Πώς να μιλήσεις απλά για το κρασί, χωρίς υπερβολές

Αυτό το άρθρο το έγραψα πρώτα για εμένα. Ένα μικρό «καμπανάκι» που με επαναφέρει στην πραγματικότητα κάθε φορά που φλυαρώ παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται για το κρασί που πίνουμε.

Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς: σχεδόν όλοι ενδιαφέρονται να απολαύσουν το ποτό και όχι για το ιστορικό του clone ή τον τύπο βαρελιού που χρησιμοποιήθηκε.

Όλοι έχουμε βρεθεί σ’ εκείνο το τραπέζι, με τον τύπο που εξηγεί για την εκχύλιση, τη “slightly volatile acidity” και το terroir του Ξινόμαυρου λες και δίνει διάλεξη σε σεμινάριο. Το έχω κάνει κι εγώ. Και, για να είμαι ειλικρινής… δεν ήταν και τόσο ευχάριστο για τους περισσότερους.

Γι’ αυτό και η συμβουλή μου είναι απλή: μην το κάνεις.

Αντίθετα, γίνε εκείνος που ξέρει — αλλά επιλέγει να μιλάει απλά. Εκείνος που ανοίγει ένα μπουκάλι και κάνει τους άλλους να ρωτούν με ενδιαφέρον: «Τι είναι αυτό που πίνουμε;»

Ορίστε λοιπόν μερικά έξυπνα tips για να δείχνεις “ψαγμένος”, χωρίς υπερβολές:

Μίλα απλά: Το «γεμάτο σώμα» λέει περισσότερα από το «πολυεπίπεδη δομή»

Δεν χρειάζεται να μιλήσεις σαν manual οινολογίας. Αν το κρασί είναι “φρουτώδες”, “δροσερό”, “ανάλαφρο” ή “γεμάτο”, αυτό αρκεί για τον περισσότερο κόσμο. Αν σου θυμίζει λεμόνι, πες λεμόνι – όχι “νότες εσπεριδοειδών με έντονο zest”. Το κρασί δεν είναι σπαζοκεφαλιά. Πες το όπως θα το έλεγες σε φίλο που δεν πίνει κρασί συχνά. Έτσι φαίνεται η γνώση σου, όχι στην υπερβολή.

Διάλεγε κρασί ή απόσταγμα με ιστορία, όχι απαραίτητα με βραβείο

Αυτό που κάνει εντύπωση δεν είναι το “90 points από κάποιον διαγωνισμό”, αλλά η ιστορία πίσω από το μπουκάλι. Πες “αυτό το τσίπουρο το κάνει μια γιαγιά που φυλάει ακόμη τη συνταγή σε χαρτί του ’50”. Ο άλλος θα θέλει να το δοκιμάσει, γιατί του πούλησες εμπειρία, όχι δείκτη αλκοόλ. Τα καλύτερα ποτά έχουν χαρακτήρα – όχι χρυσό μετάλλιο.

Άνοιξε αφρώδες και όχι «κρασάρα» 15% αλκοόλ – ειδικά στην αρχή της βραδιάς

Πρώτο μπουκάλι της βραδιάς; Μην πας για κρασί βαρέλι με 12 μήνες παλαίωση. Άνοιξε κάτι ελαφρύ, κάτι που δροσίζει, κάτι που “παίζει” με τη διάθεση της στιγμής. Ένα αφρώδες ή ένα ημίξηρο λευκό κάνει θαύματα – είναι σαν να λες: «χαλαρώστε, είστε σε καλά χέρια». Η σοφία δεν είναι στο “τι”, αλλά στο “πότε” το ανοίγεις.

Ξέρεις τι πίνεις, αλλά δεν χρειάζεται να το κάνεις TED Talk

Αν σε ρωτήσουν «τι πίνουμε;», πες απλά: «ένα ωραίο Ασύρτικο από Σαντορίνη, με ωραία οξύτητα και λεμονάτη γεύση». Αν συνεχίσουν τις ερωτήσεις, πας παρακάτω. Αλλά μην αρχίσεις ολόκληρη ανάλυση ενώ κάποιος δίπλα σου προσπαθεί να φάει κεφτεδάκια. Η γνώση είναι για να τη μοιράζεσαι, όχι για να την επιβάλλεις.

Το «αυτό πάει ωραία με τη γραβιέρα» αρκεί

Δεν χρειάζεται να πεις “τερινοποίηση λιπαρών στοιχείων και γλουταμινικών αλάτων”. Αν απλά αναφέρεις ένα καλό ταίριασμα, όλοι θα σε κοιτάξουν με σεβασμό. Κι αν έχεις φέρει το κρασί ΚΑΙ το φαγητό που του ταιριάζει, τότε είσαι ο ήρωας του τραπεζιού. Less talk, more taste.

Απόσταγμα μετά το φαγητό σημαίνει σεβασμός

Όταν πέφτουν τα πιρούνια και τελειώνουν τα φαγητά, μη δίνεις σήμα για καφέ. Ένα τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο, ένα παλαιωμένο brandy ή ένα καλό ελληνικό gin με tonic είναι το κλείσιμο της βραδιάς με στιλ. Δεν είναι για να μεθύσεις, είναι για να χωνέψεις – και να κλείσεις το δείπνο όπως αξίζει. Το απόσταγμα μετά το φαγητό είναι σαν την υπογραφή σου στο τραπέζι.

Να ξέρεις ένα-δυο fun facts

Οι ωραίες ατάκες μένουν. Πες «ξέρεις ότι το ούζο μπορεί να παραχθεί μόνο στην Ελλάδα;» ή «η Μαλαγουζιά ήταν σχεδόν εξαφανισμένη μέχρι τη δεκαετία του ’80». Αυτό δείχνει ότι ξέρεις, χωρίς να γίνεσαι φορτικός. Πιο πολύ μένει ένα “ωπ, δεν το ήξερα αυτό!” από μια διάλεξη 10 λεπτών.

Το πιο “ψαγμένο” πράγμα που μπορείς να κάνεις; Να ανοίξεις ένα καλό μπουκάλι, να κεράσεις την παρέα σου και να τους κάνεις να το απολαύσουν – χωρίς να τους ανακρίνεις για το τι νιώθουν στη μύτη και στον ουρανίσκο. Η εμπειρία είναι πάνω από την επίδειξη. Και το να είσαι cool, πιο σημαντικό από το να είσαι “ειδικός”.

Καλή σας απόλαυση από έναν πρώην φλύαρο sommelier!