι Τσέλαμ: «Έχουμε δει λιοντάρια σε υπόγεια πάρκινγκ ξενοδοχείων, σε ταράτσες σπιτιών… Κάθονται εκεί και βρυχώνται. Όταν μπαίνουν σε περιοχές που κυριαρχεί ο άνθρωπος, ο κίνδυνος επίθεσης αυξάνεται σημαντικά».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η Ινδία αποτελεί μοναδικό παράδειγμα συνύπαρξης ανθρώπων και μεγάλων αιλουροειδών. Οι τοπικές κοινότητες, όπως οι Μαλεχάρι, έχουν μάθει να ζουν δίπλα στα λιοντάρια, καθώς αποκομίζουν οικονομικά οφέλη από τον τουρισμό. Αντίστοιχα, τα λιοντάρια τρέφονται με γερασμένα βοοειδή που εγκαταλείπουν οι βοσκοί, αλλά και με ζώα- «παράσιτα» για τους αγρότες, όπως αγριογούρουνα και αντιλόπες.
Ωστόσο, οι ολοένα συχνότερες επιθέσεις σε κοπάδια έχουν αρχίσει να δοκιμάζουν την αντοχή αυτής της σχέσης. «Αν υπάρχουν Μαλεχάρι, υπάρχουν και λιοντάρια. Είμαστε ένα», λέει ο 32χρονος κτηνοτρόφος Λάκσμαν, ο οποίος όμως παραδέχεται ότι οι απώλειες έχουν αυξηθεί και η δυσαρέσκεια μεγαλώνει.
Το σχέδιο μετεγκατάστασης που «κόλλησε»
Οι επιστήμονες εδώ και δεκαετίες ζητούν από την κυβέρνηση της Γκουτζαράτ να μεταφέρει μέρος του πληθυσμού στο Κούνο, στο γειτονικό κρατίδιο Μαντία Πραντές. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ινδίας είχε μάλιστα διατάξει τη μετεγκατάσταση ήδη από το 2013. Ωστόσο, δώδεκα χρόνια μετά, τα λιοντάρια παραμένουν αποκλειστικά στη Γκουτζαράτ.
Ένας επιπλέον λόγος καθυστέρησης είναι η εισαγωγή τσιτάχ από τη Νότια Αφρική και τη Ναμίμπια στο Κούνο, στο πλαίσιο ενός ξεχωριστού προγράμματος. Η παρουσία τους, σύμφωνα με τον βιολόγο Τσέλαμ, ενδέχεται να αναβάλει τη μεταφορά λιονταριών έως και 20 χρόνια.
Για να διατηρήσει την αποκλειστικότητα του «βασιλείου των λιονταριών», η Γκουτζαράτ προτείνει ως λύση τη μετεγκατάσταση σε άλλο καταφύγιο εντός των συνόρων της, το Μπάρντα. Όμως οι ειδικοί προειδοποιούν πως το Μπάρντα είναι πολύ μικρό και με ελάχιστα θηράματα για να στηρίξει έναν βιώσιμο πληθυσμό. Επιπλέον, η εγγύτητά του με το πάρκο Γκιρ σημαίνει ότι μια επιδημία θα μπορούσε να αφανίσει ολόκληρη την κοινότητα των ασιατικών λιονταριών.
«Όταν έχεις όλα τα αυγά σε ένα καλάθι, παίζεις με τη μοίρα», προειδοποιεί ο Τσέλαμ.
Ένα μέλλον με αβέβαιη συνύπαρξη
Για οικογένειες όπως του Αζνέρα, η συνύπαρξη με τα λιοντάρια έπαψε να είναι μια «ισορροπημένη σχέση». Ο πατέρας του μικρού Pulsing που έχασε τη ζωή του από την επίθεση λιονταριού δηλώνει:
«Παλιά πιστεύαμε ότι μπορούμε να ζούμε δίπλα στα λιοντάρια. Όμως μετά τον θάνατο του παιδιού μου φύγαμε από το χωριό. Δεν μπορούμε πια να μείνουμε εκεί».
Η Ινδία καλείται τώρα να βρει μια λύση: πώς θα συνεχίσει να προστατεύει τον τελευταίο άγριο πληθυσμό ασιατικών λιονταριών στον κόσμο, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των ανθρώπων που ζουν δίπλα τους.
