Μέσα σε λίγους μήνες, ο πόλεμος στη Γάζα μεταξύ Χαμάς και Ισραήλ, είχε ήδη προσθέσει στο λεξιλόγιο της επείγουσας ιατρικής βοήθειας το πιο σπαρακτικό ακρωνύμιο στον κόσμο: WCNSF, «τραυματισμένο παιδί, χωρίς επιζώντες συγγενείς».
Μετά από δύο χρόνια βομβαρδισμών και λιμού, το πρόβλημα έχει επιδεινωθεί, παρόλο που στο συνεχές χάος που έχουν δημιουργήσει οι βομβαρδισμοί και οι διαταγές εκκένωσης του Ισραήλ, και διαλύουν τις κοινότητες και τις διασκορπίζουν σε όλη τη Λωρίδα της Γάζας, είναι δύσκολο να βλέπει κανείς τα τραυματισμένα και υποσιτισμένα παιδιά που έχουν χωριστεί από τις οικογένειές τους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σύμφωνα με τον Guardian, η υπηρεσία προστασίας των παιδιών του ΟΗΕ, UNICEF, ανέφερε στατιστικά στοιχεία του υπουργείου υγείας της Γάζας από τις αρχές Σεπτεμβρίου, σύμφωνα με τα οποία 2.596 παιδιά είχαν χάσει και τους δύο γονείς τους και άλλα 53.724 είχαν χάσει είτε τον πατέρα – τα 47.804 – είτε τη μητέρα τους – τα 5.920 – .
Δεν υπάρχουν στοιχεία για το πόσα παιδιά χωρίς γονείς έχουν επίσης τραυματιστεί, αλλά, ακόμη και μετά τη συμφωνία της πρώτης φάσης της εκεχειρίας για τον τερματισμό του μακροχρόνιου πολέμου που επιτεύχθηκε την Πέμπτη (09.10.2025), η Γάζα έχει το υψηλότερο ποσοστό ακρωτηριασμών παιδιών από οποιαδήποτε σύγχρονη πολεμική σύγκρουση στον κόσμο.
Στις 13 Αυγούστου, η 3χρονη Wesam, κοιμόταν μαζί με τον 5χρονο αδελφό της, τον Zuheir, την έγκυο μητέρα της, Nour, τον πατέρα της, Moatassem, και τους παππούδες της, όταν το σπίτι της οικογένειας στην πόλη της Γάζας βομβαρδίστηκε. Η Wesam ήταν η μόνη επιζώσα, αλλά υπέστη σοβαρά τραύματα στο πόδι και στην κοιλιά, συμπεριλαμβανομένων ρήξης του ήπατος και των νεφρών, καθώς και σοβαρό ψυχολογικό τραύμα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η UNICEF δήλωσε ότι «χρειάζεται επειγόντως ιατρική μεταφορά στο εξωτερικό για προηγμένη θεραπεία, ιδίως για να σωθεί το αριστερό της πόδι από τον κίνδυνο ακρωτηριασμού».
Ο όρος WCNSF
Η ισραηλινή επίθεση στη Γάζα άφησε πίσω της χιλιάδες παιδιά όπως η Wesam – μόνα και συχνά με σοβαρά τραύματα. Τα παιδιά αυτά είναι τόσα πολλά που οι υπερφορτωμένοι χειρουργοί τραυμάτων απλώς γράφουν WCNSF στα αρχεία τους.
«Είναι η πρώτη σύγκρουση στην οποία χρειάστηκε ένας τέτοιος όρος», δήλωσε ο Kieran King, επικεφαλής ανθρωπιστικών δραστηριοτήτων της War Child, μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο και μιας από τις οργανώσεις που προσπαθούν να προστατεύσουν και να φροντίσουν τα τραυματισμένα ορφανά στη Γάζα.
«Ο όρος δημιουργήθηκε από τις ομάδες έκτακτης ιατρικής βοήθειας, ανθρώπους που έχουν εργαστεί σε κάθε σύγκρουση από πάντα, και επινόησαν τον όρο WCNSF επειδή δεν είχαν ποτέ να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της προστασίας των παιδιών σε τέτοια κλίμακα», είπε.
Ο Jacob Granger, συντονιστής έκτακτης ανάγκης για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα που βρίσκεται τώρα στο Deir al-Balah, στο νότιο τμήμα της Γάζας, είπε ότι τραυματισμένα παιδιά μεταφέρονται συνεχώς στα νοσοκομεία πεδίου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα χωρίς να συνοδεύονται από μέλη της οικογένειάς τους.
Ο Granger είπε: «Προσπαθούμε να σταθεροποιήσουμε την κατάστασή τους και να περιθάλψουμε τα τραύματά τους, αλλά μετά την περίθαλψη, συχνά δεν υπάρχει καμία σταθερότητα για το άτομο αυτό.
