Στην προσωπική της σχέση και εμπειρία με την υπερφαγία αναφέρθηκε με ειλικρίνεια η συγγραφέας Θεοφανία Ανδρονίκου – Βασιλάκη στη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Ανδρέα Θεοδώρου με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου.
Σε ερώτηση για τον “Κορσέ της Σταχτοπούτας” όπου ασχολείται με την υπερφαγία και το τι κατανόησε μέσα από την ιστορία της Άννας, η Θεοφανία Ανδρονίκου Βασιλάκη απάντησε:
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Κατανόησα πόσο βαθιά είναι η ρίζα του πόνου που οδηγεί στην υπερφαγία. Δεν είναι αδυναμία χαρακτήρα. Είναι ανάγκη για παρηγοριά, για κάλυψη συναισθημάτων που δεν αντέχουμε να νιώσουμε. Η Άννα τρώει, όχι επειδή πεινάει αλλά επειδή δεν αντέχει να μην την αγαπούν. Ο κορσές είναι το σύμβολο της καταπίεσης να συμβαδίζουμε με τα πρότυπα της σύγχρονης κοινωνίας. Πόσο συχνά, αναρωτήθηκα, ευχόμαστε να “μαζέψουμε” τον εαυτό μας ώστε να χωρέσουμε στις προσδοκίες των άλλων; Ο κορσές της Άννας έγινε, τελικά, η αφορμή για να αγαπήσει το σώμα της όχι επειδή το άλλαξε αλλά επειδή έμαθε να το ακούει. Και το κυριότερο; Το μαγικό ραβδί της νεραϊδονονάς δεν είναι παρά η αποδοχή του εαυτού μας».
Είναι κάτι που αφορούσε και εσένα;
Απολύτως. Η σχέση μου με το φαγητό είναι βαθιά συναισθηματική. Έφαγα από θλίψη, από μοναξιά, από πλήξη. Έκανα δίαιτες, κουράστηκα, θύμωσα, έκλαψα μπροστά σε καθρέφτες. Ο “Κορσές της Σταχτοπούτας” ήταν για μένα μια κατάδυση στον εαυτό μου, μια απενοχοποίηση και τελικά μια συμφιλίωση με το σώμα μου όπως είναι, όχι όπως μου επιβάλλουν τα πρότυπα.
