Η μάχη της Κρήτης ξεκίνησε το πρωί της 20ης Μαΐου του 1941, με βομβαρδισμούς και ρήψη Γερμανών αλεξιπτωτιστών σε στρατηγικά σημεία του νησιού. Οι βομβαρδισμοί έγιναν σ’ όλες τις πόλεις και τα λιμάνια, Χανιά, Ηράκλειο, Ρέθυμνο, Σούδα, αλλά οι αλεξιπτωτιστές είχαν αποκλειστικό στόχο το αεροδρόμιο του Μάλεμε δυτικά των Χανίων. Η κατάληψη του θα επέτρεπε την προσγείωση αεροπλάνων με πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις.
Το πρώτο εικοσιτετράωρο, οι Γερμανοί της 5ης αερομεταφερόμενης ορεινής μεραρχίας, τα βρήκαν σκούρα από την αντίσταση των Βρετανών και των Ελλήνων στρατιωτών, αλλά -προς μεγάλη τους έκπληξη- και του ντόπιου πληθυσμού. Για κάποιο άγνωστο λόγο, η γερμανική υπηρεσία πληροφοριών είχε βγάλει το συμπέρασμα ότι ο ντόπιος πληθυσμός είχε αντιβρετανικά αισθήματα κι έτσι οι αλεξιπτωτιστές που έπεφταν πίστευαν ότι οι Κρητικοί θα τους υποδέχονταν φιλικά.
Το επόμενο εικοσιτετράωρο, δηλαδή τη νύχτα της 21ης με 22η Μαΐου, υπήρξε στα νερά του Αιγαίου ένα φοβερό μακελειό που πέρασε στα ψιλά. Αφενός το σκέπασε η τιτανομαχία της στεριάς και αφετέρου οι ίδιοι οι Γερμανοί επιτελάρχες επέβαλαν σιγή ιχθύος για μια μεγαλειώδη γκάφα τους. Την αυγή της 21ης, μια μεγάλη και εμφανισιακά αλλοπρόσαλλη αρμάδα ξεκίνησε από τον Πειραιά και τη Χαλκίδα και ανοίχτηκε στο Αιγαίο. Ήταν 60 και παραπάνω καράβια, μικρά, μεσαία, πολεμικά, μαούνες, καΐκια, τρεχαντήρια και γενικώς κάθε λογής πλεούμενο που μπόρεσαν οι Γερμανοί να επιστρατεύσουν από τα δικά τους ή να επιτάξουν απ’ τους νησιώτες. Τα γέμισαν ασφυκτικά με βαριά οπλισμένους στρατιώτες, έβαλαν στα μεγαλύτερα και τα κανόνια τους και ξεκίνησαν για την Κρήτη.
Σκοπός ήταν να διαπλεύσουν το Αιγαίο ως το βράδυ και να φθάσουν πριν νυχτώσει στην παραλία του Μάλεμε, για να αποβιβαστούν και να βοηθήσουν τους εγκλωβισμένους αλεξιπτωτιστές. Την αρμάδα ακολουθούσαν μερικά ιταλικά συνοδευτικά πολεμικά πλοία, αλλά η προστασία της είχε εναποτεθεί στην Λουφτβάφε που είχε απόλυτη κυριαρχία στον αέρα.
Θεωρητικώς, πλέοντας με οκτώ-εννιά μίλια μέση ταχύτητα, τα εξήντα περίπου πλοία που αποτελούσαν την αρμάδα, θα έφταναν στην Κρήτη πριν πέσει το σκοτάδι και χαθεί η αεροπορική τους κάλυψη. Η πράξη όμως αποδείχτηκε πολύ διαφορετική από τους σχεδιασμούς πάνω στον χάρτη. Τόσα πολλά πλεούμενα, διαφορετικού τύπου το κάθε ένα (άλλα σιδερένια κι άλλα ξύλινα), τα μισά με ελληνικά και τα άλλα μισά με γερμανικά πληρώματα, δεν ήταν δυνατόν να συντονιστούν.