Δεν υπάρχει κάποιο κοινωνικό δίκτυο ή κοινωνικός θεσμός που να μπορεί να υποστηρίξει τα παιδιά. Υπάρχει ένας κοινοτικός μηχανισμός, άνθρωποι που φροντίζουν τα παιδιά που έχουν χάσει τους γονείς τους, ή υπάρχουν και άλλες υπηρεσίες που μπορούν να προσπαθήσουν να βρουν την οικογένεια, αν έχει μείνει κάποιος, ή κάποιος θεσμός που μπορεί να φιλοξενήσει τα ορφανά, αλλά είναι μια σταγόνα στον ωκεανό».
Η War Child
Η War Child είναι μία από τις λίγες ανθρωπιστικές οργανώσεις που λαμβάνουν κλήσεις από τις κλινικές έκτακτης ανάγκης σχετικά με περιπτώσεις WCNSF, και οι κοινωνικοί λειτουργοί της ψάχνουν στα στρατόπεδα προσφύγων για ασυνόδευτα παιδιά και στη συνέχεια προσπαθούν να τα ταιριάξουν με άτομα στα στρατόπεδα που είναι διατεθειμένα να τα φροντίσουν.
Μεταξύ των παιδιών σε ένα από τα κοινοτικά κέντρα που υποστηρίζονται από την War Child είναι η 13χρονη Radeh, η οποία είδε τη μητέρα της να σκοτώνεται από ελεύθερο σκοπευτή, έχοντας ήδη χάσει τον πατέρα της στον πόλεμο.
«Αυτό της προκάλεσε συμπτώματα σοκ, όπως απομόνωση και άγχος, καθώς και πονοκεφάλους, στομαχικούς πόνους, εφιάλτες και ανησυχία», αναφέρει μια έκθεση της War Child, σημειώνοντας ότι η Radeh λάμβανε υποστήριξη από ειδικούς για να «διαχειριστεί τα συναισθήματα που την κατακλύζουν» και να βρει κάποια ανακούφιση σε δραστηριότητες όπως η ζωγραφική.
Ο King είπε: «Σε ένα συνηθισμένο σενάριο σύγκρουσης, αυτό θα αφορούσε συγγενείς και θα παρείχαμε υποστήριξη παρακολούθησης και θα διασφαλίζαμε ότι η προστασία θα λαμβανόταν υπόψη και θα αξιολογούνταν.
Αυτό συχνά δεν είναι δυνατό στη Γάζα, όπου τα παιδιά συχνά δεν έχουν επιζώντες συγγενείς, ή τουλάχιστον κανέναν που να μπορεί να ταυτοποιηθεί ή να βρεθεί, επειδή επικρατεί χάος. Οι άνθρωποι βρίσκονται σε στρατόπεδα εκτοπισμένων και συνεχώς εκκενώνονται με τη βία. Στην περίπτωση της Γάζας, πρέπει να βρεις εναλλακτικές λύσεις φροντίδας, και υπάρχει μια βάση δεδομένων με οικογένειες που είναι πρόθυμες να φιλοξενήσουν άλλα παιδιά, τα οποία θα μπορούσαν στη συνέχεια να αξιολογηθούν, να υποστηριχθούν και να παρακολουθηθούν».
Η εύρεση τέτοιων οικογενειών είναι εξαιρετικά δύσκολη όταν τα τρόφιμα είναι τόσο δυσεύρετα. Τα σοβαρά τραυματισμένα παιδιά, συχνά με ακρωτηριασμένα άκρα, έχουν ελάχιστες πιθανότητες να ταξιδέψουν προς το νότο σύμφωνα με τις ισραηλινές διαταγές εκκένωσης που εκδόθηκαν για τους περίπου 1 εκατομμύριο κατοίκους της πόλης της Γάζας.
Για να βρεθεί ένα αυτοκίνητο που θα μεταφέρει ένα τραυματισμένο παιδί μπορεί να κοστίσει εκατοντάδες δολάρια, συχνά σε μετρητά, για τα οποία πρέπει να καταβληθεί επιπλέον ποσό περίπου 40% – ποσό που υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνατότητες των περισσότερων οικογενειών της Γάζας.
Όσοι παραμένουν στην πόλη της Γάζας έχουν χαρακτηριστεί από τον ισραηλινό υπουργό Άμυνας, Ισραήλ Κατζ, ως «τρομοκράτες ή υποστηρικτές τρομοκρατών», υπονοώντας ότι αποτελούν νόμιμους στρατιωτικούς στόχους.
