Γιατί αλλάζουμε σελίδα. Γιατί τώρα πια έχω την ευθύνη του να απαιτώ. Γιατί συνειδητοποιώ πως θέλω ένα άλλο συμβόλαιο με τις ηγεσίες του τόπου. Δηλαδή να μην ξανακούσω περί του τάδε που είναι στην κυβέρνηση ενώ ο λαός είναι τάχα στην εξουσία.
Απεργώ γιατί έχω και εγώ τα δίκια μου. Ανήκω στους λίγους, ούτε μισθωτούς ούτε συνταξιούχους, που είχαν την δυνατότητα , από το νόμο, να φορολογούνται με περιορισμένο συντελεστή. Δεν έκανα ποτέ χρήση του δικαιώματος, γιατί σιχαίνομαι τα σινάφια και τις χαριστικές επιδοτήσεις κάθε μορφής.
Πλήρωνα τους φόρους μου όλους, θα πληρώσω κι άλλα κι άλλα, χωρίς να διαμαρτύρομαι γιατί όντως βγάζω αρκετά, αλλά και γιατί πάντα πίστευα στην αναλογικότητα των φορολογικών βαρών, που ποτέ δεν εφαρμόσθηκε στην Ελλάδα.
Θέλω όμως να πιάσουν τόπο. Όσα μέχρι σήμερα έδωσα, δεν αξιοποιήθηκαν . Τα καινούργια, οφείλω να πιέσω να μην πάνε κι αυτά χαμένα. Είμαι κι εγώ στην σιωπηρή πλειοψηφία που αν δεν μιλήσει, από δω και πέρα κινδυνεύει να ξεχαστεί.
Απεργώ κι από αλληλεγγύη. Δεν μπορώ να φαντασθώ τη ζωή του συνταξιούχου των 500 Ευρώ. Δεν θέλω να σκέφτομαι την οικογένεια της δομικής ανεργίας, εκεί δηλαδή που γονείς και παιδιά βρίσκονται στις επικίνδυνες εργασιακά ηλικίες. Της πρώτης δουλειάς που δεν έρχεται για τα παιδιά και τους 50κάτι ετών γονείς που απολύονται με σχεδόν μηδενικές πιθανότητες νέας δουλειάς. Θέλω να πω σε όλους τους πραγματικά αδύναμους που θα γεννήσει και θα πληθύνει η κρίση, θέλω να τους πω έστω και με ένα τόσο έμμεσο, ανίσχυρο τρόπο , όσο η απεργία, πως τους σκέφτομαι, είμαι μαζί τους, είναι μια μοίρα που κανείς δεν αξίζει.
Θέλω να διαμαρτυρηθώ, γιατί οι ευθύνες που μας έφεραν εδώ βέβαια και δεν είναι ίδιες για μένα και για τις ηγεσίες του τόπου. Φωνάζω λοιπόν σε εκείνους που προφανώς και έχουν περισσότερες από εμένα.
Κάνω δηλαδή απεργία απέναντι στις ηγεσίες, πολιτικές, κομματικές, πνευματικές, ακαδημαϊκές, δικαστικές, επιχειρηματικές, δημοσιογραφικές, στρατιωτικές και φυσικά συνδικαλιστικές.
Γιατί δεν άκουσα 30 χρόνια τώρα, με λίγες εξαιρέσεις ατομικές, και με ακόμη λιγότερες πρωτοβουλίες συλλογικές-π.χ. δειλά βήματα Σημίτη στα πρώτα χρόνια- δεν άκουσα λοιπόν κανένα να μιλά στα σοβαρά για την κατρακύλα. Διαγκωνιζόντουσαν στο να πάρουν μερίδιο στη δόξα της ευημερίας του τόπου. Κι έβγαζαν γραφικό και τρελό, ιδίως οι δημοσιογράφοι , όποιον τολμούσε να ψελλίσει πως δεν έφταιγε ο γιαλός, αλλά εμείς στραβά αρμενίζουμε.
Ξέρω ότι είμαστε σε δύσκολους καιρούς κι ότι κανείς δεν περισσεύει στην προσπάθεια για ανόρθωση.
Όμως μερικά σκουπίδια, πολύ απλά δεν είναι ανακυκλώσιμα.
Και κάνοντας ένα πρόχειρο υπολογισμό, στο πολιτικό, δημοσιογραφικό, συνδικαλιστικό, επιχειρηματικό, καλλιτεχνικό, ακαδημαϊκό στερέωμα, μετρώντας τον πρότερο βίο όλων αυτών και συγκρίνοντας το διαμέτρημά τους με τις σημερινές ανάγκες, άνετα γεμίζεις μια χωματερή. Ίσως και δύο.
Απεργώ κατά των επαγγελματιών απεργών. Της κάθε ΑΔΕΔΥ του κάθε ΚΚΕ. Που τόσα χρόνια, σαν γνήσιες πλέον αντιδραστικές, συντηρητικές δυνάμεις, βάζουν φρένο στην κάθε μεταρρύθμιση, συντηρούν τα δικαιώματα μόνο της νομενκλατούρας τους και κοροϊδεύουν τον κοσμάκη.
Απεργώ για την παραγωγή και την δουλειά. Αυτές τις ξεχασμένες αξίες του κόσμου της εργασίας, λοιδωρημένες έννοιες από συνδικαλιστές, αλλά και εργαζόμενους. Που συμβιβάστηκαν με τα ξεροκόμματα των δανεικών που τους έδιναν και έχασαν τον προσανατολισμό και τη δύναμη, την ισχύ εκείνου που παράγει.
Αυτούς που έχασαν τον κόσμο τους και αισθάνθηκαν μειονεκτικοί και λίγοι μπροστά στον πολιτισμό της πιστωτικής κάρτας και το αντριλίκι του Cayenne.
Και τελευταία απεργώ από μαύρες σκέψεις. Γιατί πνίγομαι, όταν βλέπω το έλλειμμα ηγεσίας σε Ελλάδα αλλά και Ευρώπη. Μου λείπει ελπίδα και απεργώ για να τη χτίσω.
Τάσος Γιαλίδης
