Με άλλα λόγια θα επιλέξει το σισύφεια μαρτύριο για τον ελληνικό λαό ή την έξοδο στο ξέφωτο με την ελπίδα να αφήσει η χώρα πίσω τα πέτρινα χρόνια της κρίσης, τα χρόνια της μεγαλύτερης ανθρωπιστικής καταστροφής.
Γιατί η συμφωνία στη δεύτερη αξιολόγηση, έστω με υποχωρήσεις, σημαίνει βραχυπρόθεσμη ρύθμιση του χρέους, συμμετοχή στην ποσοτική χαλάρωση, ενίσχυση της ανάπτυξης και συνακόλουθα των εισοδημάτων των πολιτών (αλλιώς η ανάπτυξη δεν έχει κανένα νόημα), έξοδος στις αγορές και αποτροπή της επιτροπείας με ανάκτηση ενός μέρους τουλάχιστον της εθνικής κυριαρχίας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αντιθέτως, εμμονή στις κόκκινες γραμμές (είναι συμβολικά σημαντικό και αποκαλυπτικό προθέσεων το ότι δεν ακούσαμε σε αυτή τη φάση της διαπραγμάτευσης καμία αναφορά σε “κόκκινες” γραμμές), σε εμβληματικές θέσεις και συμβολισμούς, σημαίνει αβεβαιότητα, νέα κρίση και βεβαίως τέταρτο μνημόνιο.
Πιο πρακτικά, για τους πλέον αδύναμους πολίτες σημαίνει περικοπές μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, επιπλέον φόρους και επιστροφή στο καθοδικό σπιράλ της καταστροφής, διαιώνιση της επιτροπείας και της αντιμετώπισης της χώρας ως προτεκτοράτου.
Βεβαίως θα ήταν ευχής έργο η κυβέρνηση να κερδίσει, χωρίς να υποχρεωθεί σε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Όμως, αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια με καλό τέλος, στις τηλεοπτικές σαπουνόπερες και ποτέ στην πραγματική ζωή.
Σε αυτή κυριαρχεί ο σιδερένιος νόμος του συσχετισμού των δυνάμεων, ο νόμος που υποχρέωσε τον Λένιν στον ταπεινωτικό συμβιβασμό του Μπρεστ Λιτοφσκ, συμβιβασμό που, όμως, αποδείχθηκε σωτήριος για τη νεαρή τότε Σοβιετική Δημοκρατία, συμβιβασμό που αν δεν γινόταν θα άλλαζε τον ρου της ιστορίας, Αλέξη Τσίπρα.
Ένας έντιμος συμβιβασμός αναζητείται και τώρα. Εξάλλου, όταν χώρα αποκαταστήσει την κανονικότητα και κερδίσει, τουλάχιστον, ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας, θα έχει η τότε κυβέρνηση κάθε δυνατότητα να επαναφέρει την ευρωπαϊκή κανονικότητα στα εργασιακά και άλλα θέματα που το κουαρτέτο καταπατά ξεδιάντροπα.
