Είναι οι μοναδικοί επαγγελματίες, που έχουν την υποχρέωση αυτή, διότι θεωρείται ότι η ιατρική δεν είναι μόνον επάγγελμα, ούτε μόνον τέχνη η επιστήμη, είναι πρώτα από όλα λειτούργημα, κοινωνικό καθήκον, που σκοπό έχει να προσφέρει υπηρεσίες στην κοινωνία κι όχι φυσικά στους λειτουργούς του.
Γι’ αυτό στον όρκο αυτό αναφέρεται: «Να κρατώ το καλό του ασθενούς μου ως πρώτη προτεραιότητα». Και καταλήγει: «Αν τηρώ τον όρκο αυτό και δεν τον παραβώ ας χαίρω πάντα υπολήψεως ανάμεσα στους ανθρώπους για τη ζωή και την τέχνη μου. Αν όμως τον παραβώ, να πάθω τα αντίθετα». Πολλοί φοβόμαστε ότι πολλοί από τους στρατευμένους συνδικαλιστές των διαφόρων ιατρικών συντεχνιών, που κατέρχονται σε απεργία τις τελευταίες μέρες παραβιάζουν τον όρκο του Ιπποκράτη, διότι δεν τηρούν το καλό των ασθενών τους αλλά μάλλον το προσωπικό τους συμφέρον ως πρώτη προτεραιότητα, και κατά συνέπεια κινδυνεύουν να υποστούν τα αντίθετα από ότι υπολόγιζαν όταν έδιναν τον περίφημο αυτό όρκο κι άρχιζαν την ιατρική τους σταδιοδρομία.
Υπάρχουν αναμφίβολα πολλοί γιατροί, εκτιμώ ακόμα η πλειοψηφία τους, που τηρούν απαρέγκλιτα τον όρκο και γι’ αυτό τους σέβεται και τους τιμά η κοινωνία. Υπάρχουν όμως πολλοί, που τον παραβιάζουν διότι θέτουν τον προσωπικό τους πλουτισμό πάνω από την υγεία των ασθενών τους.
Και δυστυχώς αυτοί, που μαχητικά πολιορκούν και καταλαμβάνουν με τη βία το υπουργείο Υγείας, που απειλούν με διαγραφή από τον Ιατρικό Σύλλογο όσους συναδέλφους τους (κι είναι η πλειοψηφία) που δεν απεργούν, που σχίζουν τις λίστες με τους γιατρούς, στους οποίους θα μπορούσαν να απευθύνονται οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ, που θέτουν το προσωπικό τους συμφέρον πάνω από των συμφέρον των ασθενών τους, είναι επίορκοι κι ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται από την κοινωνία, που υποφέρει και αγωνιά για το μέλλον της.
Και τούτο διότι είναι προφανές ότι ο μόνος πραγματικός λόγος, που υπάρχει αυτή η αναστάτωση, που οδηγεί στην ουσιαστική υποβάθμιση των υπηρεσιών, που προσφέρουν τα ιατρεία του ΙΚΑ και τα δημόσια νοσοκομεία τις τελευταίες μέρες, είναι αποκλειστικά και μόνον αποτέλεσμα της αγωνίας κάποιων γιατρών όχι για το πόσο καλά θα εξυπηρετούνται τα άνω των 5 εκατομμυρίων ασφαλισμένων του ΙΚΑ αλλά το πώς δεν θα χάσουν τις προνομιακές τους συνθήκες εργασίας κάποιοι γιατροί, που συνήθισαν να αποκτούν πελατεία για το ιδιωτικό τους ιατρείο από τους ασθενείς των ασφαλιστικών ταμείων και να τους συνταγογραφούν, συχνά ανεξέλεγκτα, φάρμακα, που εξετόξευσαν την φαρμακευτική δαπάνη σε απαγορευτικά για το Δημόσιο ύψη, προς όφελος κάποιων γιατρών, φαρμακοποιών και φαρμακευτικών εταιριών. Δυστυχώς αυτή η τραγική αλήθεια εξηγεί εν πολλοίς πώς αυτή η χώρα οδηγήθηκε σε συνθήκες κατάρρευσης, κυρίως ηθικής και δευτερευόντως οικονομικής.