Η αρμάδα κινούνταν αργά προς νότο απλωμένη σε μια πελώρια απόσταση μέσα στην θάλασσα, όταν κοντά στη Μήλο τους ανακάλυψε ένα αναγνωριστικό βρετανικό αεροπλάνο. Ειδοποιήθηκε αμέσως το συμμαχικό στρατηγείο στην Αλεξάνδρεια. Ο βρετανικός στόλος της Μεσογείου που έπλεε στο Λιβυκό, διατάχθηκε να σπεύσει εναντίον της αρμάδας εισβολής. Επτά Αγγλικά πολεμικά πλοία εμφανίστηκαν από τη μεριά της Γραμβούσας από δυτικά και άλλα επτά από τα στενά της Κάσου από ανατολικά.
Η γερμανική νηοπομπή, καθυστερημένη και δίχως καλές επικοινωνίες μεταξύ των πλοίων, νυχτώθηκε στο πέλαγος. Στις 11.30 το βράδυ τα βρετανικά καράβια την πρόλαβαν και της έκοψαν τον δρόμο μπαίνοντας ανάμεσα σ’ αυτήν και τις ακτές της Κρήτης. Τα ιταλικά πλοία συνοδείας βυθίστηκαν κατ’ ευθείαν, οι Ιταλοί δεν ήταν σοβαροί πολεμιστές μήτε στην στεριά μήτε στην θάλασσα. Ακολούθησε ένα κανονικό μακελειό. Τα βρετανικά άρχισαν στην αρχή να κανονιοβολούν, μετά να πολυβολούν από κοντινή απόσταση και στο τέλος να εμβολίζουν τα πλοιάρια που ήταν κατάμεστα από ανυπεράσπιστους Γερμανούς. Επρόκειτο για κανονική σφαγή μέσα στη νύχτα, υπό το φως των προβολέων των πολεμικών καραβιών.
Δυο μόνο από τα εξήντα πλοιάρια μπόρεσαν μέσα στην αναμπουμπούλα να κρυφτούν στο νησάκι Δίας έξω απ’ το Ηράκλειο, όπου παρέμειναν ως την άλλη μέρα που ξαναεμφανίστηκαν τα γερμανικά αεροπλάνα. Όλα τα υπόλοιπα βούλιαξαν και οι επιβαίνοντες σ’ αυτά σκοτώθηκαν ή πνίγηκαν.
Συνολικά οι Γερμανοί έχασαν σ’ αυτή τη μοιραία επιχείρηση 4.000 άνδρες. Χάθηκαν επίσης πολλές δεκάδες ελληνικά πλοία που είχαν επιταχθεί, μαζί με τα ελληνικά τους πληρώματα. Ναύτες, ψαράδες και καραβοκύρηδες που δεν έφταιγαν σε τίποτα και των οποίων τα ονόματα δεν έγιναν ποτέ γνωστά. Οι οικογένειες τους δεν έμαθαν ποτέ τι απέγιναν οι άνθρωποι τους. Η γερμανική προπαγάνδα έπνιξε βέβαια το γεγονός και πρόβαλε τον μεγάλο αγώνα που έδωσαν στη στεριά οι αλεξιπτωτιστές τους, καθώς η αποστολή της αρμάδας με τόσο πρόχειρο τρόπο ήταν ένας απαράδεκτος στρατιωτικός σχεδιασμός. Οι Γερμανοί που τότε σάρωναν την Ευρώπη, σπάνια έκαναν τέτοια λάθη.
Μία σταγόνα ιστορία με την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη. Διαβάστε εδώ όλα τα άρθρα.
Μία σταγόνα ιστορία – Διαβάστε επίσης
Ποια γυναίκα θεωρείται όμορφη;
Η βιομηχανία λειψάνων και κειμηλίων
Ο τρελός Χαλεπάς και η κοιμωμένη του
Αϊνστάιν – Χαζός και μεγαλοφυία
Φόρος υπέρ τρίτων για αφροδίσια
Το κυνήγι της γάτας, η εξορία του γουρουνιού
Η βιτριολική διαθήκη του Ανδρέα Συγγρού
Βόρειοι – Νότιοι: Ένα βρώμικο σφαγείο
Ο αποστάτης Γουλιμής
1200 μουλάρια φορτωμένα με χρυσάφι