Οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης ισχυρίζονται ότι ανέχθηκαν κάποιο βαθμό ασάφειας στην ελληνική λίστα δεσμεύσεων για μεταρρυθμίσεις ώστε να βοηθήσουν την Αθήνα να κρύψει από την κοινή γνώμη το μέγεθος της υποχώρησης που έκανε. Η Αθήνα όμως, επιμένει ότι αυτή η απουσία λεπτομερειών είναι απόδειξη της «δημιουργικής ασάφειας» ώστε να βρίσκονται ξανά σε διαπραγμάτευση όσα συμφωνήθηκαν. Κατά συνέπεια, η αβεβαιότητα για τη μοίρα της Ελλάδας θα διατηρηθεί.
Πλέον είναι αυτονόητο να επισημάνει κανείς ότι ο κίνδυνος στην ανάκαμψη είναι πολιτικός. Η Ελλάδα έχει δείξει πως μία διστακτική ανάκαμψη μπορεί γρήγορα να εξαφανιστεί από μία πολιτική κρίση και από μία αλλαγή κυβέρνησης. Από τον προηγούμενο Δεκέμβριο, οι δραστηριότητες στην Ελλάδα επιβραδύνονται, τα φορολογικά έσοδα κατέρρευσαν και εκτιμάται ότι έχουν φύγει από το τραπεζικό σύστημα της χώρας καταθέσεις 20 δισ. ευρώ, εντείνοντας τις ανησυχίες για μία νέα πιστωτική κρίση.
Η πολιτική κρίση όμως, έχει δύο πλευρές. Ο συνδυασμός της κρίσης στην Ελλάδα με την ανάκαμψη στην υπόλοιπη ευρωζώνη αλλάζει τους όρους της συζήτησης. Το βασικό μάθημα από την ελληνική κρίση είναι πως καμία χώρα δεν μπορεί να είναι πραγματικά ανεξάρτητη ή οικονομικά επιτυχής εάν δεν έχει πρόσβαση στις αγορές.
Η αντίθεση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, όπου ρέει και πάλι χρηματοδότηση, είναι ολοφάνερη. Δεν προκαλεί εντύπωση που οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών ήταν οι λιγότερο πρόθυμες για υποχωρήσεις στην Αθήνα που θα μπορούσαν να ενισχύσουν τους δικούς τους αντιπάλους.
Πιο σημαντικό όμως, είναι το γεγονός ότι η ανάκαμψη έχει αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων στην ευρωζώνη. Η Αθήνα ανακάλυψε ότι έχει ακόμη μικρότερη διαπραγματευτική ισχύ με τους πιστωτές της από ότι πίστευε. Από το 2010 μέχρι το 2013, ο φόβος της μετάδοσης που οδήγησε την ευρωζώνη στα δύο διαδοχικά προγράμματα στήριξης για την Ελλάδα. Αυτή τη φορά, δεν υπάρχουν πιέσεις από τις αγορές στην ευρωζώνη για να υποχωρήσει στα ελληνικά αιτήματα. Ως αποτέλεσμα, η σύγκριση μεταξύ του κινδύνου για Grexit και της ζημίας που αυτό θα προκαλούσε στην ψευδαίσθηση της μη αναστρεψιμότητας, έναντι του πολύ πραγματικού κινδύνου υπονόμευσης της νομικής και θεσμικής βάσης με βάση την οποία διοικείται η νομισματική ένωση, δείχνει πολύ πιο εξισορροπημένη.
Η πολιτική των άκρων που ακολουθεί η Ελλάδα προς το παρόν δεν έχει πλήξει κανέναν άλλων πέρα από τους Έλληνες και αυτό μπορεί να αποδειχθεί η πιο αποφασιστική νέα πολιτική πραγματικότητα που ανακύπτει από την τρέχουσα κρίση.
Πηγή Euro2day
