Ο ιδρυτής του, στον οποίο οφείλεται και η αποπεράτωση του καθεδρικού ναού του Αγίου Στεφάνου στο κέντρο της Βιέννης, έμελλε να πεθάνει αναπάντεχα μόλις τέσσερις μήνες αργότερα, στις 27 Ιουλίου του 1365, στο Μιλάνο, σε ηλικία μόνον 36 χρόνων.
Με την σημερινή επίσημη τελετή εορτασμού της επετείου, παρουσία της αυστριακής πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας, με επικεφαλής τον ομοσπονδιακό πρόεδρο Χάιντς Φίσερ, πολλών ακαδημαϊκών προσωπικοτήτων και επιστημόνων από την Αυστρία και το εξωτερικό, ξεκινά μια σειρά πάνω από 100 εκδηλώσεων – εκθέσεις, διασκέψεις, συνέδρια, συναυλίες, φεστιβάλ — διάσπαρτων σε ολόκληρο το 2015, που διοργανώνονται με την ευκαιρία των φετινών «γενεθλίων».
Σε παγκόσμια κλίμακα το μήνυμα των εορτασμών στάλθηκε ήδη την 1 η Ιανουαρίου μέσα από την παραδοσιακή Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της ξακουστής Φιλαρμονικής της Βιέννης, από το βιεννέζικο Μέγαρο Φίλων της Μουσικής, δώρο του Έλληνα μαικήνα των Τεχνών Νικόλαου Δούμπα, καθώς με την απευθείας μετάδοσή της ανά τον κόσμο, εκατοντάδες εκατομμύρια τηλεθεατών είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τους χώρους του Πανεπιστημίου στους οποίους χόρευαν μέλη του μπαλέτου της Κρατικής Όπερας της αυστριακής πρωτεύουσας.
Η ιστορία αναφέρει πως η ηλικία των φοιτητών στις πρώτες δεκαετίες μετά την ίδρυση του Πανεπιστημίου Βιέννης ήταν μεταξύ δεκατεσσάρων και δεκαέξι χρόνων, πως φορούσαν ενιαία στολή που θύμιζε εκείνη ρωμαιοκαθολικών κληρικών, η διδασκαλία γινόταν στη λατινική γλώσσα, επικρατούσε φιλική σχέση ανάμεσα σε φοιτητές και καθηγητής και δεν υπήρχε ακόμη ο τύπος του ακαδημαϊκά «αποστασιοποιημένου» καθηγητή, που πρωτοεμφανίζεται στις αρχές του 18 ου αιώνα.
Στους σημαντικότερους «σταθμούς» στα 650 χρόνια ζωής του Πανεπιστημίου Βιέννης συγκαταλέγονται, μεταξύ άλλων, η καθιέρωση της γερμανικής, αντί της λατινικής, ως γλώσσα διδασκαλίας το 1783, η ίδρυση, το 1784, της φημισμένης, μέχρι σήμερα, Ιατρικής Σχολής του και η απόδοση δικαιώματος σπουδών στις γυναίκες, από το 1897 και μετά.
Από το 1385 που χρονολογείται το πρώτο κτίριο του, το Πανεπιστήμιο Βιέννης στεγαζόταν στην «Πόστγκασε» (Οδό Ταχυδρομείου) — όπου και υπάρχουν έως σήμερα κάποια τμήματα σχολών του – από την οποία μεταστεγάστηκε οριστικά το 1827 στα σημερινά κεντρικά κτίρια του στο λεγόμενο «Ρινγκ», τη λεωφόρο που περικλείει ως δακτύλιος το κέντρο της Βιέννης και στην οποία βρίσκονται πολλά από τα ιστορικά αξιοθέατα της πόλης , από το επιβλητικό νεοκλασικό κτίριο της Βουλής, το γοτθικού ρυθμού δημαρχείο, μέχρι την Κρατική Όπερα.
«Μαύρα χρόνια”, υπήρξαν για το Πανεπιστήμιο Βιέννης εκείνα, από την προσάρτηση της Αυστρίας στο γερμανοναζιστικό Τρίτο Ράιχ στις 12 Μαρτίου 1938, μέχρι την απελευθέρωση, το Μάιο του 1945, στη διάρκεια των οποίων πάνω από το 45 ο/ο του διδακτικού προσωπικού και μεγάλος αριθμός των φοιτητών του, είχαν διωχθεί, εκτοπιστεί ή και θανατωθεί.
Δεκάδες κάτοχοι του Βραβείου Νόμπελ, που είχαν αργότερα τη σταδιοδρομία τους στα πέρατα του κόσμου, έχουν φοιτήσει και αποπερατώσει τις σπουδές τους στο Πανεπιστήμιο Βιέννης στη διάρκεια του 20 ου αιώνα, με τον κατάλογό τους να αρχίζει το 1914 με τον Ρόμπερτ Μπάρανι και τη βράβευσή του με το Νόμπελ Ιατρικής και να φτάνει μέχρι τις ημέρες μας
Σήμερα, στις 15 Σχολές του Πανεπιστημίου Βιέννης, που με τα τμήματά τους είναι κατανεμημένες στα συνολικά 75 κτίρια του στην πόλη, προσφέροντας 180 διαφορετικούς κλάδους σπουδών, είναι εγγεγραμμένοι συνολικά 92.000 φοιτητές, πολλοί από αυτούς από διάφορα μέρη του κόσμου, ενώ σε 9.500 ανέρχεται ο αριθμός των συνεργατών του, από τους οποίους οι 7.000 είναι επιστήμονες.
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ
