Ο Σταύρος Σβήγκος ερχόμενος στην Αθήνα, δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα αντιμετωπίσει. Μετά την ενασχόλησή του με την τηλεόραση, το αρχικό “σοκ” έγινε μεγαλύτερο…
Πόσο διήρκεσε η κατάθλιψή σου;
Περίπου δυόμισι χρόνια. Τον πρώτο χρόνο τον πέρασα μόνος μου στο σπίτι.
Δηλαδή;
Μόλις είχαν τελειώσει τα Άγρια Παιδιά. Και τότε απομονώθηκα. Δεν ήθελα να σηκώνω το τηλέφωνο, να βλέπω κόσμο, να δουλεύω. Μου έκαναν προτάσεις και έλεγα ότι δεν ενδιαφέρομαι. Γενικά, δεν με ενδιέφερε τίποτα. Όλα ήταν στο «μαύρο».
Έπιασες «πάτο»;
Βρέθηκα στο όριο. «Τι ήθελα τελικά από τη ζωή μου; Πού πήγαινα;». Αυτά τα πράγματα σκεφτόμουν.
Πώς αποφάσισες να απευθυνθείς κάπου για βοήθεια;
Δεν ένιωθα ότι χρειαζόμουν βοήθεια. Πίστευα ότι θα κατάφερνα από μόνος μου να βρω τις απαντήσεις που έψαχνα. Βέβαια αυτό ήταν λάθος μου.
Τελικά τι έγινε;
Ένας φίλος με έπεισε να επισκεφτώ ένα group therapy, όπου πήγαινε και ο ίδιος για πολλά χρόνια. Στην αρχή δεν ήθελα, πιέστηκα για να ξαναβγώ έξω, στον κόσμο. Μετά δεν έχανα τις συναντήσεις της ομάδας. Κι έτσι, σταμάτησα να νιώθω πανικό και ήρθα πιο κοντά σ’ αυτό που είμαι.
Ένιωθες ότι είχες ξεφύγει;
Αισθανόμουν ότι δεν ήξερα ποιος είμαι. Αλλά βρήκα τον εαυτό μου και συμφιλιώθηκα μαζί του.
Πότε τελείωσε αυτή η περιπέτεια;
Η αναζήτηση του εαυτού μας και των «θέλω» μας δεν τελειώνει ποτέ. Ξεκινάς ένα ταξίδι που ξέρεις ότι δεν έχει τέλος. Όλοι περνάμε διάφορα στάδια. Άλλος φτάνει στον «πάτο», άλλος βρίσκεται στο όριο και νιώθει καλά κι άλλος έχει βρει την εσωτερική του αρμονία ώστε να νιώθει ευτυχισμένος.