Ο Καρλ Γουέινμπεργκ, σε συνέντευξή του στο αμερικανικό περιοδικό Barron’s τονίζει ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται νέα δάνεια, αλλά μία μακρόχρονη αναδιάρθρωση του χρέους της, κάτι που αποτελεί το αναπόφευκτο επόμενο βήμα, όπως επισημαίνει.
Και σημειώνει ότι θα πρέπει να ορισθεί μία επιτροπή πιστωτών και να ξεκινήσει η συζήτηση για μια ουσιαστική ανακούφιση της Ελλάδας από το βάρος του χρέους, το οποίο δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί στη σημερινή του δομή.
“Αυτό που φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνουν οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης είναι ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται άδεια για να πτωχεύσει και για να επιβάλει αναδιάρθρωση: μπορεί να το κάνει μόνη της, χωρίς ένα νέο πρόγραμμα από τους πιστωτές της και χωρίς να δεχθεί τους όποιους όρους ή προϋποθέσεις”, προσθέτει.
Στη συνέχεια, αναφέρεται ότι «ο υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, παραδέχτηκε ότι το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Από τις πρώτες ημέρες της νέας διακυβέρνησης της χώρας, υπέδειξε το λάθος των προηγούμενων προσεγγίσεων για το επίμονο πρόβλημα ρευστότητας της Ελλάδας, την επίλυση δηλαδή του κενού ρευστότητας με οποιοδήποτε κόστος όταν το πραγματικό ζήτημα ήταν η δημοσιονομική φερεγγυότητα της χώρας. Τα τελευταία πέντε χρόνια, η Ελλάδα δέχθηκε νέα δάνεια ύψους 145 δισ. ευρώ από το ΕΤΧΣ, 100 δισ. ευρώ ως πίστωση από την ΕΚΤ και κάποια δισ. από το ΔΝΤ. Η Ελλάδα “σταθεροποιήθηκε” αυξάνοντας το χρέος της κατά το ήμισυ σε σχέση με τα εισοδήματά της. Είναι προφανές ότι η τακτική που ακολουθήθηκε δεν έφερε αποτελέσματα. Η ελληνική οικονομία δεν αποκαταστάθηκε, αλλά συντρίφθηκε».
Ο αρθρογράφος διατυπώνει την άποψη ότι ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας θα ήταν πολύ πιο σκληρή για τους πιστωτές της. Μόλις καθίστατο γνωστή η χρεοκοπία ή η πρόθεση χρεοκοπίας για κάποιο ομόλογο, για ένα έντοκο γραμμάτιο δημοσίου ή για κάποιο δάνειο, όλα τα χρεόγραφα της χώρας θα ανακηρύσσονταν χρεοκοπημένα λόγω των δεικτών σταυροειδούς αθέτησης υποχρεώσεων.
Καταλήγοντας, ο Καρλ Γουέινμπεργκ αναφέρει ότι «οι όροι που θα κατόρθωνε να πετύχει η Ελλάδα σχετικά με την αναδιάρθρωση του χρέους της δεν θα ήταν ωστόσο πιο γενναιόδωροι από εκείνους της πρώτης συμφωνίας. Η αρχική μου πρόταση θα ήταν να συγκεντρωθούν όλα τα δάνεια, τα ομόλογα, τα έντοκα γραμμάτια δημοσίου και τα άλλα χρέη του δημοσίου σε ένα πακέτο το οποίο θα αναδιαρθρώνονταν σε ένα νέο δάνειο 100 ετών, όπου τα πρώτα 25 χρόνια θα αποτελούσαν την περίοδο χάριτος, ενώ το βάρος της αποπληρωμής θα έπεφτε στα τέλη του δανείου. Με αυτόν τον τρόπο, η Ελλάδα θα διέθετε 25 χρόνια για να ολοκληρώσει την αναμόρφωση της οικονομίας της και για να αποκαταστήσει μια ανάπτυξη στο 5% σε σχέση με το ΑΕΠ».
Πηγή : ΑΠΕ
