«Έρχονται στο καμαρίνι μου άνδρες και γυναίκες και κάνουμε πολλές συζητήσεις μετά την παράσταση. Το έργο είναι σαν γροθιά στο στομάχι ή σαν σπίρτο που ανάβει. Φωνάζει στον κόσμο: “Ξύπνα, μην κοιμάσαι άλλο”. Ο κόσμος μού λέει τις στεναχώριες του, τα προσωπικά του, αλλά η κοινή συνιστώσα είναι μία: όλοι φεύγουν από την παράσταση με μια διάθεση αλλαγής…
