Αίθουσα “Κωνσταντίνος Μητσοτάκης” απέκτησε το Ευρωκοινοβούλιο [pics]

Στην τελετή της ονοματοδοσίας παρευρέθηκαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, Η Ντόρα Μπακογιάνη η Αλεξάνδρα Μητσοτάκη , η Κατερίνα Μητσοτάκη – , ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, καθώς και μέλη του Ιδρύματος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Κατά τη διάρκεια της τελετής, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. Αντόνιο Ταγιάνι και ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος κ. Manfred Weber μίλησαν για το πολιτικό έργο και την πολιτική παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Ο κ. Tajani πραγματοποίησε και τα αποκαλυπτήρια της τιμητικής μαρμάρινης πλακέτας που κοσμεί πλέον την είσοδο της αίθουσας «Κωνσταντίνος Μητσοτάκης» και στην οποία αναγράφονται αποσπάσματα από έργα των Κωστή Παλαμά, Βίκτορος Ουγκό και Γιόχαν Βόλφγκαν Γκαίτε τα οποία συνήθιζε να επικαλείται ο πρώην Πρωθυπουργός.

Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκος Μητσοτάκης σε σύντομη τοποθέτησή του κατά την διάρκεια της εκδήλωσης ανέφερε:

«Κύριε Πρόεδρε, αγαπητέ Μάνφρεντ,

Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι,

Είναι μεγάλη τιμή για όλη μου την οικογένεια η διοργάνωση της σημερινής τελετής και την ονοματοδοσία αυτής της αίθουσας “Κωνσταντίνος Μητσοτάκης”. Επιτρέψτε μου μερικές σύντομες παρατηρήσεις – όχι μόνο ως περήφανος γιος αλλά, επίσης, ως περήφανος Έλληνας – για την κληρονομιά του, αλλά και για ό,τι μας άφησε πίσω. Μια προσωπική κληρονομιά ακεραιότητας, συμπόνοιας, τιμής και τιμιότητας. Και, φυσικά, μια πολιτική κληρονομιά ειλικρίνειας, πραγματισμού και συνεργασίας.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν υπηρέτης του δημοσίου συμφέροντος, με την αληθινή έννοια της λέξης. Ήταν ένας σπουδαίος πολιτικός άνδρας. Ήταν προϊόν του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε, ξεκίνησε την πολιτική του διαδρομή. Είχε καταδικαστεί δύο φορές σε θάνατο κατά τη διάρκειας της γερμανικής Κατοχής. Ωστόσο, δεν ήταν μνησίκακος. Αντιλαμβανόταν ότι τρομερά πράγματα μπορούν να συμβούν κατά τη διάρκεια ενός πολέμου. Αντιλαμβανόταν, επίσης, ότι η ουσία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος – όπως ξεκίνησε τη δεκαετία του ’50 – ήταν η διατήρηση της ειρήνης και η εγγύηση της ευημερίας για ολόκληρη την ήπειρό μας. Και καθώς αυτή η γενιά, που έζησε τον πόλεμο, μας εγκαταλείπει, είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε πάντα πόσο επίκαιρο είναι αυτό το μήνυμα.

Είναι μεγάλη τιμή να φέρει αυτή η αίθουσα το όνομά του, γιατί είναι μια αίθουσα εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν απόλυτα δεσμευμένος με τα κοινοβουλευτικά του καθήκοντα. Πίστευε βαθιά στις αξίες του δημοσίου διαλόγου, βασισμένου στη λογική και όχι στο πάθος. Και μας προειδοποίησε όλους για τους κινδύνους του λαϊκισμού, πολύ καιρό πριν ο λαϊκισμός εξελιχθεί σε πραγματική απειλή για τους δημοκρατικούς μας θεσμούς.

Απεβίωσε έχοντας ζήσει σχεδόν έναν αιώνα. Αναγνωρίστηκε παγκοσμίως από εχθρούς και φίλους. Αυτή ήταν η ειλικρινής αναγνώριση του μεγαλείου του. Και καθώς το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης προχωρά στην επόμενη και πιο φιλόδοξη φάση του, η κληρονομιά αυτού του μεγάλου πολιτικού άνδρα είναι ακόμη επίκαιρη. Και για αυτό θεωρώ ότι αποτελεί τιμή να τον θυμόμαστε.

Θα ήθελα να κλείσω κάνοντας μια σύντομη αναφορά στις τρεις φράσεις που έχουν τοποθετηθεί στις τρεις μαρμάρινες πινακίδες έξω από αυτή την αίθουσα. Από τρεις ποιητές και συγγραφείς που αγαπούσε πολύ. Η πρώτη φράση ανήκει στον Έλληνα ποιητή Κωστή Παλαμά: “Χρωστάμε σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ΄ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές μας είναι οι αγέννητοι, οι νεκροί”. Η έννοια της ευθύνης για όλους όσοι ήρθαν πριν από εμάς και για όσους θα έρθουν μετά από εμάς.

Η δεύτερη φράση ανήκει στον Βίκτωρ Ουγκό. “Το χαρακτηριστικό της αλήθειας είναι η έλλειψη αυταρέσκειας”. Δεν υπήρχε καθόλου αυταρέσκεια στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Είχε υπερβολική αυτοπεποίθηση για να επιτρέψει στον εαυτό του να είναι αυτάρεσκος. Πάντοτε γνώριζε ότι υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ της αυτοπεποίθησης και της αλαζονείας. Και δίδασκε ότι αυτή είναι μια γραμμή που δεν πρέπει ποτέ να περάσεις.

Η τελευταία φράση ανήκει στον Γκαίτε. “Γιατί θες περί άλλα να τυρβάζεις; Κοίτα, την ευτυχία δίπλα σου θα βρεις. Μάθε πώς την ευτυχία να αρπάζεις, Γιατί είναι πάντα σε απόσταση αφής”. Ήταν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Και ήταν ευτυχισμένος άνθρωπος γιατί πάντοτε ζούσε για τη στιγμή. Και κατάφερε να συνδυάσει μια λαμπρή πολιτική καριέρα με το χτίσιμο μιας αγαπημένης οικογένειας. Αγαπήθηκε από τον κόσμο και αγάπησε τον κόσμο. Και για αυτή την αγάπη νομίζω ότι θα τον θυμούνται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Ευχαριστώ και πάλι για αυτή τη μεγάλη τιμή για εμάς, για την οικογένεια και για τη μνήμη του».