Θα θυμάστε ότι την εποχή που ο Αλέκος Αλαβάνος ήταν επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας το πουλέν του, οι σφυγμομετρήσεις έφτασαν να δίνουν στο σημερινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ποσοστό μεγαλύτερο του 20%.
Εκείνη ακριβώς την περίοδο το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου εξέφρασε τη διάθεση συνεργασίας. Σε ερώτηση που απευθύνθηκε στον Αλέκο Αλαβάνο απάντησε με το ειρωνικό «καλώς τα τα παιδιά»! Η συνέχεια επί της …κάλπης ήταν τραγική γι΄ αυτόν.
Αντί να επιχειρήσει να διερευνήσει τις δυνατότητες συνεργασίας, απέρριψε εκ προοιμίου αυτή την προοπτική. Τότε η στάση του ΣΥΡΙΖΑ ερμηνεύτηκε ως αλαζονική και μάλλον έτσι ήταν αν λάβουμε υπόψη το εκλογικό αποτέλεσμα της επόμενης αναμέτρησης.
Και τι σχέση έχει αυτό με το σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, θα αναρωτηθούν κάποιοι. Εχει και μάλιστα μεγάλη, αφού και τώρα ουσιαστικά κάνει το ίδιο λάθος όταν επιλέγει τη στρατηγική της μονοκομματικής κυβέρνησης και του μοναχικού καβαλάρη, αντί της συνεργασίας με όμορες τουλάχιστον ιδεολογικά δυνάμεις.
Οι τυχόν αναφορές των στελεχών του σε συνεργασίες είναι τόσο σπάνιες και αδύναμες που μόνο σαν “φύλλο συκής” μπορούν να εκληφθούν, παρά σαν εναλλακτική επιλογή. Η αυτοδύναμη μονοκομματική κυβέρνηση παραμένει ο πυρήνας της στρατηγικής του.
Μα υπήρχαν και υπάρχουν συζητήσεις με τους ΑΝΕΛ. Ναι, αλλά ποιο είναι κοινό τους σημείο; Η αντιμνημονιακή ρητορική και η αντίθεση στο μνημόνιο; Δυστυχώς δεν αρκούν. Οι πολιτικές τους προτάσεις σχεδόν σε κανένα σημείο δεν εφάπτονται ώστε να υπάρξει ένα κοινό πρόγραμμα συγκυβέρνησης.
Η αντίθεσή τους στη Ν.Δ. και τον Αντώνη Σαμαρά (ειδικά για τον Καμμένο) σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει βάση γόνιμης και θετικής κυβερνητικής συνεργασίας.
Αλλά τώρα τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Τώρα που είναι ορατός και μεγάλος ο κίνδυνος να μην μπουν οι ΑΝΕΛ στη Βουλή (η ΔΗΜΑΡ έχει σχεδόν εξαφανιστεί) τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποιες επιλογές έχει; Με ποιους μπορεί να συμμαχήσει και με ποιους θα κάνει κυβέρνηση σε περίπτωση που γίνουν πρόωρες εκλογές και τις κερδίσει;
Είναι αβάσταχτη η μοναξιά του. Ηταν και είναι μεγάλο το λάθος να μην επιδιώκει με ένταση και σταθερότητα τις κυβερνήσεις συνασπισμού και τη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων, ιδίως όταν ο λαός έχει ταχθεί υπέρ των συμμαχικών κυβερνήσεων. Τώρα που το πολιτικό σκηνικό αρχίζει να αλλάζει φαίνεται σε τι στρατηγικό αδιέξοδο έχει οδηγήσει το ΣΥΡΙΖΑ η επιλογή του “μοναχικού καβαλάρη”.
Γιατί αν γίνουν πρόωρες εκλογές και κερδίσει την πρωτιά με ποιους θα μπορέσει να συμμαχήσει; Πως και σε ποια βάση θα συνεργαστεί; Τα μέλη και οι οπαδοί του γαλουχημένοι στη λογική της αυτοδυναμίας είναι έτοιμα να αποδεχτούν συμβιβασμούς που από την αριστερή πλατφόρμα δεν είναι τώρα αποδεκτοί και μπορεί να ερμηνευτούν σαν απεμπόληση βασικών αρχών και επιδιώξεων;
Πολλά δύσκολα ερωτήματα για τα οποία ο πολιτικός χρόνος δεν φτάνει ώστε να δοθούν πειστικές απαντήσεις.
Δυστυχώς τα πολιτικά κόμματα, όλα σχεδόν τα κόμματα, δεν έμαθαν ακόμα την τέχνη της συνεργασίας. Μπορεί να την επέβαλε η ιστορία, αλλά αυτά παραμένουν ανιστόρητα. Κι΄ αν κάποια ποιούν την ανάγκη φιλοτιμία και σχηματίζουν κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ κόβει με τρόπο σχεδόν απόλυτο τις γέφυρες και καθιστά σχεδόν αδύνατη την οποιαδήποτε συνεργασία σε περίπτωση πρόωρων εκλογών.
Και η μοναχική διαδρομή του δεν καταλήγει στο Μέγαρο Μαξίμου όπως επιθυμούν τα στελέχη του, αλλά οδηγούν σε επανάληψη των εκλογών και δυστυχώς σε παράταση της πολιτικής αβεβαιότητας με πολύ πιο δραματικές συνέπειες για την οικονομία από αυτές που τόνισε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Γιάννης Στουρνάρας.
