«Ήταν τόσο ξαφνικός ο θάνατος του αδερφού μου, έγινα πέτρα, δεν έκλαψα για χρόνια», λέει η Θέμις Μπαζάκα.
Η Θέμις Μπαζάκα έδωσε συνέντευξη στην εκπομπή «Mega καλημέρα» και τον Κώστα Τσουρό. Η γνωστή ηθοποιός μίλησε για τη ζωή της στην Αμερική, το διαζύγιο, το θάνατο του αδερφού της και την επιστροφή της στην τηλεόραση με τη «Σκοτεινή θάλασσα» στο Mega.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Όταν έβλεπα στο lockdown τηλεόραση, και είδα ότι άρχισαν πάλι να γίνονται πράγματα που είχαν ενδιαφέρον, το ευχήθηκα και ήρθε η τηλεόραση, και μάλιστα με μια σειρά που αγαπώ πολύ. Στη “Σκοτεινή θάλασσα” μου άρεσε το σενάριο, ήξερα τη δουλειά του σκηνοθέτη και όταν μου είπε τους ηθοποιούς είπα “εδώ είμαι”», είπε αρχικά η Θέμις Μπαζάκα.
Η Θέμις Μπαζάκα είπε στη συνέχεια: «Εγώ ήθελα να κάνω κοστούμια και σκηνικά, πήγα στην Αγγλία, πέθανε ο αδελφός μου σε αυτοκινητιστικό 18 χρονών και επέστρεψα για τους γονείς μου. Ήταν τόσο ξαφνικός ο θάνατος του μοναδικού αδελφού μου, που δεν έκλαψα για χρόνια, έγινα πέτρα, σκότωνα τις αναμνήσεις που είχα μαζί του.
Μετά από 5-6 χρόνια είδα ένα όνειρο και έκλαιγα για 20 ημέρες. Ένας φίλος μου ψυχίατρος μου είπε να πάω να δώσω ηθοποιός και του απάντησα “τι δουλειά έχω με αυτά τα ψώνια;”».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η Θέμις Μπαζάκα πρόσθεσε επίσης: «Με το ζόρι έδωσα εξετάσεις στο κρατικό βορείου Ελλάδος, δώσαμε 80 παιδιά, πήραν 8, και πέρασα πρώτη με 3 ημέρες προετοιμασία.
Όταν μπήκα στη σχολή ένιωθα ότι χωράω ολόκληρη εκεί, ότι δεν περισσεύει τίποτα. Ξεκαθάρισα ότι ήθελα να κάνω σινεμά, και όχι θέατρο. Δούλευα αμπιγιέζ σε ταινία και έντυνα χιλιάδες φαντάρους κάθε ημέρα.
Πήγαινα κι έκανα το αντίβαρο στο γερανό για να βλέπω πίσω από την κάμερα. Ήμουν τρελαμένη για το σινεμά, ήθελα να τα κάνω όλα. Το πρώτο βραβείο το πήρα για “Το ρεμπέτικο”. Όσο ήμουν στο δεύτερο ρόλο είχα προτάσεις. Μετά “Τα πέτρινα χρόνια” δεν είχα ούτε μισή πρόταση. Άρχισε να μου στέλνει λεφτά ο μπαμπάς μου».
Μιλώντας για την προσωπική της ζωή, η Θέμις Μπαζάκα ανέφερε: «Παντρεύτηκα και έμεινα 5 χρόνια στην Αμερική, πρώτα έμεινα έγκυος και μετά παντρεύτηκα για την υπηκοότητα.
Ο άνδρας μου μετά ήρθε Ελλάδα για 2 χρόνια, εγώ δούλευα ακατάπαυστα, εκείνος μόνος με το μωρό και χωρίσαμε, αλλά μείναμε φίλοι. Η αγάπη δεν είχε φύγει. Μετά από 6-7 χρόνια πέθανε, πολύ μικρός.
Το να βρεις ένα σύντροφο και όχι κάτι ευκαιριακό ήταν πάντα όνειρό μου, κατά διαστήματα είχα, κατά διαστήματα δεν έχω. Να παντρευτώ δεν είχα ποτέ επιθυμία. Δεν έχω δει τον εαυτό μου σα νυφούλα ποτέ. Ονειρευόμουν να φτάσω μέχρι το τέλος της ζωής μου με έναν άνθρωπο. Δε μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία, δε δημιουργήθηκε η συνθήκη να ζήσω με έναν άνθρωπο μετά από τον άνδρα μου και από μία πολύ μεγάλη σχέση».