Τα παιδιά, και ειδικά τα αγόρια, συγκεντρώνονται όλο και περισσότερο για να επιβιώσουν, ψάχνοντας στα σκουπίδια για οτιδήποτε μπορούν να φάνε ή να πουλήσουν, ή χρησιμοποιώντας τη δύναμη του αριθμού τους για να συγκεντρωθούν στα σημεία διανομής τροφίμων, μια εξαιρετικά επικίνδυνη τακτική που αντανακλά την απόλυτη απελπισία τους.
«Κατά τη διάρκεια της ημέρας υπάρχουν πολλά παιδιά στους δρόμους – είναι δύσκολο να εκτιμήσουμε αν έχουν ακόμα οικογένεια ή όχι», είπε ο Granger, επισημαίνοντας ότι οι συνέπειες του παιδικού τραύματος και της καταστροφής των οικογενειών αρχίζουν να γίνονται εμφανείς. «Αυτό που παρατηρούμε είναι ότι η συμπεριφορά αυτών των παιδιών είναι ασυνήθιστα επιθετική. Έτσι, θα δείτε ένα αγόρι 6 ή 8 ετών να φωνάζει μερικές φορές στο αυτοκίνητό μας σαν να ήταν ένας θυμωμένος 40χρονος άνδρας».
Η ψυχική βλάβη που έχει υποστεί αυτή η γενιά παιδιών στη Γάζα είναι ανυπολόγιστη, ακόμη και για εκείνα που έχουν ακόμα οικογένεια. Πριν τραυματιστεί, ο 12χρονος Αχμάντ Αμπού Χιλάλ συμπλήρωνε το μικρό εισόδημα της οικογένειάς του πουλώντας καφέ στο τεράστιο στρατόπεδο αλ-Μαουάσι, στη νότια ακτή της Γάζας.
«Είχε μεγάλες φιλοδοξίες», θυμάται η μητέρα του, Σαμπρίν Αμπού Χιλάλ. «Ονειρευόταν να γίνει πλούσιος, να μου αγοράσει ένα τζιπ και να γίνει ένας σπουδαίος γιατρός που θα μπορούσε να περιθάλπει τους τραυματίες. Αγαπούσε επίσης το ποδόσφαιρο και ονειρευόταν να γίνει ένας ταλαντούχος παίκτης. Δούλευε πάντα σκληρά για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του».
Όλες αυτές οι φιλοδοξίες καταστράφηκαν από ένα ισραηλινό βλήμα που εκτοξεύθηκε σε ένα πλήθος στο κοντινό Khan Younis, όπου ο Ahmad είχε πάει να επισκεφτεί τη θεία του. Τα θραύσματα του βλήματος του έσκισαν το πίσω μέρος ενός από τους μηρούς του.
«Μετά τον τραυματισμό, η σωματική και ψυχολογική κατάσταση του Αχμάντ επιδεινώθηκε σοβαρά. Από τότε, η υγεία και η ψυχική του κατάσταση έχουν επιδεινωθεί», είπε η μητέρα του. «Στην αρχή, ήταν αναίσθητος. Όταν ξύπνησε, ήταν σε κατάσταση σοκ και ένιωθε έντονο πόνο. Συνέχεια έκλαιγε και κατηγορούσε τον εαυτό του, ρωτώντας γιατί είχε πάει εκεί, παρόλο που δεν είχε κανέναν τρόπο να γνωρίζει τι θα συμβεί».
Ο Αχμάντ εξακολουθεί να εξαρτάται από παυσίπονα και χρειάζεται τακτικό καθαρισμό του τραύματός του.
«Οι γιατροί είπαν ότι ο τραυματισμός του είναι εξαιρετικά σοβαρός και ότι θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να αναρρώσει», είπε η μητέρα του. «Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ότι μπορεί να μην ξαναπερπατήσει ποτέ ή ότι το τραύμα του δεν θα επουλωθεί».
Η σύγχυση και η αγωνία που συνοδεύουν έναν σοβαρό τραυματισμό είναι εκθετικά μεγαλύτερες για τα παιδιά που δεν έχουν οικογενειακό δίκτυο υποστήριξης.
«Φανταστείτε την επίδραση στην ψυχική υγεία ενός παιδιού που, κάθε φορά που προσπαθεί να περπατήσει ξανά ή να σηκωθεί, κάτι που είναι αντανακλαστικό, θυμάται τη στιγμή που έχασε τα πόδια του και τα μέλη της οικογένειάς του», είπε ο Granger.
«Και αυτό θα συνεχιστεί για το υπόλοιπο της ζωής του, γνωρίζοντας ότι σωματικά και ψυχικά οι προϋποθέσεις για να ξεπεράσει το τραύμα, την ασφάλεια και την προστασία είναι αδύνατες για τους ανθρώπους εδώ. Κανένα μέρος δεν είναι ασφαλές στη Γάζα», τόνισε στο τέλος.
