Επισημαίνουν σε επίπεδο συμβολισμών πως ο Ρώσος πρέσβης είναι ο πρώτος που συναντήθηκε με τον Τσίπρα, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς συναντήθηκε στη Μόσχα με το Σεργκέι Λαβρόφ, ενώ το Μάιο ο πρωθυπουργός συνοδευόμενος από υπουργούς θα μεταβεί στη ρωσική πρωτεύουσα.
Την ίδια ώρα ακούς τον Ντάισελμπλουμ απευθυνόμενος στο Βαρουφάκη να λέει πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και αν θέλετε μπορείτε να φύγετε από το ευρώ, οι άλλες χώρες είναι προετοιμασμένες για ενδεχόμενο Grexit. Το Ντράγκι να δηλώνει πως η ποσοτική χαλάρωση θα προστατεύσει τις άλλες χώρες της ευρωζώνης από τον ελληνικό ιό. Δηλώσεις χωρίς αξία που μπορούν να απευθύνονται μόνο στο θυμικό φοβισμένων διαπραγματευτών.
Παράλληλα πολιτικοί κύκλοι στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ που για τα δικά τους συμφέροντα επιθυμούν να δουν την Ελλάδα έξω από το ευρώ, ασκούν πιέσεις προς την κατεύθυνση της εξόδου και οι ελληνογερμανικές σχέσεις εισέρχονται στην περίοδο των παγετώνων.
Στον αντίποδα οι Αμερικανοί ανησυχούν για τυχόν έξοδο της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα και ταυτοχρόνως χρησιμοποιούν τη χώρα μας ως πολιορκητικό κριό για να πείσουν τη Γερμανία να εγκαταλείψει τη λιτότητα την οποία θεωρούν απειλή για την παγκόσμια οικονομία.
Στο παζλ αν προσθέσουμε εφημερίδες, τηλεοράσεις, ιστότοπους, αναλυτές τραπεζών, γκουρού σοβαρούς και γκουρού της συμφοράς που ψάχνουν τα πέντε λεπτά δημοσιότητας, γίνεται αντιληπτό πως είναι πολύ δύσκολο το εγχείρημα να καταλήξουμε σε κάποιο ασφαλές και σταθερό συμπέρασμα. Ο ειδησεογραφικός και πληροφοριακός βομβαρδισμός δυσκολεύει αφάνταστα την προσπάθεια της κατάληξης σε λογικά συμπεράσματα.
Στο κάδρο θα προσθέσουμε ένα πρόσθετο και μάλιστα πολύ σημαντικό στοιχείο. Τη γεωπολιτική θέση της χώρας που η κυβέρνηση με κάθε τρόπο επιχειρεί να βάλει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Και το πελώριο ερώτημα «προς τα που και πως πορευόμαστε» σαν τεράστιο παγόβουνο μπροστά στον Τιτανικό προβάλει μέσα από το ομιχλώδες τοπίο.
Παραμερίζοντας τις ασόβαρες και ανόητες δηλώσεις του Ντάισελμπλουμ ότι αν θέλει η Ελλάδα μπορεί να αποχωρήσει από το ευρώ, που μόνο ένας φαντασμένος Ολλανδός χοιροτρόφος θα μπορούσε να εκστομίσει, γιατί δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν ούτε σαν μέσο πίεσης στη διαπραγμάτευση, θα δούμε πως ουσιαστικά υπάρχουν δύο γραμμές και ένας στόχος.
Ο στόχος είναι η πάση θυσία παραμονή της χώρας στο ευρώ. Γιατί η αποχώρηση θα μπορούσε να σημάνει έξοδο και από την Ευρωπαϊκή Ενωση και σε μία πολύ ακραία περίπτωση ανατροπές στο γεωπολιτικό πεδίο που θα επηρεάσουν όχι μόνο τη Μεσόγειο, τα Βαλκάνια ή τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, αλλά συνολικά τις ισορροπίες σε μία πολύ ευρύτερη περιοχή που σύμφωνα με τη θεωρία του χάους θα μπορούσε να αναταράξει, ίσως και να αναδιατάξει, τις ισορροπίες σε ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές.
Εχοντας λοιπόν απαντήσει στο θέμα του στόχου βλέπουμε τις δύο γραμμές. Την ελληνική και τη γερμανική να συγκρούονται.
Οι Γερμανοί προσπαθούν να παραμείνουν οι συζητήσεις αυστηρά στο οικονομικό πεδίο γιατί εκεί υπερέχουν συντριπτικά σε δύναμη πυρός, θα λέγαμε χρησιμοποιώντας ένα στρατιωτικό όρο, ενώ η ελληνική κυβέρνηση επιχειρεί με κάθε μέσο να βάλει στο τραπέζι και τη γεωπολιτική θέση της χώρας. Και καλά κάνει γιατί οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να μάθουν πως ένα οικόπεδο γωνία θα πρέπει να το πληρώσουν ακριβά.
Με την επίκληση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας η ελληνική πλευρά μπορεί να εμπλουτίσει τα επιχειρήματά της, να κερδίσει συμμάχους και να αντισταθμίσει τη γερμανική επιθετικότητα την οποία δυστυχώς οι Ευρωπαίοι που διαφωνούν με τους Γερμανούς δεν εννοούν να μετριάσουν αναλαμβάνοντας πιο ενεργητικό ρόλο. Στην καλύτερη περίπτωση ενεργούν σαν πυροσβέστες της τελευταίας στιγμής, σπιλώνοντας έτσι, ιδίως οι Γάλλοι το ένδοξο παρελθόν που έκτισαν ένας Ντε Γκωλ, ένας Φρανσουά Μιττεράν, ένας Ζακ Σιράκ και ένας Ζακ Ντελόρ.
Τέλος, η πιστωτική ασφυξία που αναδεικνύεται στο πιο ισχυρό όπλο (για να μην το χαρακτηρίσουμε ωμό εκβιασμό) ενδέχεται να αφοπλιστεί από τη στιγμή που καρποφορήσουν οι προσπάθειες της κυβέρνησης για την αναζήτηση εναλλακτικών πηγών δανεισμού, ακόμα και εγχώριων ώστε να ξεπεράσουμε τον κάβο του Ιουλίου και του Αυγούστου.
Κι΄ αν αυτό συμβεί, τότε οι διαφοροποιήσεις στις διαπραγματεύσεις θα είναι πολύ ενδιαφέρουσες.
