Εκμετάλλευση, στρίμωγμα και εξευτελισμός συνθέτουν το δράμα των προσφύγων που συνωστίζονται καθημερινά στις ουρές, ελάχιστα μέτρα από τα ελληνοσκοπιανά σύνορα, αναζητώντας το πέρασμα σε ένα καλύτερο αύριο.
Τις τελευταίες ημέρες στην Ειδομένη, ένα σιδηροδρομικό σταθμό-φάντασμα, εκτυλίσσονται σκηνές από στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί καταλήγουν τα καραβάνια των Σύρων από τα ακριτικά νησιά και από εκεί ξεκινά το ταξίδι τους για τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης.
Στο δρόμο για την επιβίωση οι Σύροι έχουν να αντιμετωπίσουν και τους μαυραγορίτες οι οποίοι πωλούν ένα μπουκάλι νερό και μια σακούλα φρούτα σε τιμές… κρέατος. Η εκμετάλλευση, ωστόσο, δεν σταματά εκεί καθώς για να φορτίσει κάποιος το κινητό του τηλέφωνο στην Ειδομένη θα πληρώσει μέχρι και 20 ευρώ «νοίκι».
Ανάμεσα στους μαυραγορίτες που δεν έχουν ιερό και όσιο και εκμεταλλεύονται ανθρώπους που πια δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, στους αστυνομικούς που δεν διστάζουν να σηκώσουν τα γκλοπ και να χτυπήσουν γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους, οι ώρες κυλούν βασανιστικά και το μόνο στήριγμα για τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, οι οποίοι αναγκάζονται να κοιμούνται στις ράγες του σταθμού, είναι οι γιατροί και οι εθελοντές που έχουν στρατοπεδεύσει ελάχιστα μέτρα μακριά για να μοιράσουν ένα πιάτο φαΐ και νερό.
Οι χιλιάδες Σύριοι πρόσφυγες που καταφθάνουν στον Πειραιά με το «Ελευθέριος Βενιζέλος» καταλήγουν με τρένα του ΟΣΕ και με ναυλωμένα τουριστικά λεωφορεία στο μεθοριακό σταθμό των Ευζώνων και από εκεί με τα πόδια στην περιοχή της Ειδομένης.
Εκεί ξεκινά το μαρτύριο της ουράς με οικογένειες και φίλους να χωρίζονται από τη σκοπιανή αστυνομία και το στρατό σε γκρουπ των 50 ατόμων ώστε να περάσουν τη συνοριακή γραμμή ανά μία ώρα ενώ με τον ίδιο ρυθμό καταφθάνουν στην Ειδομένη τα γεμάτα από πρόσφυγες λεωφορεία.
