Ο Γιάννης Καπετάνιος ξεσπά σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα OnTime Σαββατοκύριακο και τη δημοσιογράφο, Σίσσυ Μενεγάτου. Αναφέρεται στις καταστροφικές πυρκαγιές στη Χίο και στην κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα του 2025.
Όπως τονίζει ο Γιάννης Καπετάνιος, με αφορμή τις πυρκαγιές, στη χώρα μας δεν λειτουργεί τίποτα σωστά. Παρατηρεί μια γενικευμένη παρακμή που εκτείνεται μέχρι την τέχνη και τον πολιτισμό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Λίγο πριν μιλήσουμε, έβλεπα εικόνες από τις καταστροφές που άφησε πίσω της η φωτιά στη Χίο και δάκρυσα. Πονάει η ψυχή μου για το νησί μου. Πώς να πιστέψω ότι όλα αυτά τα υπέροχα καταπράσινα μέρη που έχω στην καρδιά μου από μικρό παιδί δεν υπάρχουν πια; Πώς να ξεχάσω τις ωραίες εικόνες από την Αγία Μαρκέλλα, που είναι δίπλα στη Βολισσό; Τα όμορφα χωριά, όπου χανόταν το μάτι σου στο πράσινο, το Άγιο Γάλα, τον Πυραμά, που πλέον είναι μια μαυρίλα; Έγιναν αποκαΐδια», τονίζει ο Γιάννης Καπετάνιος.
«Το χωριό μου, τα Κουρούνια, ευτυχώς σώθηκε από τύχη. Η φωτιά έφτασε μέχρι την κορυφογραμμή και τα Χάλανδρα είναι ακριβώς πίσω από το χωριό μου. Η κορυφογραμμή, δηλαδή, δεν είναι από το χωριό μου ούτε 400 μέτρα. Στα Χάλανδρα ξεκίνησε η φωτιά και η φορά του ανέμου την οδήγησε προς τα κάτω, προς τη Βολισσό και την Αγία Μαρκέλλα. Απίστευτη καταστροφή.
Η μεγαλύτερη πληγή που έχει μείνει μέσα μου είναι η εξής: Ανεβαίνοντας στο χωριό στα μαθητικά μου χρόνια, πηγαίνοντας από την πόλη στο χωριό, υπήρχε ένα παρθένο δάσος πευκόφυτο, που ξεκινούσε από τον Άγιο Ισίδωρο και έφτανε μέχρι τη Βολισσό. Αυτή η απόσταση πρέπει να ήταν γύρω στα 35-40 χιλιόμετρα δάσος και το λεωφορείο πέρναγε μέσα σε σκιά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Από αυτό το δάσος μέσα σε τέσσερα χρόνια -από το 1979 μέχρι το 1982- δεν έμεινε τίποτα! Όταν γύρισα τότε από την Αμερική, το 1981, και πήγα προς το χωριό και είδα αυτή τη μαυρίλα, με έπιασαν κλάματα. Τόσο πολύ είχα πληγωθεί, που το θυμάμαι ακόμα και τώρα, 44 χρόνια μετά», συνεχίζει ο ηθοποιός συγκινημένος.
«Η Ελλάδα είναι πλέον βάλτος, δεν υπάρχει τίποτα που να ανθίζει. Ζούμε σε ένα παρακμιακό σύστημα, σε όλα έχουμε βαλτώσει: στην τέχνη, στον πολιτισμό, στα πάντα. Ο καθένας ό,τι καταφέρει μόνος του. Δυστυχώς, τόσα χρόνια επαναλαμβάνεται το ίδιο θλιβερό σκηνικό με τις φωτιές. Δηλαδή, είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει. Κάηκαν περιουσίες, κάηκε η φυσική ομορφιά, κάηκαν όλα. Δεν έμεινε τίποτα. Βλέπεις ένα απέραντο μαύρο τοπίο.
Εγώ, λόγω της δουλειάς μου, έχω δύο χρόνια να κατέβω στο χωριό. Και όταν πάω, θα πληγωθώ. Γιατί αυτός είναι ο τόπος που μεγάλωσα, που πόνεσα και έκλαψα. Να δω αυτή τη μαυρίλα; Τι να πω; Είναι έγκλημα. Κάτι χειρότερο από έγκλημα. Πριν από λίγο καιρό, έκαψαν περιφερειακά όποιο αλσύλλιο υπήρχε γύρω από την πόλη και ήταν πνεύμονας οξυγόνου. Δεν έχει μείνει τίποτε άλλο να κάψουν», καταλήγει ο Γιάννης Καπετάνιος.
