Θα σηκώσουμε κεφάλι αν θέλουμε να σηκώσουμε κεφάλι.
Θα καταρρεύσουμε αν θέλουμε να καταρρεύσουμε.
Οι πολιτικοί, η πολιτική, το παρελθόν, τι έγινε και τι έπρεπε να γίνει, η τρόικα, το μνημόνιο και τα υπόλοιπα τελείωσαν.
Τα μιλήσαμε , τα συμφωνήσαμε, ψηφίσαμε, τα καταναλώσαμε, τελειώσαμε.
Είμαστε σε πόλεμο με ηθικό μηδέν. Το μισό πολιτικό προσωπικό ασχολείται με τον ποιον θα διαγράψει –ο εκτός θέματος- Σαμαράς.
Στην Ευρώπη αυτοί που από το 1821 παραδοσιακά και σταθερά μας «σώζουν», (1827, 1897, 1919, 1949) κινδυνεύουν οι ίδιοι σε μια πρωτόγνωρη κρίση.
Χωρίς «προστάτες», χωρίς «ταγούς», πρέπει να μαζέψουμε ότι μένει από ψυχή και να αποφασίσουμε να πετύχουμε.
Βαρέθηκα τους εξυπνάκιες των 8 που μιλάν ακόμη για το «λεφτά υπάρχουν» του Παπανδρέου. Σε τι είναι χρήσιμη αυτή η υπενθύμιση, για το λάθος, την αστοχία, το έγκλημα, το ψέμα, το όπως θέλει ας το ονομάσει κανείς.
Σε τι βοηθά το να σφυροκοπάν τον κάθε πολιτικό με απαρίθμηση από τις κουταμάρες και τα ολισθήματά του;
Να χτίσουμε αλληλεγγύη. Πολλοί δεν μπορούν να κάνουν Χριστούγεννα. Δεν μιλάω για τηλεμαραθώνιους ελεημοσύνης. Ας σκεφτούμε πιο επιχειρηματικά, πιο σύγχρονα, πιο παραγωγικά. Να φτιάξουμε μια οικονομία στα νέα μέτρα μας, οι μπουτίκ τελείωσαν.
Να αντιδράσουμε από αξιοπρέπεια. Ποιος θα αντέξει το βλέμμα συγκατάβασης των παιδιών του όταν σε μερικά χρόνια τους λέει πως δεν υπάρχει μέλλον γι αυτά επειδή φταίει η τρόικα, ή ο Παπανδρέου, ή η Μέρκελ; Να πάρουμε τις ευθύνες μας. Με την παλικαριά που δημιουργεί η δύναμη του αποφασισμένου.
Ανάπτυξη είναι η απόφαση να ζήσουμε μαζί. Όχι εις βάρος ο ένας του άλλου. Να μοιραζόμαστε με κανόνες τα κοινά και να κερδίζει ελεύθερα ο καθένας ότι καταφέρνει. Να φτιάξουμε ισονομία, να έχουμε δημοκρατία. Τότε θα έχουμε ανάπτυξη.
Όχι όταν έρθει ο πρίγκιπας από το Κατάρ και οι υπόλοιπες βλακείες που κυκλοφορεί ο κάθε Παμπούκης.
Έτσι χτίζεται η ελπίδα. Γιατί υπάρχει όπου κινείται η ζωή, όπου ζωντανεύει το άψυχο.
Αλλιώς απέλπιδες θα πνιγούμε στους φόβους που γεννά το γαντζωμένο στο παρελθόν μυαλό, που ζει στον κόσμο του σήμερα, προσπαθώντας να φανταστεί το αύριο.
Τάσος Γιαλίδης
