Όταν η Αθήνα σταμάτησε να αποφασίζει, αύξησε το φόρο στις Συμμαχικές πόλεις και μετέφερε το ταμείο της Συμμαχίας από τη Δήλο. Στην αρχή φοβήθηκαν και πλήρωσαν
Θουκυδίδης, για την Αθηναϊκή Συμμαχία.
Οι εκλογές έγιναν τον Οκτώβριο του 2009. Τον Μάρτιο του 2010 –πάνε οι πρώτοι έξι μήνες – διαπιστώθηκε πως λεφτά δεν υπάρχουν και άρχισε η εφαρμογή του μνημονίου. Οι κυβερνήτες διακήρυξαν πως τα έκτακτα μέτρα εισφορών, μείωσης αποδοχών κλπ θα ήταν αρκετά για την αποφυγή της χρεοκοπίας.
Ότι με τη συνδρομή των εταίρων, μέσω του χρηματοδοτικού πακέτου των 120δις, εξασφαλιζόταν η ροή κεφαλαίων που θα χρηματοδοτούσε σιγά-σιγά την σκληρή προσπάθεια για αλλαγή και ανάπτυξη. Ότι χρόνιες αγκυλώσεις όπως τα κλειστά επαγγέλματα, παντοτινές αρρώστιες όπως η φοροδιαφυγή, μοναδικές εκκεντρικότητες όπως η σχέση δαπανών με ποιότητα υπηρεσιών στο δημόσιο τομέα θα άλλαζαν. Έταξαν προσπάθεια για αλλαγή νοήματος, προτεραιότητες αξιών, άλλη ζωή.
Αυτά τότε το Μάρτιο του 2010.
Τώρα τον Ιούνιο του 2011 διαπιστώσεις και απολογισμός του τι συνέβη δεν υπάρχουν. Οι άρχοντες διοικητές επαίρονται πως έσωσαν τον τόπο από τα χειρότερα. Κρύβονται πίσω από μια τέτοια γενικόλογη ασάφεια, που κι αν έχει κάποια αλήθεια μέσα της, χάνεται κι αυτή μπροστά σε όσα, τόσα πολλά, που δεν λέγονται που αποσιωπούνται.
Φοροδιαφυγή. Αποτέλεσμα μηδέν. Προοπτική ; Άγνωστη.
Κλειστά επαγγέλματα; Θα ανοίξουν! Πότε; Τότε!
Λειτουργία Δημοσίου; Στις δυσλειτουργίες προστίθενται η δυσαρέσκεια, η λευκή απεργία και η γενικευμένη αδιαφορία!
Νοοτροπίες και αξίες. ΟΙ βουλευτές βολεύονται παραδειγματικά, οι ρομαντικοί που πίστεψαν απογοητεύονται και κυριαρχεί ο «δεν πληρώνω».
Τόση δημόσια μοναξιά, τόση αποκοπή, τέτοια αδυναμία ταύτισης με τους εκπροσώπους και ταγούς, ώστε αυθόρμητα η ανάγκη ομιλίας, δημόσιας ύπαρξης, βρίσκει πλατείες και Συντάγματα για να στεγάσει τι ς ετερόκλητες φωνές της.
Που καταλήγουμε; Νέα μέτρα , επαίσχυντα, φόρος κεφαλικός, μέτρο της διακυβερνητικής ανυπαρξίας.
Πως δικαιολογούνται; Μα με το φόβο. Αν δεν παρθούν η χώρα χρεοκοπεί.
Τιμωρούνται πάλι μισθωτοί και συνταξιούχοι. Γενικά μόνο όσοι δεν μπορούν να αποκρύψουν τα εισοδήματα.
Τιμωρούνται και όσοι εγκλωβίσθηκαν και επένδυσαν σε γη. Ούτε να πουλήσουν μπορούν και φόρους σημαντικούς θα αποδώσουν.
Ονομάζεται εισφορά αλληλεγγύης η νέα αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών. Που πάνε αυτά τα λεφτά; Σε επιδόματα ανεργίας, σε τρύπες φαλιρισμένων ταμείων, σε επενδύσεις για να μειωθεί παραγωγικά η ανεργία;
Ονομάζονται παρατηρητές οι εκπρόσωποι Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρωζώνης στο νέο Ταμείο αποκρατικοποιήσεων. Δηλαδή οι Επίτροποι που θα αποφασίζουν ή τέλος πάντων θα έχουν βέτο στην πώληση της περιουσίας του Δημοσίου. Έχει και θετική πλευρά το να υπάρχουν Επίτροποι γιατί αλλιώς αποκρατικοποιήσεις δεν θα γίνονταν.
Όμως αυτή η ομολογία κυβερνητικής ανικανότητας που οδηγεί τους δανειστές στο να αναλαμβάνουν αυτοπροσώπως τη διοίκηση, αυτή η ξεφτίλα με πειράζει.!!
Μέτρα θλιβερά, χωρίς φαντασία και τόλμη. Εύκολα και στυγερά. Κατευθείαν στο πορτοφόλι, αδιακρίτως. Για πολλά χρόνια. Μέτρα άκοπα, μιας και η εφαρμογή τους δεν έχει προϋποθέσεις.
Δεν έχει προϋποθέσεις; Εδώ ίσως ο κακός πρίγκιπας πάθει ότι προειδοποιεί ο Μακιαβέλι
Οι φόροι είναι αποδοτικοί, όσο οι πολίτες δέχονται να τους πληρώνουν. Δέχονται;;;
Όταν η Μίλητος εξηγέρθη η Αθηναϊκή Δημοκρατία ουσιωδώς κατέρρευσε, θυμίζει ο Θουκυδίδης.
Η ανικανότητα διακυβέρνησης που ζούμε, δυστυχώς δεν παράγει μόνο φόρους και παρατηρητές. Το χειρότερο θα είναι να δικαιώσει τη γενικευμένη άρνηση, τη συλλήβδην απόρριψη της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας.
Και τότε ο πρίγκιπας που λέει, σε γλώσσα που δεν νογά και με μαγκιά που δεν κατέχει, πως «δεν έβγαλε δίσκο για την πάρτη του» τι θα πει; Πατέρα ακούς πως τα κατάφερα;
Θάνος Αγοραστός 10 Ιουνίου 2011
