Ξέρω ότι αξίζω, αλλά πραγματικά έχουν αρχίσει να σπάνε τα νεύρα μου…
Κάποτε μου είχε πει κάποιος πως αξίζω το καλύτερο και πως όποιος θα είναι διπλα μου θα είναι πολύ τυχερές.
Να πω πως και όμορφη είμαι και ευγενική και χαμογελαστή και έξυπνη και γλυκιά και τις κατακτήσεις μου έχω… Αλλά όταν ενδιαφέρομαι για κάποιον άντρα, πάντα μα πάντα, θα υπάρχει κάποιο εμπόδιο. Είτε δεν είναι σε φάση, είτε δεν θέλει επειδή δεν μένουμε στην ίδια πόλη…
Όχι, δεν είμαι καμιά τρελή να πλάθω ιστορίες με τη φαντασία μου. Μου έχουν δείξει και οι αντίστοιχοι άντρες ότι τους αρέσω σαν κοπέλα… και όταν το προχωράω λίγο παραπέρα αρχίζουν οι δικαιολογίες. Οκ, κατά 95% δεν με γουστάρουν και θα το δεχτώ, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί με φλερτάρουν;
Γιατί δεν βρίσκω κι εγώ έναν άνθρωπο να κάνει τα πάντα για μένα; Να νιώθει μοναδικός και τυχερός που θα με έχει δίπλα του; Όλο αυτό το σκηνικό που έχει γίνει 2-3 φορές με έχει φτάσει σε σημείο να πιστεύω ότι δεν αξίζω τίποτα και πως κανένας άντρας δεν θα κάνει τίποτα απολύτως για μένα.
M
