Αναμφίβολα η «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα έχει προκαλέσει και θα συνεχίσει να προκαλεί πολλά συναισθήματα, πολλές αντιδράσεις, συζητήσεις, αναλύσεις κ.λ.π.
Στις τελευταίες 200 σελίδες της «Ιθάκης» του Αλέξη Τσίπρα, ο πρώην πρωθυπουργός στο κεφάλαιο «Χαμένη Ευκαιρία» περιγράφει τα χρόνια που βρέθηκε στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Την παράδοση της εξουσίας στον Κυριάκο Μητσοτάκη με τον θεσμικό τρόπο και όχι με τον «τρόπο Σαμαρά», που ήταν ούτως ή άλλως μια θλιβερή εξαίρεση. Ωστόσο, δείχνει πόσο τον είχε ενοχλήσει – και δικαίως – το γεγονός ότι όταν ανέλαβε ο ίδιος την διακυβέρνηση δεν ήταν εκεί στο Μαξίμου ο απερχόμενος πρωθυπουργός να τον υποδεχθεί. Και ίσως γι’ αυτό υπερτονίζει το αυτονόητο: πόσο θεσμικά φέρθηκε ο ίδιος.
Αφού λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας μετακόμισε από την Ηρώδου Αττικού στην Κουμουνδούρου θα περίμενε κανείς να διαβάσει ότι έκανε την αυτοκριτική του για όσα προηγήθηκαν. Να εξηγήσει τι έφταιξε. Και όντως όπως γράφει στο βιβλίο του, προσπάθησε να προχωρήσει σε ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ για να ξαναβγεί μπροστά.
Δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι αν τότε, το πρώτο διάστημα παραδεχόταν τα λάθη που έγιναν, θα έμενε στην συνείδηση των πολιτών σαν ένας άνθρωπος που προσπάθησε, έκανε λάθη και τελικά δεν τα κατάφερε. Γιατί πήρε ένα κόμμα μικρό και το έφτασε στο 36,34%, ναι μεν φόρτωσε στη χώρα ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο αλλά την έβγαλε από αυτά αλλά τελικά ως αντιπολίτευση με αυτόν στο τιμόνι ο ΣΥΡΙΖΑ βυθίστηκε στο 17%.
Το πρόβλημα εδώ είναι ότι όπως φαίνεται ο πρώην πρωθυπουργός έπεσε στην παγίδα που έχουν πέσει πολλοί προκάτοχοί του. Πιστεύει ότι κατέχει τη μοναδική αλήθεια και φταίνε μόνο οι γύρω του. Είναι επίσης και η μανία καταδίωξης, τα σενάρια συνομωσίας και όλα αυτά με τα οποία γαλουχούνται πολλά στελέχη της Αριστεράς. Ο Σαμαράς του έστησε παγίδα, οι δανειστές πειραματίζονταν με την Ελλάδα (αυτό δεν είναι απόλυτα αναληθές), ο Βαρουφάκης είχε εμμονές, ο Λαφαζάνης ζούσε σε άλλη εποχή.
Ακόμα και η πανδημία εμφανίζεται σαν μια κατάρα που έστειλε μια κακιά μάγισσα μόνο στην Κουμουνδούρου για να μην προχωρήσει η ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πανδημία είναι αλήθεια ότι σταμάτησε ο χρόνος. «Πάγωσαν» όλα. Και εδώ όμως σε μια πρωτοφανή και πρωτόγνωρη κατάσταση όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για τον κόσμο ολόκληρο ο πρώην πρωθυπουργός επιμένει να αγνοεί τις αντικειμενικές συνθήκες που επικρατούσαν (lockdown, χιλιάδες νεκροί από κορονοϊό, μέτρα για την μη εξάπλωσή του) και γράφει: «Η πολιτική καθημερινότητα πήρε τα χαρακτηριστικά δυστοπίας, για την οποία κανείς μας δεν είχε προετοιμαστεί. Η κυβέρνηση μέσα στις νέες συνθήκες είχε όλες τις πρωτοβουλίες ενώ σ’ εμάς αντίθετα είχε επιβληθεί εκ των πραγμάτων καθεστώς εγκλεισμού».
Ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν ανακόπτεται βίαια αλλά συμβαίνει και κάτι άλλο. Ο κ. Τσίπρας διαπιστώνει ότι: «ο κόσμος θέλει ηρεμία και αυτοσυγκράτηση και αυτό ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη συνθήκη όπως γράφει για την Αντιπολίτευση».
Εδώ λοιπόν κάποιος που δεν ήταν σε κώμα αλλά είδε πως ανέβηκαν στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, δυο κόμματα που χρησιμοποίησαν ως όχημα την ακραία τοξικότητα και τον διχασμό, που άκουγε τον ίδιο τον κ. Τσίπρα να λέει: «Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» καταλαβαίνει γιατί ο κόσμος τελικά ήθελε ηρεμία.
Στο βιβλίο του ο κ. Τσίπρας αναζητεί τις αιτίες που οδήγησαν τον κόσμο να μην ακούει τον ΣΥΡΙΖΑ και ήταν:
Η κρυφή γοητεία της εξουσίας για κάποιους συντρόφους του,
Ο πολιτικός επαγγελματισμός,
Η προπαγάνδα των πολιτικών τους αντιπάλων.
Και εκείνη την κρίσιμη στιγμή όμως, ο Αλέξης Τσίπρας πάλι υποτίμησε την «Ομπρέλα». Η λέξη αυτή υπάρχει άλλωστε αρκετές φορές μέσα στο βιβλίο. Όμως, όπως γράφει και ο ίδιος: «Στάθηκα όρθιος, με λάθη ναι, αλλά όρθιος, σε διεθνείς πιέσεις, Μνημόνια, μεταναστευτικές κρίσεις, γεωπολιτικές εντάσεις. Κι όμως, σκόνταψα στα μικρά του κόμματος. Στα καθημερινά, στα φαινομενικά ταπεινά και ασήμαντα, εκεί όπου υποτίμησα της φθορά που μπορεί να προκαλέσουν. Κι αυτή είναι, ίσως η ειρωνεία της πολιτικής. Σε ορίζουν μεγάλες μάχες, αλλά σε πριονίζουν οι μικρές διαμάχες. Και όταν το καταλάβεις, συχνά είναι αργά».
Το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου έχει τον τίτλο «πυξίδα» και εκεί ο κ. Τσίπρας περιγράφει την Αριστερά της νέας εποχής. Κραδαίνει για ακόμα μια φορά το φάντασμα της ακροδεξιάς το οποίο φυσικά και υπάρχει αλλά ας μην ξεχνάμε ότι με ένα κομμάτι του συγκυβέρνησε τη χώρα.
Γιατί, καλές είναι οι «Οδύσσειες» και οι «Ιθάκες» αλλά το 2025 η Πηνελόπη δεν τρώει κουτόχορτο.
